“ไงคะ..”
รอยยิ้มกระชากใจที่มักจะเกิดขึ้นทุกครั้งหลังกระจกถูกเลื่อนลง เผยหน้าคนขับอยู่ข้างหลังพวงมาลัยแบบเด่นชัด พร้อมคำถามแหบพร่าชวนให้หลงใหล
ปกติการกระโดดขึ้นรถ นั่งประจำที่ข้างกัน จะมาพร้อมความร่าเริง ขี้เล่นบวกสดใสของคนตัวเล็กเสมอ เสมือนมีพลังแม่เหล็กที่แม้จะเหน็ดเหนื่อยกับงาน หรือเครียดหนักมาทั้งวัน ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เป็นบุคลิกที่ราล์ฟคุ้นชินดีและชื่นชอบเป็นที่สุด เธอเป็นส่วนหนึ่งของรอยยิ้มเขา พร้อมสัมผัสได้ว่าเมื่อใดก็ตามที่อยู่ในรถขนาดพื้นที่เล็ก มีแค่พวกเขาทั้งสอง เมื่อนั้นราวกับร่างกายได้ชาร์จพลังงานผ่อนคลาย หัวใจประหนึ่งถูกพรวนดินรดน้ำ
หากแต่ต่างจากวันนี้...
เขาทักทายเธอพร้อมรอยยิ้มละมุนเหมือนเช่นเคย ทว่ากลับได้คืนมาด้วยหน้าที่บึ้งตึง ไม่คิดแม้แต่จะชายตามอง ไม่เงยหน้าขึ้นมาแม้แต่น้อย
“เป็นอะไรไปคะ งานยุ่งหรือ..”
ในขณะคนขับยังคงถาม หยั่งเชิงเผื่อเธอจะเหนื่อยจริงๆ
แต่แล
