EP.26 #ความเจ็บปวดที่งดงาม
1023 Words
วันต่อมา
“เธอจะสักตรงไหนนะ…”
“หน้าท้องค่ะ”
“ไม่ได้” น้ำเสียงเย็นชาตอบกลับทันควันโดยที่ยังไม่เห็นแบบที่เธอตั้งใจเลือกมาด้วยซ้ำ ตอนนี้วาโยกำลังยืนอยู่ในร้านสักของควันหลง ครั้งนี้เธอเข้ามาอย่างถูกต้องโดยมีเขาเปิดประตูให้เอง รอยยิ้มปลื้มปริ่มยังไม่ทันจางจากใบหน้ากลับถูกคำพูดแสนเย็นชาของเขาพังทลายลงซะงั้น
“ทำไมคะ?”
ควันหลงมองคนที่กำลังจ้องเอาคำตอบจากเขาตาแป๋ว เขาหยิบไอแพดจากมือเธอมาเปิดดูแบบรอยสักตัวอย่าง ร่างสูงชะงักงัน คาดไม่ถึงว่าเธอจะเลือกลวดลายนี้
“เธอจะสักลายนี้?”
“อาหะ”
“ตรงหน้าท้อง?”
“ใช่”
“ไม่ได้”
“เอ๊ะ! ทำไมล่ะคะ?” พอได้รับคำตอบเดิม เธอก็อดขุ่นเคืองไม่ได้ ผิวก็ผิวเธอ ร่างกายก็ร่างกายเธอ ทำไมเธอจะสักลายนั้นตรงหน้าท้องไม่ได้ล่ะ?
พี่ควันไม่มีเหตุผลเอาซะเลย!
“ลายนี้มันใช้พื้นที่เยอะเกินไป และใช้ความละเอียดค่อนข้างมาก นั่นหมายถึงเวลาในการสักก็จะยิ่งนานด้วย อีกอย่างตรงตำแหน่งที่เธอต้องการสัก… ฉันไม่รับ”
“ทำไมคะ? หน้าท้องมันไม่ดีตรงไหนกัน” เธอยังเถียงอย่างไม่เข้าใจ
“เธอเป็นผู้หญิง ใช่ว่าคิดอยากจะสักตรงไหนก็สักได้นะ ไปคิดมาให้ดี ๆ เลือกในจุดที่อยู่ใต้ร่มผ้า…”
“แล้วหน้าท้องมันไม่ใต้ร่มผ้าตรงไหนคะ?” เธอเถียงแทรกทั้งที่ควันหลงยังพูดไม่จบ จึงได้รับสายตาดุดันตอบกลับมา
เงียบก็ได้…
“ใต้ร่มผ้า แต่ต้องไม่ใช่จุดล่อแหลมด้วย”
อ้อ… นี่คือสิ่งที่พี่ควันกำลังจะสื่อสินะ
“หัวโบราณชะมัด” เธอบ่นพึมพำคิดว่าเขาจะไม่ได้ยิน แต่ดูจากรังสีเย็นยะเยือกในดวงตาคมกริบคู่นั้นแล้ว เขาคงได้ยินแหละ
“ถ้าอย่างนั้นพี่เลือกแบบและตำแหน่งให้โยเลยดีกว่า เอาที่พี่สบายใจ” เธอไม่อยากเถียงกับเขาแล้ว ตอนแรกก็คิดว่าพี่ควันเป็นคนเย็นชา แต่จากเหตุการณ์วันนี้แล้วคงต้องมองเขาใหม่
เขาน่ะจู้จี้จุกจิกเกินคาดเลยเหอะ!
ควันหลงนั่งเงียบสักพัก หลังใช้ความคิดไม่นานจึงหันมองคนข้างกาย
“ทำไมถึงอยากได้ลายนี้?”
ใบหน้าสวยเงยขึ้นจากการก้มดูดน้ำปั่นในแก้วขึ้นสบตากับเขา นัยน์ตาสีอ่อนทอประกายระยิบระยับ
“หมายถึงลายงูนี่หรือคะ?”
“อืม”
“เพราะชอบไงคะ”
“…” เป็นอีกครั้งที่ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาพูดไม่ออก จะว่าเธอเป็นคนนิสัยประหลาดก็ไม่เชิง เรียกว่าเป็นคนแปลกน่าจะเข้ากว่า
“แล้วตกลงพี่จะสักให้โยตรงไหนคะ โยโอเคหมดนะ โยไม่ติด”
เธอไม่ติด แต่ฉันติดไง!
ควันหลงรู้สึกหงุดหงิดในใจ ที่ผ่านมาเขาไม่ค่อยรับสักให้กับลูกค้าผู้หญิง ด้วยเพราะนิสัยส่วนตัวไม่ชอบเข้าใกล้หรือสัมผัสเพศตรงข้ามสักเท่าไหร่ เขาเกลียดความยุ่งยาก ก่อนหน้านี้เคยมีลูกค้าผู้หญิงตามตอแยเขาหลังสักเสร็จ กว่าจะจัดการเธอไปจากชีวิตได้ไม่ใช่เรื่องง่าย เขาไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยจึงไม่รับสักให้ผู้หญิงอีกเลยนับแต่นั้น
“พี่ควันคะ?” วาโยเห็นพี่ควันเหม่ออีกแล้ว ความรู้สึกกลัวว่าเขาจะเป็นแบบคืนนั้นทำให้เธอยื่นหน้าเข้าใกล้เขาด้วยความห่วงใย ฝ่ามือเล็กสัมผัสข้างแก้มเพื่อหวังจะเรียกสติ แต่กลับถูกมือหนาคว้าจับข้อมือเอาไว้
“จะทำอะไร?”
“ก็พี่เหม่อ…” คิ้วสวยเลิกขึ้นก่อนกวาดตามองใบหน้าหล่อเหลาแสนเย็นชาอีกครั้ง “อ้อ ไม่ได้เหม่อสินะ ตกใจหมดเลย”
“อย่าทำแบบนี้อีก” ควันหลงปัดมือเธอออกแล้วลุกขึ้นยืน เมื่อครู่ใบหน้าทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก เขาไม่ได้รู้สึกหวั่นไหว เพียงแค่ไม่ชอบก็เท่านั้น
“งั้นพี่ก็อย่าเหม่ออีกสิคะ รู้ไหมว่ามันน่ากลัวแค่ไหน” เธอพึมพำเสียงเบา “แววตาที่เหมือนคนตายแบบนั้นเห็นแล้วมันน่าปวดใจนะ”
ร่างสูงชะงักนิ่ง เขาได้ยินเสียงเธอชัดทุกคำ
“งั้นก็อย่ามาที่นี่อีกสิ”
“เรื่องอะไรล่ะคะ! พี่รับปากโยแล้วนะว่าจะสักให้ ห้ามคืนคำเด็ดขาด” เธอลุกขึ้นโวยวาย กว่าพี่ควันจะยอมรับสักให้เธอไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ นะ เรื่องอะไรจะยอมให้เขาคืนคำกันเล่า
พอเห็นว่าพี่ควันยังคงยืนหันหลังไม่ตอบโต้อะไร เธออดจะร้อนรนใจไม่ได้
“เอาเป็นว่า พรุ่งนี้โยจะมาใหม่แล้วกัน ส่วนเรื่องตำแหน่งในการสัก ถ้าเป็นแผ่นหลังก็คงไม่มีปัญหาใช่ไหมคะ?”
“นั่นก็ไม่…”
“โยหมายถึงแผ่นหลังส่วนสะบักซ้ายค่ะ” เธอหันหลังแล้วชี้นิ้วไปที่หลังตัวเองซึ่งเป็นตำแหน่งสะบักหลังใกล้กับหัวไหล่ซ้าย “ถ้าเป็นตำแหน่งนี้ทั้งอยู่ในร่มผ้าและยังไม่ล่อแหลมด้วย พี่คงไม่มีปัญหาใช่ไหมคะ?”
ควันหลงมองแผ่นหลังบางซึ่งสวมชุดนักศึกษารัดรูปจนเห็นทรวดทรง ในสายตาคนอื่นวาโยเป็นผู้หญิงที่หุ่นดีมาก ทั้งรูปร่าง หน้าตา ผิวพรรณ เรียกว่าดูดีไม่มีที่ติ ทว่าในสายตาของเขากลับมองว่าเธอเป็นเพียงแค่ผู้หญิงประหลาดและน่ารำคาญ
การสักลายมันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นอกจากต้องทนเจ็บปวดระหว่างสักแล้ว ผิวที่เคยขาวเนียนก็จะมีตำหนิไปตลอดชีวิต ต่อให้วันข้างหน้าแม้จะลบรอยสักแล้วผิวหนังก็ไม่อาจกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก
“เธอแน่ใจแล้วเหรอ การสักลายมันเจ็บมากนะ”
นั่นพี่ควันกำลังเป็นห่วงเธองั้นเหรอ… น่าดีใจจังแฮะ
“ถึงมันจะเจ็บ แต่ก็เป็นความเจ็บปวดที่งดงามนี่คะ และรอยสักนั้นมันจะอยู่กับเราไปตลอดชีวิต”
“…”
“เพราะงั้น… โยถึงเลือกพี่ควันไง”
- Writer
