Crush on Standoff เธอรักเขาและสุดท้ายเขาก็รักเธอ

sully

เช้าวันถัดมา

ฉันเรียกสติกลับมาได้เกือบครบแล้ว เริ่มต้นทำเค้กที่จะวางขายเพิ่มวันนี้กับเค้กส่วนที่มีคนมาออเดอร์แยกไว้ด้วย ปลดปล่อยทุกอย่างที่อยู่ในหัวไปแล้วจดจ่อกับการทำขนม ร่อนแป้งเค้ก ผสมครีม ละลายช็อคโกแลต

แต่ก็ยังมีช่วงที่บางทีมีหลุดไปนึกถึงบ้าง ยังดีที่เตาอบมีจับเวลาไม่งั้นเค้กไหม้แน่เลย ขนมอบร้านเรามีสองประเภทหลักๆ คือเค้กกับประเภทพายหรือทาร์ต ส่วนผสมของขนมจะเน้นมีประโยชน์แต่ต้องอร่อย เพราะกินเอง

ผ่ามผาม!

จางสนิท...

แต่ขนมก็ยังต้องมีส่วนที่ Full Fat อยู่ในบางส่วนผสม แน่นอนว่าเป็นเกรดเอ

โดยเฉพาะ ‘เค้กช็อคโกแลตฟัดจ์มัทฉะแมคคาแอลมี่’ ของโปรดหมอดวิน

เป็นดาร์กช็อคโกแลตแท้70% ผสมแป้งมะพร้าวอัมพวาหอมๆ เหมาะกับคนที่หันมาเริ่มดูแลสัดส่วน รักสุขภาพ

กับอีกส่วนเป็นมัทฉะ100% ผสมแป้งมะพร้าวเหมือนกัน ตรงกลางเป็นครีมอัลมอนด์ผสมเนื้อแอลมอนด์บดละเอียด โรยหน้าด้วยครีมเดียวกัน

แล้วตกแต่งด้วยแมคคาเดเมียเป็นชิ้นๆ แล้วโรยตบท้ายด้วยงาขี้ม่อน

วัตถุดิบดีๆ มีคุณภาพประกอบกับความตั้งใจทุกกระบวนการทำ

ทำให้ออเดอร์ร้านเรามีมาตลอด

แล้วคนที่ชอบมากินรวมถึงร่วมคิดค้นแบบกลายๆ เองก็ถึงขั้นมาติดต่อสมัครเรียนเหมือนกัน และฉันคิดหนักมาก

วันนี้ยัยเชอร์รี่จะเข้ามาช้าหน่อยมีธุระ ฉันเลยรับงานหน้าร้านแล้วก็ในครัว ระหว่างทำขนมตะล่อมแป้งนี้ฉันจะเล่าความเป็นมาของร้านให้ฟังนะ

จุดเริ่มต้นของร้านมาจากอาการบ้าผู้ชายของฉันเอง จริงๆ ก็จริงจังมากด้วย หมอดวินเรียนหนัก ทำงานหนักมาตั้งแต่เด็ก

ฉันเคยได้ยินเขาพูดกับเพื่อนที่มากินที่ร้านพ่อฉันว่าอยากกินเบเกอร์รี่ที่อร่อยๆ แล้วใส่จำพวกถั่วหลายๆ อย่าง เขาชอบรสสัมผัสของมัน

แล้วเป็นช่วงที่เลือกชมรมสมัยม.ปลายพอดี ออ หมอดวินอายุมากกว่าฉันห้าปี การใช้ชีวิตของเขาเป็นต้นแบบของฉันเลย

ตอนแรกฉันเรียนสายวิทย์-คณิต อย่างที่บอกว่าเมื่อเห็นเขาเป็นต้นแบบก็อยากจะเรียนแพทย์เหมือนกัน แต่ด้วยคำพูดที่เขาเคยพูดว่า

‘หลายๆ คนมักจะคิดว่าต้องเป็นแพทย์เท่านั้นถึงจะช่วยชีวิตคนได้ แต่ผมคิดว่า ทุกสายอาชีพ ล้วนมีคุณค่าและหน้าที่ของตัวเอง โดยเฉพาะคนครัว เรามักจะได้ยินบ่อยๆ ว่าอาหารในโรงพยาบาลไม่น่าทาน แต่ไม่ใช่แค่คนไข้หรือญาติที่ได้ทาน แพทย์เวรเองก็ได้ทานเหมือนกัน แพทย์เองก็เป็นคนปกติ ต้องกินเพื่อให้มีแรง แล้วถ้ายึดตามหลักการนี้ คนครัวเองก็เป็นคนช่วยชีวิตเหล่าแพทย์เช่นกัน’

เป็นคำพูดเปิดโรงอาหารแห่งใหม่ของโรงพยาบาลในเครือหิรัณยวัตธนิสร

รวมกับคำพูดที่เขาพูดกับพ่อฉันหลังจากไปฝึกงานต่างโรงพยาบาล

‘คิดถึงอาหารฝีมือคุณลุงมากเลยครับ’

และด้วยข้อความนี้ทำให้ฉันรู้ว่าเขาให้ความสำคัญกับมื้ออาหารมาก ต่อมาก็ยิ่งได้รู้ว่าเขาไม่ค่อยมีเวลาได้กิน ฉันเลยอยากให้เขามีความสุขกับช่วงนั้น ให้เขาได้ผ่อนคลาย

สรุปจบก็คือฉันเลือกชมรมเบเกอร์รี่ แล้วเรียนต่อด้านการทำอาหารโดยตรง

พอจบก็หุ้นกับเพื่อนสมัยมัธยมที่กุมความลับนี้ของฉันไว้มาเปิดร้านขนมที่มีโต๊ะนั่งกินแค่สามโต๊ะ กับตู้เค้กสามตู้ รับสอนทำขนมและทำด้วยใจเสมอ

อ๊ะ แป้งอบได้ละ ปาดครีมลงไปตามแนว

ระหว่างนั้นเสียงเปิดประตูร้านก็ดังขึ้น

ฉันวางไม้พายลงกับชามครีม เช็ดมือให้สะอาด เกี่ยวผ้าปิดปากปิดครึ่งล่างของใบหน้าไว้ แล้วเดินออกไปรับลูกค้า

“สวัสดีค่ะ Crush On You ยินดีต้อนรับค่ะ..”

พูดได้แค่นี้ฉันก็อึ้งไปกับสิ่งที่เห็นข้างหน้า

“สวัสดีครับ วันนี้มีของโปรดผมไหม” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ

หมอดวิน!? ทำไมมาโผล่ที่ร้านล่ะ ปกติคุณเกรย์เป็นคนมาซื้อนะ

เขาโคลงศีรษะเป็นเชิงถามซ้ำ

“อะ อ่า มีค่ะ แต่มีเจ้าของแล้ว ก้อนใหม่กำลังทำ ยังไม่ได้เอามาหน้าร้านเลย รอสักครู่ ไม่สิ เดี๋ยวเอาไปส่งให้ได้ค่ะ”

มุมปากหยักยกขึ้นเล็กน้อย ....คนทำเองก็มีเจ้าของแล้วนี่

“ผมรอได้ วันนี้ผมว่างแล้ว”

“งั้นนั่งรอที่โต๊ะก่อนนะคะ”

หมอดวินพยักหน้ารับอย่างสุภาพ

ฉันเดินเข้าครัวชงชาสมุนไพรหอมๆ ใส่แก้วกระเบื้อง ยกไปเสิร์ฟ

“ชาสมุนไพรหอมๆ ช่วยให้ผ่อนคลายค่ะ”

ฉันพยายามไม่สบตา แต่พอเขาพูดออกมาอีกประโยคหนึ่งทำเอาต้องมองหน้าเลย จริงจัง?

“ขอบคุณครับ” เขายกชาขึ้นจิบ

“ผมขอเข้าไปดูในครัวได้ไหมครับ อยากดูคุณทำขนม”

ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้ฉันสวมผ้าปิดปากก่อนไม่งั้นเขาคงเห็นหน้าแดงๆ ของฉันแน่นอน แต่ฉันลืมไปว่า ตอนวางแก้วชาผ้าปิดปากมันร่นลง

....ทำให้เห็นแก้มซีกบนที่ระเรื่อตัดกับผิวขาวที่ไม่ค่อยโดนแสงแดด

รู้ตัวอีกทีเมื่อเห็นแววตาเป็นประกายจากคนที่ปกตินิ่งเป็นขวดวิปครีม

ฉันพยักหน้า เลื่อนผ้าปิดปากขึ้นเดินนำเข้าครัว

เราล้างมือทุกครั้งเมื่อเข้าครัวอยู่แล้ว จากนั้นฉันเริ่มงานต่อ หยิบไม้พายในชามครีมอัลมอนด์ปาดทั่วก้อนเค้กชั้นบนสุดที่วางเนื้อเค้กมัทฉะแล้ว

“ก้อนนี้ที่ผมจะมาเรียนใช่ไหมครับ”

“ค่ะ ขั้นตอนค่อนข้างยุ่งยากเลย คุณหมอจะเปลี่ยนเมนูไหมคะ”

ฉันถามไม่สบตา แสร้งมองก้อนเค้กแล้วปาดต่อ

“แล้ว เมนูนี้ขั้นตอนยุ่งยากที่สุดเลยรึเปล่าครับ”

เขาไม่ตอบแต่ฉันได้คำถามมาแทน

“อืมม จะพูดแบบนั้นก็ได้ค่ะ ใช้เวลานานเป็นสองเท่าของเค้กสตรอเบอรี่ครีมสดเลย แบ่งเป็นสี่ส่วน ส่วนของเนื้อช็อคโกแลต เนื้อมัทฉะ ครีมอัลมอนด์แล้วก็ส่วนตกแต่งค่ะ ออริจินอลแบบที่คุณหมอชอบมีแมคคาเดเมียกับงาขี้ม่อน แต่ก็เพิ่มผลไม้ได้ค่ะ”

เขาพยักหน้ารับรู้แล้วพูดต่อว่า

“งั้นผมเลือกเมนูนี้ดีแล้วครับ”

....แล้วพอทำเมนูนี้ได้แล้วผมอาจจะเรียนอย่างอื่นเพิ่มด้วย

หมอดวินคิดในใจ แต่ไม่พูดออกไปให้ไก่ตื่นเสียก่อน

ฉันเหวอไปเลยเจอคำตอบแบบนี้ อดคิดไม่ได้ว่าทำไมเขาทำแบบนี้

แล้วก็ได้เหวออีกรอบแบบรัวๆ

“ครีมเลอะต้นคอน่ะครับ ผมช่วยเช็ด ขอโทษนะครับ”

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงค่อยๆ เช็ดตรงต้นคอฉันเบาๆ

“!!!!!!!!!”

ครีมอะไรจะไปเลอะตรงต้นคอ!?

พอเขายื่นผ้าเช็ดหน้าให้ดูก็พบว่ามีครีมอยู่ตรงนั้นจริงๆ

ฉันคิดมากไปเองเหรอเนี่ย เขาคงแค่ใจดีเห็นฉันมือไม่ว่างเลยเช็ดให้

อาจจะแค่นั้น ฉันคิดมากไปเอง

“อ่า ขอบคุณมากค่ะ คุณหมอวางผ้าเช็ดหน้าไว้ที่โต๊ะได้เลยนะคะ ฉันขอซักให้ก่อนค่อยคืน เป็นการขอบคุณด้วย”

หมอดวินยิ้มสมใจบางๆ

“รบกวนด้วยนะครับ”