เธอมีเสน่ห์ราวเวทมนต์…แต่ฉันคือมาเฟีย..!

283 Words

มารุตทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หนังชั้นดี เสียงดัง ตุบ ! ดังขึ้น พร้อมกับแรงกดดันที่บดบังห้องทั้งห้อง เขายกมือขึ้นกุมขมับ สูดหายใจแรง เหมือนพยายามกดอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ... “บ้าชะมัด…” เขาพึมพำกับตัวเอง สายตาจ้องแฟ้มที่มีชื่อ พิบูลวรพงศ์ ราวกับมันคือคำสาป ... หัวใจเขายอมรับอย่างเสียไม่ได้ว่า ไอริสกำลังดึงเขาลึกลงไปทุกที รอยยิ้มหวานละมุน ดวงตาที่สั่นสะเทือนจิตใจ ทุกสัมผัสของเธอทำให้เขาแทบลืมว่า ตัวเองคือใคร แต่ในเวลาเดียวกัน มันก็คือกับดักที่อันตรายที่สุด— การตกหลุมเสน่ห์ของเธอ อาจหมายถึงการเหยียบย่างเข้าสู่ สงครามมาเฟียครั้งใหญ่ที่ทั้งเมืองจะสั่นสะเทือน ... เขาหลับตาลง พลางหวนคิดถึงแววตาของไอริสเมื่อคืน— สายตาที่เหมือนรู้ทันทุกก้าวของเขา สายตาที่ทั้งท้าทายและดึงดูด ... แต่ต่อให้เธอจะเป็นใคร ต่อให้เบื้องหลังจะมีเจ้าพ่อผู้เป็นตำนานหนุนหลัง มารุตก็ยังไม่อาจถอย .. “ที่ดินผืนนั้น…เป็นกุญแจสำคัญ” เขาพึมพำเสียงเข้ม “ถ้าฉันได้มัน ศูนย์กลางธุรกิจทั้งหมด จะอยู่ในมือฉัน ต่อให้ต้องปะทะกับ ตระกูลพิบูลวรพงศ์ ต่อให้ต้องเสี่ยง เปิดศึกกับเงาที่เฝ้าปกป้องเธอ… ฉันก็จะเอามันมาให้ได้” ... แววตาคมดุดันลุกโชนขึ้นอีกครั้ง มารุตกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูด . “เธออาจมีเสน่ห์ราวเวทมนต์… แต่ฉันคือมาเฟีย..! ไม่ใช่คนที่ปล่อยให้ความหวั่นไหวขวางทาง” ... อย่างไรก็ตาม ลึก ๆ ในใจ เขารู้ดี— ทุกครั้งที่ได้สบตากับไอริส ความแน่วแน่นั้นก็สั่นคลอนราวเปลวไฟ ต้องสายลม…~

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more