EP.03 สิ่งที่เสียไป
1532 Words
วิศวะคนโหดโหมดหวงเมีย 3
สิ่งที่เสียไป
ลุกแพรค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาในช่วงเช้ามืดของวันใหม่ด้วยความปวดเมื่อยดวงตากลมโตกระพริบตาปริบๆ เพ่งมองภาพเพดานที่ไม่คุ้นตาก่อนที่ความทรงของเหตุการณ์เมื่อคืนจะหลั่งไหลเข้ามาในโสตประสาท หญิงสาวหันมองร่างหนาของชายหนุ่มที่นอนฟุบหน้าอยู่ข้างๆ โดยมีผ้าห่มปกคลุมไว้ถึงช่วงเอว
"อึก!" หญิงสาวกัดฟันข่มความเจ็บปวดในยามที่ออกแรงขยับตัวมือเรียวจับผ้าห่มที่คลุมร่างออกอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆ เหวี่ยงขาเรียวลงจากเตียงด้วยความยากลำบาก ถุงยางอนามัยที่ถูกใช้แล้วจำนวนหลายชิ้นวางเกลื่อนอยู่บนพื้นห้องเช่นเดียวกับเสื้อผ้าทั้งของเธอและเขาที่ถูกถอดทิ้งไว้เกลื่อนกลาดลูกแพรไม่คิดอะไรให้มากความเธอกัดฟันแน่นข่มความร้าวระบมของร่างกายก้มหยิบชุดเดรสที่สภาพฉีกขาดขึ้นมาสวมใส่อย่างลวกๆ แต่ทว่าชุดของเธอมันกลับแทบปกปิดอะไรไม่ได้เลย
ลูกแพรหันซ้ายแลขวามองหาผ้าหรืออะไรก็ตามที่สามารถปกปิดร่างกายของได้ไว้ได้ก่อนจะเหลือบเห็นเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำที่วางพาดอยู่โซฟาเธอไม่คิดให้มากความเดินไปหยิบมันขึ้นมาสวมทับเพื่อปกปิดร่างกายก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าที่วางหล่นอยู่บนพื้นแล้วเปิดประตูออกจากห้องทันทีด้วยความระมัดระวัง
ใข้เวลาไม่นานลูกแพรก็กลับถึงหอพักโดยรถแท็กซี่หญิงสาวไม่รอช้ารีบเปิดประตูเข้าห้องแล้วตรงเข้าห้องน้ำทันที
ซ่า~ ซ่า~
เสียงน้ำเย็นจากฝักบัวกระทบกับพื้นกระเบื้องจนเกิดเสียงโดยมีร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวยืนนิ่งปล่อยให้ความเย็นจากสายธารชำระล้างคราบคาวสกปรกออกจากตัวซึ่งในขณะนั้นเองขอบตาคู่สวยก็ร้อนผ่าวปลดปล่อยหยาดน้ำตาไหลอาบแก้มเมื่อนึกถึงสิ่งที่เสียไปแม้จะบอกกับตัวเองว่าสักวันเธอก็ต้องมอบมันให้ใครสักคนอยู่ดีแต่ก็ต้องยอมรับว่ามันเกิดขึ้นโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวจริงๆ
"อึก~" มือเรียวออกแรงขัดตามผิวหนังรอยดูดแดงช้ำจนเนื้อตัวเกิดรอยแดงขึ้นทั่วบริเวณแค่นั่นไม่ได้จำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเท่ากับหัวใจ ไม่รู้ว่าเธอไปทำเวรกรรมอะไรไว้นักหนาพระเจ้าถึงได้ลงโทษเธอหนักขนาดนี้ไหนจะเสียแฟนหนุ่มที่คบกันมานานจนเธอมั่นใจว่าเขาคือทุกอย่างแต่สุดท้ายเขากลับหักหลังเธออีกทั้งยังมาเสียความบริสุทธิ์ที่เก็บรักษาไว้ให้กับผู้ชายแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จักอีก
เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำมองไปทางไหนในห้องก็มีแต่ภาพของติณณ์แฟนหนุ่มของเธออยู่ทั่วเพราะตลอดเวลาที่คบหากันมาเขาเองก็มานอนพักที่นี่อยู่บ่อยครั้งแต่ก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกันนอกจากการจูบ
"ฮึก...ทำไมพี่ทำกับแพรแบบนี้ ฮึกก!" เขาเป็นผู้ชายอบอุ่นอ่อนโยนที่คอยอยู่เคียงข้างและให้กำลังใจเธอในวันที่เหนื่อยล้าหรือเสียใจแต่เธอไม่นึกเลยว่าลับหลังแล้วเขาจะทำร้ายเธออย่างเลือดเย็นขนาดนี้
...ไม่คิดเลยจริงๆ
ทางด้านหมอกที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันเพราะแสดงแดดจากพระอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องเขาลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงียเมื่อทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อนไม่ว่าเขาจะมีสัมพันธ์กับผู้หญิงคยไหนแต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขานอนร่วมเตียงด้วยแบบนี้อาจเป็นเพราะความเมาและเรี่ยวแรงที่เขาสูญเสียไปไม่น้อยจนทำให้ลืมเรื่องสำคัญทั้งที่ไม่เคยไปจนหมดสิ้น
ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงเมื่อหันมองหญิงสาวข้างกายที่ควรจะนอนอยู่บนเตียงแต่กลับไม่พบเสื้อผ้าและข้าวของของเธอก็หายไปบ่งบอกว่าเธอได้หนีออกไปจากที่นี่แล้วมันทำให้เขาขมวดคิ้วไม่ได้ที่ประเมินเธอผิดไปทั้งที่ความจริงแล้วผู้หญิงทุกคนจะต้องรอเขาจ่ายเงินค่าตอบแทนให้ก่อนพวกหล่อนถึงจะออกไปแต่กับเธอคนนี้มันแตกต่างออกไป
"ฉันประเมินเธอผิดไปหรือเธอจงใจเรียกร้องความสนใจกันแน่" เพียงแค่นี้ไม่ได้ทำให้เขามองเธอในแง่ดีขึ้นมาได้เพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะยอมนอนกับผู้ชายที่ไม่รู้จักทั้งที่ตัวเองยังบริสุทธิ์ในเรื่องอย่างว่าหากว่าไม่มีเจตนาแอบแฝงในภายหลัง
สายตาคมเรียบนิ่งมองคราบเลือดบริสุทธิ์ที่แห้งกรังอยู่บนเตียงอย่างไม่แสดงความรู้สึกเพียงแค่ความบริสุทธิ์ในเยื่อพรหมจารีของเธอไม่ได้ทำให้เขาภูมิใจหรือรู้สึกผิดแต่อย่างใดเพราะเมื่อคืนเขาเองก็ไม่ได้ใช้กำลังบังคับข่มเหงเธอมานอนด้วย
ร่างสูงเหวี่ยงขาลงจากเตียงก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่วางเกลื่อนอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่อย่างลวกๆ ครั้นมองไปที่โซฟาเพื่อหาแจ็กเก็ตหนังตัวโปรดกลับพบแต่ความว่างเปล่ามีเพียงกระดาษสี่เหลี่ยมใบเล็กที่หล่อนอยู่บนพื้นเท่านั้น
'นางสาวลูกแพร อิทธิยากร คณะนิเทศศาสตร์ปี 2 มหาวิทยาลัย...'
หมอกไล่สายตาอ่านบัตรนักศึกษาในมือเมื่อจะโยนทิ้งไว้ที่เดิมกลับมีความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาทำให้เขาเก็บมันลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ครืด~ ครืด~
"อืออ~" เสียงอู้อี้ของลูกแพรดังขึ้นก่อนจะยื่นเมื่อเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงออกมาแล้วกดรับสายด้วยความเมื่อยล้าร่างกายเพราะเธอร้องไห้จนผล็อยหลับไป
"ฮัลโหลล~" น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยออกมาหลังจากกดรับสายโดยไม่ได้มองชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอแต่อย่างใด
(ยัยแพรนี่แกอยู่ไหนเนี่ยแล้ววันนี้ไม่มาเรียนเหรอ แล้วทำไมเสียงแกเป็นแบบนั้นอะ ไม่สบายเหรอ?) ตั้งแต่เมื่อคืนที่ลูกแพรหายตัวไปลูกแก้วกับหยาดฟ้าก็พากันออกตามหาแต่กลับไม่พบเมื่อโทรไปก็ไม่มีใครรับสายเธอจึงคิดว่าเพื่อนรักกลับไปแล้วจึงไม่ได้เอะใจอะไรแต่พอมาวันนี้ลูกแพรกลับไม่ไปเรียนแถมยังมีน้ำเสียงแหบแห้งราวกับไม่สบายอีก
"ลูกแก้วเหรอ? อือฉันปวดหัวนิดหน่อยวันนี้คงไปไม่ไหวฉันฝากเช็คชื่อด้วยนะ"
(ฉันบอกแกแล้วไงว่าอย่าดื่มเยอะแล้วนี่คงกลับไปร้องอีกอีกใช่ไหมถึงไม่สบายแบบนี้น่ะ)
"ฉันไม่ได้เป็นไรมากหรอกเดี๋ยวนอนพักก็ดีขึ้นเองแหละ"
(เฮ้อ~ โอเคๆ ถ้างั้นแกก็พักผ่อนแล้วก็กินข้าวกินยาด้วยแล้วกันถ้ามีอะไรก็โทรมาเลยนะอย่าฝืนตัวเองเข้าใจไหม)
"รู้แล้วๆ งั้นแค่นี้นะ"
(อืม)
มือเรียววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมหลังจากลูกแก้ววางสายไปซึ่งในขณะนั้นก็มีสายเรียกเข้าจากคนที่เธอไม่คุยไม่อยากได้ยินเสียงหรือแม้กระทั่งพบหน้าดังขึ้นลูกแพรเลือกที่จะตัดสายแล้ววางมีนลงอย่างไม่ใส่ใจในเมื่อเลิกรากันไปแล้วเธอก็ไม่มีอะไรจะพูดคุยใดๆ ทั้งนั้น เรื่องอื่นเธอยอมได้หมดแต่เรื่องนอกใจสำหรับเธอแล้วมันเหมือนการหยามเกียรติไม่ให้เกียรติแฟนตัวเองเลยสักนิด
ติ้ง!
ติณณ์ : แพรรับสายพี่หน่อย
ติณณ์ : ได้โปรด พี่อยากอธิบาย
ลูกแพรเลือกที่จะเมินเฉยและไม่สนใจต่อข้อความที่ถูกส่งมาถึงแม้จะยังตัดใจจากเขาในตอนนี้ไม่ได้แต่ใช่ว่าต่อไปเธอจะทำมันไม่ได้หากเขาไม่เห็นค่าเธอก็ไม่ทนฝืนอยู่เหมือนตัวตลกที่ถูกหัวเราะเยาะลับหลังแม้จะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครก็ตาม
หญิงสาวฝืนตัวลุกจากเตียงเมื่อเหลือบมองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาว่าตอนนี้สิบโมงเช้าแล้วก่อนจะตรงไปในครัวแล้วเปิดตู้เย็นหาวัตถุดิบที่มีอยู่เพื่อมาทำอาหารง่ายๆ จะได้ทานยาต่อเพราะในตอนนี้เธอรู้ตัวเองดีว่ามีไข้ดีที่เมื่อเช้าเธอแวะร้านขายยาก่อนกลับมาที่หอพักทำให้ไม่ทีไข้สูงนักรวมทั้งยาคุมฉุกเฉินที่เธอทานเข้าไปเพราะถึงแม้เขาจะป้องกันแต่เธอก็กันไว้ดีกว่าแก้หากพลาดพลั้งขึ้นมาเธอคงจะเอาตัวไม่รอดเป็นแน่
-------
อ่านแล้วคอมเมนต์ติชมเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะจะได้มีแรงอัป หากใครชื่นชอบสามารถโดเนทเป็นค่าขนมให้ไรท์ได้น้าา
- Writer
