3

1519 Words

เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่เขาไม่คิดจะปล่อยและคิดจะหยุด นรินดาครวญครางแทบขาดใจอยู่บนเตียงกว้าง ในขณะที่พยัคฆ์ยัดเยียดทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอจนหมดกาย เขาคำรามลั่นปลดปล่อยหยาดน้ำรักเต็มร่องจนท่วมท้น เสียงคำรามมาพร้อมด้วยเสียงกรีดร้องสุดเสียงของเธอ เธอสะท้านเกร็งกระตุกทั้งเสร็จสมทั้งเจ็บแปลบผสมปนเปไปด้วยกันอย่างรุนแรง เขาพลิกร่างลงจากร่างของเธอ นรินดาหน้าแดงลามไปถึงใบหู เธอพลิกกายไปนอนอีกด้านด้วยความอาย ในขณะที่เขาตามมากอดซ้อนทางด้านหลัง เธอตื่นเต้นและรอคอยคำปลอบโยนและคำรัก แต่กลับพบแค่ความเงียบ นรินดาค้นพบว่าเขาหลับไปแล้วในขณะที่กอดรัดเอวคอดของเธอเอาไว้หลวมๆ หญิงสาวรู้สึกหน้าชาเล็กน้อย นอนคิดวกไปวนมาว่าเธอเสียตัวให้เขาแล้วเหรอนี่ มันเร็วมากจนไม่ทันตั้งตัว แล้วพรุ่งนี้เธอจะทำยังไงนะ นรินดาคิดจนปวดหัวก่อนที่เธอจะหลับลงไปในที่สุด เธอตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดเมื่อยท่อนล่างและเจ็บแปลบตรงร่องรัก พอพลิกกายมาอีกด้านก็ไม่เห็นพยัคฆ์ มีแค่รอยยับย่นบนที่นอนทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้าเท่านั้น นรินดาเม้มปากเล็กน้อย เธอนึกจินตนาการไปว่าตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าจะได้เจอกับประโยคหวานๆ อรุณสวัสดิ์จากเขา แล้วเขาก็หอมแก้มเธอรับวันใหม่ แต่สิ่งที่ได้พบเจอคือความว่างเปล่า เธอเดินติดๆ ขัดๆ ออกมาจากห้องนอนด้วยผมเผ้ายุ่งเหยิง รู้สึกเจ็บแปลบไปหมดทั้งหว่างขา พอเดินออกมาด้านนอกก็เห็นโต๊ะอาหารมีอาหารวางอยู่หลายอย่าง “ตื่นแล้วเหรอ ไปล้างหน้าแปรงฟันสิ จะได้มากินข้าวกัน” เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา เหมือนกับเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาเขากับเธอไม่ได้มีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน นรินดาหน้าเหวอเล็กน้อย เธอหน้าแดงเมื่อสบตาเขา แต่พบเพียงแค่ความเฉยชาเหมือนเก่าก่อน เหมือนเธอไม่ได้เลื่อนระดับขึ้นมาเป็นคนพิเศษอะไร นั่นทำให้หญิงสาวใจแป่วไม่น้อย คนตัวเล็กเดินติดๆ ขัดๆ ไปล้างหน้าแปรงฟัน สิ่งเดียวที่เธอสัมผัสได้คือเขายังใส่ใจเตรียมผ้าขนหนู แปรงสีฟันอันใหม่เอาไว้ให้เธอ นรินดาเดินมาที่โต๊ะอาหารหลังทำภารกิจในห้องน้ำเสร็จสิ้น เธอเห็นน้ำเต้าหู้ทรงเครื่อง ข้าวต้มปลา แล้วก็ปาท่องโก๋กับซาลาเปา เห็นเขานั่งก้มหน้าก้มตากิน เธอเลยจัดการกับอาหารของตัวเองเงียบๆ วันนี้เขาเป็นคนจัดการเก็บล้างด้วยตัวเองและไล่ให้เธอรีบไปทำงาน นรินดายืนเก้อๆ แต่ก็ต้องรีบไปทำงานเพราะกลัวสาย จินตนาการไปว่าเขาคงจะขับรถไปส่งเธอที่ทำงาน หรือจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผาก แต่สิ่งที่พบเจอคือความว่างเปล่า หญิงสาวเดินกลับมาบ้านของตัวเองอย่างงงๆ จัดการอาบน้ำอาบท่าด้วยจิตใจเลื่อนลอย เธอหยิบยาแก้ปวดกินเข้าไปเพราะเจ็บตรงซอกขา ก่อนจะรีบแต่งตัว พอล็อกประตูบ้านเสร็จก็ขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกไปทำงาน เธอหันไปมองบ้านของพยัคฆ์ ไม่เห็นเขาในบ้านคงออกไปทำธุระ หญิงสาวถอนใจเบาๆ ก่อนจะตั้งใจขับรถไปทำงานของตัวเอง วันนั้นเธอใจลอยทั้งวันเพราะมัวแต่คิดเรื่องตัวเองกับพยัคฆ์จนโดนเถ้าแก่บ่น “วันนี้ลื้อเป็นอะไร ใจลอยทั้งวัน ทำงานผิดๆ ถูกๆ ไม่สบายหรือเปล่า” “ขอโทษค่ะ” นรินดารีบเอ่ยขอโทษขอโพยแล้วดึงสติของตัวเองกลับมาเพื่อให้อยู่กับงาน ช่วงครึ่งวันแรกเธอโดนบ่น พอเลยพักกลางวันไปแล้วเธอก็ตั้งใจทำงานมากขึ้น จึงไม่โดนบ่นอีก ตกเย็นวันนั้นนรินดากลับบ้านด้วยจิตใจเลื่อนลอย ปกติพอถึงบ้านเธอจะรีบไปหาพยัคฆ์ แต่วันนี้เธอไม่กล้าไปหาเขา หญิงสาวรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วทำอาหารกินง่ายๆ ที่บ้าน วันนี้เธอไม่กล้าไปกวนเขาอีก แต่เสียงเคาะประตูทำให้เธอยิ้มกว้าง คิดว่าพยัคฆ์มาหาก็เลยรีบไปเปิดประตู เธอยิ้มค้างเมื่อคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านเป็นผู้ชายร่างยักษ์สองคน “มาหาใครคะ” “มาหาเธอนั่นแหละ” “มาหาฉันทำไมคะ” เธอถามออกไป เพราะไม่รู้จักผู้ชายสองคนที่ยืนปักหลักอยู่หน้าประตู “พ่อแม่เธอเป็นหนี้ นี่สัญญาเงินกู้ ถ้าไม่มีเงินไปคืน เสี่ยจะยึดบ้านของเธอในเดือนนี้” “เป็นหนี้!” เธอจำได้ว่าอุทานอย่างตกใจ แต่พอดูสัญญาเงินกู้ก็แทบล้มทั้งยืน คนทวงหนี้ทั้งสองกลับไปแล้ว แต่เธอยังนั่งหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่ที่เดิม ถ้าเธอโดนยึดบ้านจะทำยังไงดี นรินดากัดปากตัวเอง หรือเธอจะย้ายไปอยู่บ้านของพยัคฆ์ พอคิดมาถึงตรงนี้เธอก็เริ่มกลัว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอเสนอหน้าอยากไปนอนบ้านเขา แต่พอตอนนี้เธอกลับไม่กล้า เธอกลัวพยัคฆ์ดูถูกคิดว่าเธออยากจะเกาะเขา เคยได้ยินเขาพูดนานแล้วว่าถ้าผู้หญิงคิดจะมาเกาะ เขาไม่เอาแน่นอน ผู้หญิงในอุดมคติของพยัคฆ์คือต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้ ไม่ใช่คอยแบมือขอเงินผู้ชาย นรินดากัดปากตัวเอง เธอยังช็อกกับหนี้สินของบิดามารดา และไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี ในตอนนี้มันรู้สึกได้ถึงคลื่นความทุกข์ที่ถาโถมเข้ามา อดไม่ได้ที่จะคิดถึงคนข้างบ้าน เท้าบางเดินไปบ้านของพยัคฆ์อย่างเลื่อนลอย เวลานี้เธออยากไปซบหน้าที่อกกว้างของเขาเหลือเกิน เธอเห็นเขากำลังทำงานอย่างตั้งใจ ขาแข็งเมื่อได้สบตากับเขา เธอยืนอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่กับที่ เขาเองก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย “มีอะไร” นรินดารู้สึกว่าคำถามเย็นชานั้นกระแทกใจเธออย่างจัง ถ้าเป็นสมัยก่อนเธอคงไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้มันรู้สึกว่าปวดหนึบไปหมดทั้งอก เขายังเหมือนเดิม ในขณะที่เธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว “ลุงเสือกินข้าวหรือยังคะ” “ยัง” เขาตอบสั้นก่อนจะหันไปสนใจกับเก้าอี้ที่กำลังทำอยู่ เธอกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเหมือนเคย นรินดาจัดการหุงหาอาหาร ผัดผักบุ้ง ทอดหมู แล้วก็ทำแกงส้ม “อุ๊ย!” เธออุทานเมื่อล้างมือเรียบร้อยเตรียมจะจัดโต๊ะอาหาร อ้อมแขนแกร่งก็เดินมากอดเธอจากทางด้านหลัง “ลุงเสือไปอาบน้ำก่อนสิคะ จะได้มากินข้าวพร้อมกัน” “ยังไม่ค่อยหิวเลย” เขาจูบแก้มสาวเบาๆ ก่อนจะเลื่อนลงไปยังซอกคอขาวผ่อง มือหนาเลื่อนขึ้นมานวดเฟ้นทรวงอกอวบอิ่มหนักๆ นรินดาหอบหายใจสะท้าน เธอผวาเล็กน้อยเมื่อเขาตวัดกระโปรงยาวกรอมเท้าของเธอขึ้นไปเหนือเอวคอด “ลุงเสือจะทำอะไรคะ” เขาไม่ตอบแต่ทำให้เธอเห็น นิ้วแกร่งแหวกเป้ากางเกงในสีเนื้อไปด้านข้าง ก่อนจะลากไล้ส่วนปลายของความแข็งแกร่งเบาๆ ที่ปากถ้ำสวาท เธอสะท้านอย่างรุนแรง รู้สึกได้ว่าร่างกายยังเจ็บแปลบจากค่ำคืนที่ผ่านมา แต่ดูเหมือนว่าคนเอาแต่ใจไม่ได้สนกับความจริงข้อนี้ เขายัดเยียดความเป็นชายที่แข็งคึกเข้ามาจนเธอต้องสะดุ้งพาสะโพกหนี เขาขยำทรวงอกอวบอิ่มของเธอเอาไว้แน่นก่อนจะเริ่มซอยกายเข้าไปในซอกรัก “อ๊า... ลุงเสือ” เธอร้องครางเสียงหลง มือน้อยจิกไปกับขอบอ่างแน่น ในขณะที่มือหนาของเขาขยำหนักๆ หอบหายใจฟืดฟาดอยู่ริมหู เธอส่ายหน้าไปมาร้องครางด้วยความเสียวซ่านปนเจ็บแปลบ หยาดน้ำรักไหลเยิ้มไปตามร่องสวาท หญิงสาวพาสะโพกหนีหลายครั้งเพราะความร้อนแรงที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้รับจากเขามันถาโถมเข้ามาเหมือนระลอกคลื่น “อ่ะ! ลุงเสือ พอก่อนค่ะ หนูไม่ไหวแล้ว” ยิ่งเธอห้ามเขาก็เหมือนยิ่งยุ สะโพกสอบของพยัคฆ์ดุดันมากยิ่งขึ้นเป็นทบทวีคูณ เธออ้าปากค้างครางสุดเสียง จำต้องส่ายก้นรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ในขณะที่ขาต้องถ่างออกให้กว้างเมื่อเขาเข้ามากระแทกอย่างล้ำลึกมิดเม้น “อ๊า... ลุงเสือ หนูดา อื้อ...” เธอเกร็งร่างครางสะท้านรับรู้ได้ถึงแรงกระแทกรุนแรงที่ยิ่งซอยถี่ยิบเข้ามาภายในจนผนังอ่อนนุ่มร้อนฉ่าเหมือนโดนไฟลวก ความเสียวซ่านเจ็บแปลบที่ได้รับทำเอาเธอน้ำตาซึม ก่อนที่ความร้อนจะสาดซัดเข้ามาเต็มเหนี่ยว เขากอดเธอแนบอกกัดใบหูเล็กๆ ยามปลดปล่อยหมดสิ้น เธอเบี่ยงหลบ สะท้านเมื่อเขาขบเม้มไม่ยอมห่าง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more