Chapter 11 ผิดแผน (2)
1369 Words
Chapter 11 ผิดแผน (2)
'เพียงดาว...ทำอะไรอยู่นะ'
จอมทัพหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเป็นรอบที่ร้อย...เขาไม่มีสมาธิสำหรับการเริ่มทำงานในเช้าวันใหม่เอาเสียเลย เมื่อเขาแชทไปหาบุษบากรตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ หากแต่หล่อนกลับเงียบไร้วี่แววว่าจะเปิดอ่าน...มันแปลกเกินไปแล้ว หล่อนไม่เคยเงียบหายไม่อ่านข้อความของเขานานขนาดนี้
เหลือบตามองคนที่เดินยิ้มหวานตรงมายังลอบบี้ คล้ายกับเกรงใจที่เห็นเขานั่งรอ...รสริน...หล่อนต้องไปบริษัทพร้อมกับเขา ชายหนุ่มหลุบตามองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ หล่อนมาเฉียดฉิวไปนิดเดียวเท่านั้น
ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์ วางเรื่องส่วนตัวเอาไว้ก่อน เพราะได้เวลาที่จะไปทำงาน ซึ่งป่านนี้รถคงมาจอดรอรับที่ด้านหน้า เขาจึงลุกขึ้นจากโซฟารับรองแขกเพื่อเดินออกไปพร้อมกันกับรสริน เป็นชีวิตประจำวันที่ต้องเจอตลอดระยะเวลาที่อยู่เมืองจีน ต้องไปทำงานพร้อมกัน กลับมาโรงแรมพร้อมกัน เรียกว่าเขาไปไหนหล่อนต้องตามไปทุกที่ ตามติดราวเงาตามตัวกันเลยทีเดียว
ภายในรถที่มีคนขับพาโลดแล่นไปบนท้องถนน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยกรุ่นหมุนวน...รสรินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ปลายนิ้วเลื่อนหาแอพพลิเคชั่นที่ต้องการ ในขณะที่จอมทัพกำลังสนใจข้อมูลบนหน้าแมคบุ๊คที่วางอยู่บนตัก หล่อนก็ขยับกายเข้ามาใกล้ ทำท่าเอียงศีรษะซบลงมาบนบ่ากว้าง จากนั้นก็กดถ่ายเซลฟี่ตัวเอง
รูปที่ดูเหมือนธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา หล่อนเชื่อว่าหากอัพลงโซเชียล คงจะทำให้คนทางไกลหวั่นใจไม่น้อย แน่นอน...ภรรยาที่บ้านของเขาจะต้องมีคำถามเรื่องความ สัมพันธ์ที่ชวนให้กังขา คือความสนุกที่ได้ปั่นป่วนหัวใจใครเล่น ๆ มันมาจากความอิจฉาที่หล่อนไม่ได้เป็นผู้หญิงที่เขาเลือกแต่งงานด้วย
หากแต่ก็ยังคาใจ...ใครที่เขาซ่อนเอาไว้ ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดีจนต้องเก็บเอาไว้ ใจนั้นอยากรู้เหลือเกิน...
"ปล่อยฉันออกไป พวกนายเอาฉันมาขังไว้ทำไม!"
เสียงตะโกนลั่นผสานเสียงทุบประตูยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุด...ในห้องที่มีลักษณะเหมือนบ้านขนาดกะทัดรัด มีเฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นคล้ายกับมีคนอยู่อาศัยปกติ บุษบากรเดินหาทางออกไปทั่ว เอาหน้าแนบผ่านบานหน้าต่างที่เป็นกระจกเปิดไม่ได้ รอบกายคือป่ารกชัฎที่มีเรือนยอดไม้สูงเด่นโอบล้อมไว้โดยรอบ ความกลัวแล่นพล่านจับจิต เมื่อไม่อาจเดาได้เลยว่าเหยียบอยู่ตรงส่วนไหนของประเทศไทย
เอามือทาบลงบนท้องที่รู้สึกจะหวิวโหวงเพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ในเวลาเช่นนี้หล่อนต้องกินมื้อเช้าเมื่อลูกในท้องประท้วง นึกห่วงไม่น้อย หล่อนอดได้ แต่เขาจำเป็น ต้องได้รับสารอาหารจากมารดาที่เพียงพอ
"ปึงๆๆๆ ปล่อยฉัน ฮือ ๆ"
หล่อนทั้งร้องตะโกนทั้งทุบประตูจนเจ็บระบมไปทั้งฝ่ามือ หากแต่ก็ได้รับเพียงความเงียบกลับมา เมื่อหมดหวังจึงทรุดกายลงกับพื้นร่ำไห้ นั่งพิงร่างอย่างอ่อนแรงอยู่กับบานประตู...เหนื่อยเหลือเกิน กับการต่อสู้โชคชะตาอันแสนโหดร้าย มันโหดร้ายเกินจะรับไหวแล้ว
".....!"
บานประตูที่ถูกกระชากออกทำให้หล่อนเสียหลักหน้าคะมำลงกับพื้นจนแทบจูบกับรองเท้าของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า...ใคร...หล่อนเงยหน้าขึ้นมองอย่างช้า ๆ เจ้าของร่างสูงเด่นตรงหน้าทำให้แววตาคู่สวยเบิกกว้าง ใจหล่นวูบขึ้นมาทันที
"พี่คิงส์!"
ไม่รู้เรี่ยวแรงมาจากไหน หล่อนผลุนผลันลุกขึ้นยืนทำท่าจะวิ่งหนี หากแต่ก็ยังช้ากว่าท่อนแขนแกร่งที่ตวัดกอดเกี่ยว เขาอุ้มหล่อนขึ้นมาแล้วพาเดินกลับเข้าไปด้านใน...บนเตียงกว้าง ร่างที่ดิ้นขลุกขลักถูกโยนลงไปบนนั้น
"อย่านะ ออกไป!"
ทั้งดิ้นทั้งข่วนเมื่อเขาโถมกายขึ้นคร่อม สองมือถูกมือใหญ่กดตรึงเอาไว้กับที่นอน บุษบากรส่ายหน้าหนีใจเต้นโครมคราม เมื่อเขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ
"หนึ่งเดือนที่มันไม่อยู่ ฉันขอทำหน้าที่แทนละกัน!"
"อย่านะ ไม่เอา ออกไป๊! ช่วยด้วย!"
หล่อนตะโกนและดีดดิ้นจนสุดชีวิต หากแต่ว่าน้ำตาที่ไหลพรากไม่อาจทำให้เขาเห็นใจได้ ยามเมื่อความสากระคายสัมผัสลากไล้อยู่ข้างซอกคอ หล่อนก็ตัดสินใจเฮือกสุดท้าย
"อย่าทำดาว ดาวกำลังท้องอยู่นะ! ฮือ ๆ"
".....!"
ได้ผล...คนป่าเถื่อนชะงักนิ่งงัน เขาเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอหอมกรุ่น แววตาเข้มจ้องมองเขม็ง ในขณะที่บุษบากรนอนหอบหายใจแรงอยู่ใต้ร่าง
"เธอ...ว่า...อะไร...นะ!"
"ดาวกำลังท้อง และก็มีภาวะแท้งคุกคาม พี่คิงส์อย่าทำอะไรดาวเลย ฮึก ๆ ฮือ ๆ"
ภวินทร์มองคนที่สะอื้นร่ำไห้อย่างน่าสงสาร...เขาหมดอารมณ์ทันควัน ผลุนผลันลุกนั่งแล้วถอนหายใจแรง
“กับใคร! เธอท้องกับใครฮึเพียงดาว!"
บุษบากรลุกนั่งกระถดกายหนีไปนั่งซุกอยู่ขอบเตียงที่ติดผนังกระจกใส มองออกไปเห็นทิวทัศน์ที่มีแต่ป่าได้อย่างชัดเจน
"ฉันถามว่าเธอท้องกับใคร!"
เขาตามมาประจันหน้า กรงอุ้งมือตะปบลงบนไหล่แบบบางทั้งสองข้างแล้วเขย่าร่างของหล่อนไปมา...กลัวเหลือเกินกับคำตอบ ภาวนาว่าให้เป็นอย่างที่เขาคิด
"มันก็ไม่เกี่ยวกับพี่คิงส์ จะรู้ไปทำไมคะ!"
"ใช่มันมั้ย! มันใช่มั้ยตอบฉันมา!"
เขาจ้องหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา...การที่หล่อนเงียบและเอาแต่ส่ายหน้า คือคำตอบที่ชัดเจนสำหรับเขาแล้ว พ่อเด็กเป็นจอมทัพแน่แน่นอน
"ปล่อยดาวไปนะคะ ดาวต้องไปพบหมอทุกเดือน พี่คิงส์จับดาวมาทำไม พี่คิงส์ต้องการอะไรกันแน่"
หล่อนอ้อนวอนเสียงสั่น สบกับแววตาแข็งกร้าวคู่นั้น แวบแรกเขาดูเหมือนจะใจอ่อน หากแต่สักพักหล่อนต้องฝัน
สลาย เมื่อเขากระตุกยิ้มมาให้อย่างมีเลศนัย
"ดีเลยเพียงดาว ถ้าเด็กในท้องเป็นลูกมัน ฉันจะขังเธอไว้ที่นี่ตลอดชีวิต เธอจะไม่ได้กลับออกไปเจอใครอีก และหมอนั่นจะต้องทนทุกข์ทรมานกับการที่ลูกเมียหายไป ฉันจะทำให้...เธอสูญหายไปจากชีวิตของมันตลอดกาล!"
"ไม่ ไม่นะ!"
เสียงหัวเราะอยู่ในลำคอมาพร้อมกับร่างของเขาที่ขยับออกห่าง บุษบากรตามไปคว้าท่อนแขนแกร่งเอาไว้ ให้เขาเห็นใจยอมปล่อยหล่อนไปตามทาง
"พี่คิงส์ ได้โปรด อย่าทำแบบนี้!"
เขาสลัดหล่อนทิ้งอย่างไม่ใยดี แรงช้างม้าทำให้หล่อนเซถลาล้มลงไปนั่งกองบนพื้น ยามที่เขาเดินอย่างหัวเสียไปทางบานประตู หล่อนรีบลุกวิ่งตามไป หากแต่ก็ไม่ทัน
ปัง!
บานประตูถูกปิดใส่หน้าอย่างแรง และหล่อนต้องสูญสิ้นอิสรภาพอีกครั้ง สองมือทุบตีประตูตะโกนก้องอย่างบ้าคลั่ง เสียงกรีดร้องดังลั่นไปทั่วผืนป่า เสียงร่ำไห้ปริ่มจะขาดใจดังอยู่ในเรือนไม้กลางพงไพร หากแต่มันไม่อาจซึมลึกไปในใจคนใจร้ายได้...เขายืนขบกรามแน่นมองบานประตูที่ปิดสนิท แววตานั้นเจือความเจ็บปวดจากการได้รู้ข่าวช็อกความรู้สึก...หล่อนกำลังตั้งท้องลูกของศัตรู มันเป็นเรื่องที่ยากจะยอมรับความจริง
หากกักขังหล่อนไปตลอดชีวิต บังคับจับหล่อนทำเมีย เขาจะทำได้ไหม...ทำได้ไหมกับการเฝ้าฟูมฟักรักลูกของคนที่เกลียดเข้าไส้...ชายหนุ่มเฝ้าถามตัวเอง เดินพล่านไปมาอยู่หน้าห้องอย่างร้อนรุ่ม ท่ามกลางเสียงร่ำไห้ที่ยังคงดังแว่ว เสียงที่เค้นมาจากความเจ็บปวดสุดหัวใจ
- Writer
