วาโยรู้สึกตัวตื่นเพราะความหนาวเย็นปลายเท้า แสงจากนอกระเบียงยังคงมืดสลัว ดูเหมือนว่าเธอจะเผลอหลับไปไม่ถึงชั่วโมง ร่างบางยันตัวลุกขึ้นนั่งบนโซฟา ก่อนหน้านี้เธอจำได้ว่าตัวเองนอนหมดแรงอยู่บนพื้นห้องเย็นเฉียบ ทว่าตอนนี้กลับอยู่บนโซฟา แสดงว่าพี่ควันอุ้มเธอมานอนบนนี้งั้นเหรอ
แล้วเขาหายไปไหน…
รอบตัวของเธอว่างเปล่าและเงียบสงบ มันไม่เหมือนกับฉากโรแมนติคในหนังหรือซีรี่ย์ ไม่มีฉากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่ากำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น หรือนอนอยู่บนเตียงนุ่มคลุมด้วยผ้าห่มหนา
ไม่มีเลย… เธอนอนอยู่บนโซฟาโดยมีเพียงผ้าคลุมไหล่คลุมอยู่บนร่างเท่านั้น
ควันหลงไม่ได้อุ้มเธอเข้าห้องนอนเขา ราวกับห้องนั้นเป็นสิ่งที่เขาหวงแหนและไม่ยอมให้ใครรุกล้ำเข้าไป
ก็สมกับเป็นเขาดี…
เธอมองไปทางระเบียงห้องด้านหลัง เงาร่างเลือนรางหลังประตูกระจกกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น ควันสีขาวขุ่นลอยคละคลุ้งทั่วบริเวณ เขากำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงนั้
