EP.29 #ครั้งแรก
1044 Words
“โยไม่ได้กลัว แค่ตื่นเต้นนิดหน่อย” วาโยหันหน้ามาสบตากับควันหลง แววตาสั่นระริกแฝงความดื้อรั้นจ้องมองเขาก่อนหันกลับมาฟุบหน้าลงบนแขนตัวเองอีกครั้ง “พี่ดราฟเลยค่ะ โยพร้อมแล้ว”
ควันหลงไม่ได้พูดอะไรอีก บรรยากาศรอบตัวเงียบลงจนเธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง ความรู้สึกเย็นวาบปะทะแผ่นหลังเมื่อผ้าคลุมไหล่ถูกเปิดออก ความร้อนวูบวาบแล่นทั่วใบหน้าสวย
พอเอาเข้าจริง ๆ ก็อดเขินอายไม่ได้แฮะ
“อ๊ะ… เย็นจัง” ของเหลวเย็น ๆ สัมผัสลงบนผิวเนียนขาวทำขนในกายลุกชันไปหมด มือหนาที่กำลังทาน้ำยาชะงักเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มหลุบมองใบหน้าครึ่งเสี้ยวซึ่งกำลังฟุบลงบนแขนเรียวด้วยแววตาเรียบนิ่ง เพราะเขาสวมถุงมืออยู่จึงไม่รู้สึกถึงความเย็นเฉียบของน้ำยาลอกลาย “หลังดราฟลายแล้ว ระหว่างที่ยังสักไม่เสร็จมันจะลอกไหมคะ แบบว่าถ้าโยอาบน้ำถูสบู่มันจะลบไหม?”
วาโยชวนคุยเพื่อทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัด แม้ไม่รู้ว่าพี่ควันจะตอบคำถามเธอหรือเปล่าก็เถอะ แต่อย่างน้อย ๆ ก็ดีกว่าต้องอยู่เงียบ ๆ แบบนี้
“มันอาจจะจางลง แต่ไม่ต้องสนใจ ฉันจำลายได้ ต่อให้ไม่ดราฟฉันก็สักได้”
โอเค… เขาเก่ง เธอยอมรับ
กระดาษแผ่นบางถูกวางทาบลงบนผิวนุ่ม รู้สึกถึงแรงกดของปลายนิ้วเบา ๆ วาโยเบือนหน้าหนีไปอีกฝั่งเพื่อหลบการเผชิญหน้ากับควันหลง ถึงเธอจะโตเมืองนอกและค่อนข้างเป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่ แต่ยังไงเธอก็ยังเวอร์จิ้นอยู่นะ! พอถูกปลายนิ้วผู้ชายกด ๆ นวด ๆ มันก็ต้องมีเขินมีอายกันบ้าง หน้าเธอไม่ได้หนาเท่าพื้นซีเมนต์สักหน่อย!
แผ่นกระดาษดราฟถูกลอกออกพร้อมกับกระดาษทิชชูที่ค่อย ๆ ซับลงมาบนผิวของเธอ เขาซับเบา ๆ จนทั่วบริเวณแล้วเลื่อนผ้าคลุมไหล่มาปิดคลุมตามเดิม
“ทิ้งไว้สิบนาทีถึงจะเริ่มสักได้”
“ถ้างั้นโย…” เธอเตรียมจะพลิกตัวกลับมาคุยกับเขาแต่ไหล่บางถูกมือหนาจับกดเอาไว้
“นอนนิ่ง ๆ ไม่ต้องขยับตัว อีกสิบนาทีฉันจะกลับมาเริ่มสักให้” พูดจบร่างสูงก็ลุกเดินออกไป เธอเบี่ยงหน้ามองตามหลังเขาด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ควันต้องบังคับให้เธอนอนนิ่ง ๆ ด้วย ลายดราฟมันอยู่บนหลังเธอนะ ต่อให้เธอลุกนั่งมันก็ไม่ไปกระทบอะไรสักหน่อย
“เซ็งชะมัด” วาโยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไอจีเล่นฆ่าเวลา จู่ ๆ นึกอะไรดี ๆ ได้จึงเปิดแอพกล้องแล้วกดเซลฟี่ตัวเองที่กำลังนอนคว่ำเพื่ออัพรูปลงไอจี ในรูปเห็นแค่ใบหน้าสวย ๆ ของเธอกำลังเท้าคางยิ้มหวานโดยมีแบล็กกราวน์เป็นผนังร้านซึ่งแขวนรูปรอยสักเท่ ๆ โผล่มาเพียงครึ่งเดียว
หลังจากอัพรูปลงไอจีได้ไม่นานคอมเม้นท์เริ่มเพิ่มมากขึ้น ส่วนมากชื่นชมวาโยซึ่งเป็นเรื่องปกติ บางเม้นท์ก็เริ่มคาดเดาสถานที่ที่เธอกำลังอยู่ตอนนี้ หลายคนเริ่มทายชื่อสถานที่ต่าง ๆ เธอสนุกกับการไล่อ่านคอมเม้นท์ของนักสืบพวกนั้น ก่อนชะงักนิ่งกับคอมเม้นท์หนึ่งที่พิมพ์มาสั้น ๆ ว่า ‘Caim tattoo’ เธอรีบกดเข้าไปดูโปร์ไฟล์ของไอจีคนนั้นแต่มันตั้งไพรเวทเอาไว้
เขารู้ได้ยังไงกัน… หรือว่าเห็นรูปบนผนังแค่เสี้ยวเดียวก็เดาออกแล้วงั้นเหรอ?
ครืด…
.
.
พี่คิน : โยอยู่ที่ไหนคะ?
.
.
พี่คินเห็นรูปแล้วแน่ ๆ เธอยังไม่ได้บอกเขาเรื่องที่จะมาสักกับพี่ควันเลย ถ้าพี่คินอ่านคอมเม้นท์ เขาจะต้องรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ร้านสักของพี่ควันแน่
.
.
พี่คิน : อ่านแล้วไม่ตอบ ต้องให้พี่ไปหาที่ร้านใช่ไหมคะ?
: (สติ้กเกอร์หมีหน้าบึ้ง)
.
.
ง่ะ เขารู้แล้วจริง ๆ ด้วย!
.
.
โยโย่ : ขอโทษค่ะ โยผิดไปแล้ว TT
พี่คิน : เราทำอะไรผิดคะ?
โยโย่ : โยคิดจะแวะไปหาพี่พอดี เอาไว้สักสองทุ่มโยแวะไปหาที่ร้านนะคะ
: (สติ้กเกอร์แมวขี้อ้อน)
.
.
.
อคินเงียบไปไม่ได้พิมพ์อะไรตอบกลับ เป็นจังหวะเดียวกับควันหลงเดินเข้ามาในห้อง เธอจึงรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าตามเดิม
เอาไว้ค่อยไปง้อพี่คินทีหลังแล้วกัน…
“เอ่อ ถึงเวลาแล้วเหรอคะ?”
“ทำไม? อยากเปลี่ยนใจแล้วหรือไง”
โอ๊ย… นี่ก็ไล่เก่งเหลือเกิน!
“ไม่ได้จะเปลี่ยนใจค่ะ โยก็แค่ถามเฉย ๆ” เธอสะบัดน้ำเสียงตอบ “แล้วนี่จะเริ่มลงเส้นเลยใช่ไหมคะ ต้องใช้เวลานานไหมคะ”
วาโยเบี่ยงหน้ากลับมาฟุบบนแขนมองร่างสูงที่นั่งลงข้างเตียงสัก ควันหลงกำลังจัดเตรียมอุปกรณ์การสัก สีหน้าเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็งสองพันปีก็ไม่ปาน
“สักกับฉัน ไม่เน้นเรื่องเวลา งานฉันมันงานละเอียด ถ้างานยังไม่เสร็จอย่าหวังจะล้มเลิกกลางคัน”
เรื่องนั้นเธอรู้ดีน่า…
“ถ้าอยากจะเลิกก็เลิกซะตอนนี้ เพราะเมื่อไหร่ที่ฉันลงเข็มไปแล้ว ฉันไม่มีทางปล่อยให้มันค้างคาแน่”
“ไม่เลิกหรอกค่ะ พี่นั่นแหละที่เลิกเกลี้ยกล่อมโยสักที เอะอะก็ไล่ เอะอะก็ขู่ โยไม่ได้อ่อนไหวง่ายขนาดนั้นนะ”
เขาหยิบเข็มสักพลางหลุบตามองเธอ มุมปากบิดขึ้นนิด ๆ คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม
“เลิกพูดมากแล้วนอนนิ่ง ๆ” มือหนาเปิดผ้าคลุมไหล่ออกอีกครั้ง ผิวที่เคยขาวเรียบเนียนไร้ตำหนิบัดนี้ปรากฏลวดลายสวยงามบนนั้น ช่วยขับเน้นให้ผิวของเธอดูน่ามองและน่าสัมผัสมากกว่าเดิม
“มันเป็นครั้งแรกของโย พี่ช่วย… ทำเบา ๆ หน่อยนะคะ”
- Writer
