เสียงเคลื่อนไหวของขาเตียงตอนทั้งคู่ขยับเขยื้อน ยังไม่เท่ากับเสียงเต้นแรงของหัวใจ ความกระสันรัญจวนทวีก่อตัวขึ้นมาเรื่อยๆ ความต้องการสูงของพวกเขา
คนใต้ร่างไม่มีโอกาสแม้แต่ใช้จริต แสร้งทำเป็นเอียงอาย หรือปัดป้องให้เกมรักนั้นยืดเยื้อขยายเวลา กลายเป็นเบี้ยล่างซะงั้น
“อุ๊ย..”
อินถาหลุดอุทานเสียงหลง หลังร่องสวาทถูกเย้าแหย่จากของแข็งที่เป็นนิ้วชี้ ดึงเข้าออกช้า บ้างเร็วบ้างช้า เป็นว่าเล่นเสมือนสิ่งนั้นคือช่องลึกลับช่างยั่วยวนปนท้าทาย นาทีนี้ต่อให้นิ้วเขาขาดเพราะถูกขบกัดก็ยังไม่น่ากลัวเท่ากับอารมณ์เร่าร้อน ไม่ถูกดับลงให้ทุเลากระหาย เขาใคร่ อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวเต็มที
อินถาแม้รู้สึกเขินอาย ขณะนอนแผ่ให้เขาทำ บวกหูทั้งสองปะทะแว่วเสียงลามกดังเจ๊าะแจ๊ะ ก็ไม่สามารถต่อต้าน คนบนร่างกระหายเกินกว่าจะคัดค้าน
เพียงแค่คิดยังไม่ชนะ ก็อย่าหาทำจะดีกว่า จะเสียเวลาเอาเปล่าๆ เธอจึงปล่อยให้ดำเนินไป ส่วนเขาเป็
