พึ่บ!
เอกสารทั้งปึกถูกฟาดลงบนโต๊ะ เจ้าของโต๊ะชะงักค้าง ละสายตาจากสิ่งนั้นเหลือบขึ้นมองผู้กระทำ เมื่อเห็นเป็นเพื่อนร่วมงานจึงเลิกคิ้วสูง
“ทำไมถึงเป็นเธอ เรื่องนี้ฉันขอพี่มลไปแกก็รับทราบแล้ว”
พลางขมวดคิ้วก็ตอนรับรู้ปัญหา สาเหตุของการทำให้เมยดาผู้เย่อหยิ่ง มีความเป็นอัตตาสูง ยอมแบกความโมโหมาถึงที่นี่
“จะไปรู้เหรอ”
อินถาตอบตามความจริง
“แกตอบแบบนี้ได้ไงฮะ”
“อ่าว ก็คนเขาไม่รู้จริงๆนี่ จะให้ตอบยังไง”
“โกหก”
“โกหก? โกหกเพื่อ!”
“ก็เพื่อเงินไง”
“อ่อ ถ้าเพื่อเงิน..ก็แล้วแต่จะคิด”
“เห็นไหม แกยอมรับแล้วใช่ไหม!”
“เดี๋ยว..ยอมกับผีอะไร อย่าใช้มาตรฐานตัวเองตัดสินคนอื่นเซ่”
“นี่!”
“อะไรกัน”
ต้องขอบคุณนักรบ ที่เข้ามาได้ถูกจังหวะพอดี สามารถดึงแขนเล็กเรียวออกไปก่อนที่เล็บยาวๆจะมาโดนหน้าเนียนกริบ ชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด
ทว่าอินถายังคงนั่งนิ่ง กอดอกเอนหลังพิงพนักมองคู่กรณีด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาท
