รู้ตัวอีกทีก็มาถึงดาดฟ้าโรงพยาบาลแล้ว งงมาก นี่
ฉันใช้ชีวิตบนเครื่องบินแบบไหนกัน หมอดวินรับหน้าที่พาฉันกลับร้านอย่างที่คาด นี่เขาจะทำคะแนนไปถึงไหน
ฉันยกมือไหว้ สวัสดีคุณป้ากับคุณธาดา
“ขอบคุณมากนะคะที่ให้หนูไปใช้เวลาดูแลด้วย”
“ขอบใจหนูมากกว่าจ๊ะสำหรับมื้ออาหารที่อบอุ่นมากๆ แล้วแม่จะแวะไปหาที่ร้านนะจ๊ะ”
ฉันยิ้มรับ
“ไปเจ้าวิน ส่งน้องดีๆ”
“ครับ” “ทางนี้ครับคุณกุ๊ก”
ฉันยกมือไหว้อีกครั้งด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินตามหมอดวินไปขึ้นรถที่จอดรอไว้
ขึ้นมาอยู่บนรถแล้ว
ฉันทำหน้าตรงไว้แล้วใช้สัมผัสมือแทนในการใส่ที่คาดนิรภัย
ร่างสูงที่ประจำตำแหน่งคนขับหัวเราะเบาๆ
“กลัวอะไรอยู่เหรอครับ”
“เปล่านี่คะ” ตัวเองก็รู้อยู่แล้ว..
“ทริปสนุกไหมครับ” ออกรถแล้วเขาถามขึ้นสบายๆ
“สนุกค่ะ วิวสวยมากๆ เลย”
ฉันอมยิ้ม ใช่.. วิวหล่อมากๆ เลย
“ไว้ไปอีกไหม ..สองคน”
“......” ถ้าคุณได้เห็น สายตาที่มองมาแวบนั้
