วาโยเงยหน้ามองคนร่างสูงที่จู่ ๆ โค้งตัวลงมาใกล้ แววตาเย็นชาแฝงแววจับผิดหรี่ลงจับจ้องกัน เธอลอบกลืนน้ำลายลงคอ เผลอถอยตัวหนีด้วยความลืมตัว
“ไม่ตอบก็ไม่ต้องสักต่อ”
ยะ อย่าขู่กันสิคะคุณพี่ ฮือ…
“จะไม่ตอบ?”
“ตะ ตอบแล้วจ้า…” เธอยกธงขาวยอมแพ้ สายตาพี่ควันน่ากลัวและกดดันเกินไป เพียงแค่โดนจ้องใกล้ ๆ เธอก็พร้อมจะคายความลับทุกอย่างออกมาหมด “ก็แค่… โรคเก่ากำเริบเฉียบพลันเฉย ๆ ค่ะ”
“โรคอะไร”
“โรคโลหิตจาง”
บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัดทันที เธอไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย มันกดดันเกินไป โยรับไม่ไหว โยใจไม่ดีเลยย
“คือว่า… โยเคยเป็นโรคนี้ตอนเด็ก ๆ แต่ไม่ได้มีอาการมาหลายปีแล้ว โยไม่คิดว่าจู่ ๆ มันจะกำเริบขึ้นมา โยไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังพี่เลยนะคะ”
พี่ควันไม่ได้พูดอะไรเลย เขาเพียงจ้องหน้าเธอนิ่ง ๆ จากนั้นใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งแตะหน้าผากเธอเบา ๆ สัมผัสเย็นเฉียบของเขาทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก สีหน้าเย็นชาขอ
