EP.05 ผู้ชายคนแรก
1475 Words
วิศวะคนโหดโหมดหวงเมีย 5
ผู้ชายคนแรก
"ไง? นี่เหรอเมียมึง" หมอกเอ่ยออกมาพลางใช้สายตามองสำรวจหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างติณณ์ด้วยรอยยิ้มมุมปากทำให้ติณณ์รีบดึงลูกแพรไปไว้ทางด้านหลังในขณะที่เธอเองก็หัวใจเต้นตึกตักอย่างนะทึก
"อย่ามายุ่งกับผู้หญิงของกู" ติณณ์กดเสียงต่ำสายตาคมจ้องมองคู่อริตรงหน้าอย่างดุดันบ่งบอกว่าไม่ควรเข้ามายุ่งกับลูกแพร
"หึ ผู้หญิงของมึง? ได้ข่าวว่าเลิกกันแล้วหนิแต่ถ้ายังไม่เลิก...ก็ดูน่าสนใจไม่เบา" หมอกเอ่ยออกมาพลางยกยิ้มมุมปากอย่างยียวนกวนโมโหยิ่งเห็นท่าทางที่หวงของคู่อริตรงหน้ายิ่งทำให้เขานึกสนใจผู้หญิงทางด้านหลังนี้
"แต่ฉันว่าเธอหน้าคุ้นๆ นะเหมือนเมื่อคืน..."
"มึงพูดอะไร?"
"คุณหมายความว่ายังไงฉันไม่รู้จักคุณ" แม้จะไม่มั่นใจว่าหมอกใช่ผู้ชายคนเดียวกันกับเมื่อคืนหรือเปล่าแต่เธอก็ค่อนข้างมั่นใจว่าถ้าใช่เขาคงจำเธอไม่ได้อยู่แล้ว
"เหรอ? แต่ฉันมั่นใจว่าเราคุ้นเคยกันนะ"
"มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไงวะ!?" ติณณ์เริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่เมื่ออีกฝ่ายพูดจากวนประสาท
"พะ...พี่ติณณ์เราไปกันเถอะค่ะ อย่าไปสนใจเลย" ลูกแพรที่เห็นสถานการณ์เริ่มไม่สู้ดีก็ดึงแขนติณณ์ออกไปแม้จะไม่รู้ว่าทั้งคู่มีปัญหาอะไรกันแต่เธอก็ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของเหล่านักศึกษาที่เดินผ่านไปมาบ้างก็นั่งจับกลุ่มพูดคุยกัน
"หึ" หมอกยกยิ้มมุมปากมองดูหญิงสาวที่ลากคู่อริของเขาออกไปด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะทำเป็นลืมเรื่องเมื่อคืนได้นานแค่ไหน" ถึงเขาจะไม่สนใจไม่แม้แต่จะถามไถ่ชื่อแซ่ของผู้หญิงที่ขึ้นเตียงด้วยแต่ทว่ากับเธอเขากลับจดจำใบหน้าสวยหวานนั้นได้
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วแพรขอตัวก่อนนะคะ หวังว่าเรื่องของเราจะจบกันเพียงแค่นี้"
หมับ!!
"เดี๋ยวสิ มันไม่มีโอกาสสำหรับพี่แล้วเหรอ?" ติณณ์พยายามสบตากับแฟนสาวรุ่นน้องที่สำหรับเธอแล้วเขาเป็นอดีตแฟนแต่สำหรับเขาเธอยังเป็นคนปัจจุบันและคนเดียวที่เขารัก
"ขอโทษจริงๆ ค่ะหวังว่าต่อไปเราคงไม่ต้องเจอกันอีกนะคะ" ลูกแพรพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาแม้น้ำเสียงจะพยายามเรียบนิ่งราวกับไม่รู้สึกอะไรแต่ภายในใจเธอเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหวเป็นเพราะรักเขามากเธอถึงเจ็บมากขนาดนี้
"พี่จะไม่ยอมแพ้ พี่จะเอาแพรคืนกลับมาให้ได้" เสียงของติณณ์ตะโกนไล่หลังอย่างไม่ยอมแพ้โดยที่ลูกแพ้วิ่งน้ำตาไหลอาบแก้มออกไปโดยไม่หันกลับมา
หญิงสาววิ่งเข้ามาในห้องน้ำดีที่ตอนนี้ไม่มีผู้คนพลุกพล่านให้น่าอายแม้จะพยายามทำใจเข็มแข็งขนาดไหนแต่พอได้ยินเสียงได้เห็นหน้าความทรงจำดีๆ ที่เคยทำร่วมกันก็หลั่งไหลเข้ามาในโสตประสาทไม่สามารถที่จะลบเลือนมันออกไปได้เลย
"ฮึก! ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย...ทำไมพี่ต้องนอกใจแพร" ภาพของติณณ์ที่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียงคู่กับผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอไม่เห็นหน้าถูกส่งมาจากข้อความปริศนาซึ่งติณณ์เองก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าไม่ใช่เขาเธอจำความรู้สึกเจ็บปวดในวันนั้นได้ดี
...มันเหมือนกับจะขาดใจเสียตรงนั้นให้ได้ มันชาจนเธอเองก็ทำอะไรไม่ถูกไม่รู้เลยว่าลับหลังเธอเขาทำมันมากี่ครั้งแล้ว กี่ครั้งแล้วที่เห็นเธอเป็นคนโง่
"มายืนร้องไห้ให้ตายอยู่ตรงนี้แล้วมันจะรับรู้เหรอว่าเธอรักมันขนาดนี้" น้ำเสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ลูกแพรเงยหน้าขึ้นก่อนจะเห็นภาพสะท้อนของชายหนุ่มที่สวมเสื้อช็อปวิศวกรรมศาสตร์สีกรมยืนอยู่ทางด้านหลังทำให้เธอรีบยกมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาอย่างลวกๆ
"คุณเข้ามาได้ยังไงนี่มันห้องน้ำผู้หญิง"
"เหรอ? ฉันไม่เห็นรู้เลย" หมอกยกยิ้มยียวนอย่างกวนประสาทไม่ได้สนใจท่าทางโมโหของหญิงสาวแต่อย่างใด
"คุณเข้ามาทำไมถ้าจะมาหาเรื่องฉันเพราะเป็นศัตรูกับพี่ติณณ์ละก็ขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่าฉันกับเขาเราไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันแล้ว" ลูกแพรพูดจบก็หยิบกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ก่อนจะทำท่าจะเดินออกไป
"เธอนี่เล่นบทผู้หญิงใสซื่อได้ยอดเยี่ยมจริงๆ เลยนะ" ประโยคที่เอ่ยออกมาอย่างเย้ยหยันทำให้ลูกแพรชะงักเท้าก่อนจะหันกลับไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ทางด้านหลังทันทีด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม
"มะ...หมายความว่าไง?"
"สมองปลาทองจริงนะทั้งที่ไม่กี่วันก่อนยังขอร้องให้ฉันนอนด้วยอยู่เลย"
"!!!"
"จำผู้ชายคนแรกที่ขอให้นอนด้วยไม่ได้เหรอ?"
"พะ...พูดอะไรของคุณ อย่ามาพูดจาแบบนี้กับฉันนะ" ลูกแพรพยายามควบคุมสติไม่ให้กระเจิดกระเจิงจนเขาจับได้แม้ในใจตอนนี้เต้นโครมครามแทบจะหลุดออกมาแล้วก็ตาม
"นางสาวลูกแพร อิทธิยากร..." ดวงตาคู่สวยมองบัตรนักศึกษาของตัวเองที่อยู่ในมือของคนตรงหน้าด้วยความตกใจเพราะเธอไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอทำมันหล่นไว้ตอนนี้
"แล้วนี่มันใช่ชื่อของเธอรึเปล่า?" สายตาคมมองใบหน้าของหญิงสาวรุ่นน้องต่างคณะตรงหน้าที่ซี๊ดเซียวด้วยรอยยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์กลีบปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง
"ถ้าไม่ใช่งั้นฉันคงต้องทิ้ง..."
"ขอบัตรของฉันคืนด้วย" แม้ไม่อยากจะยอมรับแต่ทว่าเธอมีความจำเป็นที่จะต้องใช้บัตรนักศึกษาในการเข้าเรียนและเข้าร่วมกิจกรรมสำคัญต่างๆ ครั้งจะทำใหม่ก็ต้องแจ้งและดำเนินการอีกหลายขั้นตอนจนยุ่งยากซึ่งเธอไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น
"เพราะแบบนี้สินะไอ้ติณณ์มันถึงหวงเธอนักหนาคบกับมันมาเป็นปีแต่ไม่เคยได้แตะต้อง น่าสมเพชมันจริงๆ"
"ฉันต้องการของของฉันคืนส่วนเรื่องของคุณกับเขาก็ไปเคลียร์กันเอาเองอย่าลากฉันเข้าไปเกี่ยวเพราะตอนนี้เราจบกันไปแล้ว ส่วนเรื่องคืนนั้นก็เป็นเพราะฉันเมาแล้วฉันก็จำได้ดีว่าคุณเป็นฝ่ายบอกเองว่าอย่าทวงถามความรับผิดชอบแล้วนี่คุณจะมายุ่งกับฉันทำไม" ลูกแพรกัดฟันถามด้วยความโมโหไม่สบอารมณ์ที่อีกฝ่ายเอาแต่พูดถึงเรื่องที่เธอไม่อยากจดจำเป็นเพราะความเมาและขาดสติเธอถึงกล้าทำอะไรแบบนั้นลงไป
"หึ ตอนแรกก็คิดแบบนั้นแต่พอเห็นไอ้ติณณ์มันหวงเธอมากขนาดนี้หากปล่อยไว้เฉยๆ มันจะสนุกอะไรล่ะ" ลูกแพรกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจที่เขาเห็นเธอเป็นหมากในเกมที่เอาไว้แก้แค้นศัตรูของตัวเองโดยที่เธอไม่รู้เรื่องราวอะไรด้วยเลย
"นายนี่มันเลวจริงๆ"
"หึ คนที่เลวนั่นมันแฟนเธอต่างหาก...ส่วนบัตรนี่ถ้าอยากได้เย็นนี้ก็ไปหาฉันที่โรงจอดรถหลังคณะแต่ถ้าเธอไม่ไป..."
"...ฉันคงต้องให้คนในมหา'ลัยช่วยกันตามหาถ้าเธออยากให้คนอื่นรับรู้ฉันก็ไม่ขัดนะ" ร่างสูงเอ่ยออกมาพลางยกยิ้มอย่างเหนือกว่าถึงแม้จะรู้จักเธอได้ไม่นานแต่ก็พอดูออกว่าลูกแพรนั้นฤทธิ์เยอะไม่เบาและเขาจะใช้เธอเป็นหมากในเกมในการแก้แค้นติณณ์
"ไอ้เลว!" หญิงสาวเค้นเสียงออกมาอย่างคับแค้นใจเมื่อหมอกเดินห่างออกไปโดยที่เธอไม่สามารถต่อรองอะไรได้เลย เขามันเจ้าเล่ห์ร้ายกาจและอันตรายเธอไม่น่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาเลย
"ฉันจะไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างที่ต้องคอยทำตามความต้องการหรือเดินตามเกมของนายแน่"
---------
ตอนแรกบอกไม่ให้น้องทวงหาความรับผิดชอบแต่นี่อะไรค๊าาาาาา
อ่านแล้วได้โปรดคอเมนต์ว่าชอบหรือเปล่าหรือการบรรยายโอเคมั้ย กดใจ กดเข้าชั้นให้ด้วยนะคะ
- Writer
