วิศวะคนโหดโหมดหวงเมีย 28
เริ่มสงสัย
“นี่! หยุดพูดนะ!” มือเรียวรีบยกปิดปากของอีกคนเอาไว้พร้อมมองซ้ายขวาที่มีเหล่านักศึกษาและชาวบ้านต่างกำลังเดินผ่านไปมา ซึ่งเธอมั่นใจว่าประโยคของเขาเมื่อครู่ทำให้หลายคนได้ยิน
“ขะ...ขอโทษ” เมื่อรู้ตัวว่าเผลอทำอะไรลงไปหญิงสาวก็รีบชักมือกลับพร้อมถอยหลังออกห่าง แต่ทว่านาทีนั้นหมอกกลับตวัดท่อนแขนโอบรัดเอวบางเอาไว้จนลูกแพรถลาแนบชิดไปกับร่างใหญ่
“อื้อนี่...ปล่อยนะคนมองอยู่” ลูกแพรออกแรงดิ้นแต่หมอกกลับไม่สะทกสะท้านต่อแรงอันน้อยนิดของเธอเลย
“ดิ้นอีกสิแล้วก็ร้องดัง ๆ คนจะได้มอง” เมื่อได้ยินแบบนั้นลูกแพรที่ดีดดิ้นก็ชะงักกึกสงบปากสงบคำอย่างอัตโนมัติ หมอกยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจกับการว่าง่ายของหญิงสาวในอ้อมแขน ก่อนจะโน้มใบหน้าลงกระซิบข้างใบหูของเธอ
“อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว ฉันไม่ได้อยู่ดูแลเธอตลอดเวลาหรอกนะ” ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ลูกแพรยืนนิ่งงันอยู่อย่างนั้นเธอไม่รู้ตัว
