“น่าหงุดหงิดชะมัด”ไอศูรย์สบถออกมาด้วยความหงุดหงิด แขนที่เข้าเฝือกของเขาดูเหมือนจะเป็นภาระในการทำงานไม่น้อยจะเซ็นเอกสารที่อยู่บนโต๊ะก็เหมือนจะทำได้ยากกว่าที่คิดเอาไว้
“ทำไมคะ คุณเป็นอะไรรึเปล่า ปวดแขนเหรอ”
“เปล่า มันน่ารำคาญ ฉันเซ็นเอกสารไม่ได้จะเปิดดูก็ลำบาก งั้นเธอช่วยเป็นมือให้ฉันหน่อยก็น่าจะดี”
“ฉันเหรอคะ”
“อืม”เขาแหงนหน้ามองเธอด้วยสายตาที่ออดอ้อน แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้คิดเช่นเดียวกับเขา ภาพที่เธอเห็นเหมือนเขากำลังข่มขู่กันมากกว่าหากเธอไม่ทำตามคำสั่ง
ขวัญนรีไม่มีทางเลือกนอกจากเลื่อนเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ เขา เปิดเอกสารให้เขาดูทีละแผ่นอย่างใจเย็น
“เธอกลั้นหายใจเหรอ”
“เปล่านะคะ ฉันจะทำแบบนั้นทำไม”
“ไม่รู้สิ ฉันคิดว่าเธอเกร็งที่ได้อยู่ใกล้คนหล่อๆอย่างฉัน”
“ไม่ค่ะ ฉันชินแล้ว”
“ชิน?”
“ก็เราตัวติดกันแทบจะตลอดเวลาในขณะที่ฉันดูแลคุณอยู่ หรือคุณไม่ชินที่ต้องอยู่ใกล้ฉันค่ะ”
“ใครไม่ช
