เหล้าหลายแก้ว
เริ่มทำให้แก้มของมารุตแดงจัด
เสียงหัวเราะในเกรซเฮาส์ค่อย ๆ เบาลง
เมื่อเพื่อนทั้งสองเริ่มเมาไปนั่งเอนบนโซฟา
..
แต่ดวงตาของมารุตกลับยังวาววับอยู่
เขาหยิบมือถือขึ้นมา กดเบอร์ที่จำขึ้นใจ
.
“...ฮัลโหล”
เสียงหวานของไอริสดังลอดออกมา
ปลายสายยังฟังสดชื่น ..
เหมือนเจ้าของไม่เคยเหนื่อย
..
มารุตยกแก้วเหล้าอีกอึก ก่อนพูดเสียงแหบพร่า
“...คุณนอนยัง ไอริส”
..
“ยังค่ะ กำลังจดรายการของในร้านอยู่ค่ะ...
คุณโทรมาดึกจัง เมารึป่าวคะ”
เธอถามเสียงอ่อนโยน แต่แฝงความเอ็นดู
...
มารุตหัวเราะเบา ๆ เสียงเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“แค่…คิดถึงน่ะ คิดถึงจนต้องโทร..
ไม่โทรก็ไม่ได้นอน”
..
ปลายสายเงียบไปครู่ ก่อนที่เธอจะหัวเราะเบา ๆ
“ปากหวานนะคะ คุณมาเฟีย…
หรือว่าตอนนี้ เหล้ากำลังพูดแทนคุณ”
..
มารุตเอนพิงพนักเก้าอี้
หลับตาเหมือนกำลังนึกถึงภาพเธออยู่ตรงหน้า
“ไม่ใช่เหล้าหรอก…เป็นผมต่าง
