เสียงโทรศัพท์ดัง
แทรกความเงียบของค่ำคืน มารุตรีบคว้ามาดู
เห็นเป็นเบอร์ของลูกน้องจึงกดรับทันที
..
ปลายสายหอบหายใจ
พูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
“บอส! !! ร้านดอกไม้ของคุณไอริส…
ถูกวางเพลิงครับ!”
..
เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ
มารุตลุกพรวดขึ้นจากเตียง แววตาแดงก่ำ
ราวกับเปลวไฟที่โหมกระหน่ำในอก
..
“ไอ้เวรตะไล!! ใครมันกล้าแตะต้องของกูวะ!”
เสียงคำรามต่ำลอดไรฟัน ดังก้องไปทั่วห้อง
.
เขาคว้ากุญแจรถอย่างไม่ลังเล
พุ่งออกจากเกรซเฮาส์ทันที
เครื่องยนต์คำรามก้องกลางค่ำคืน
เหมือนสะท้อนความเดือดดาลในใจ
..
น้ำตาเอ่อคลอ แต่ไม่ใช่เพราะความอ่อนแอ
— มันคือความโกรธ ความแค้น
และความห่วงใย ..ที่ท่วมท้น
..
“ริส…อยู่ไหน ?
..ทำไมไม่รับสายโทรศัพท์..!!”
..
ความคิดแล่นวาบทันที ไม่ใช่แค่ร้าน…
สิ่งที่น่ากลัวกว่าคือ เป้าหมายต่อไป..
อาจเป็นตัวไอริสเอง
..
มือบีบพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น
ม
