EP.30 #สัมผัสแรก

1022 Words

กึก… มือที่กำลังวางทาบลงบนผิวขาวชะงักกึกทันที ควันหลงเหลือบมองใบหน้าสวยที่กำลังซุกลงบนแขนจนมิด มองไม่เห็นว่าเธอกำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่ ทั้งที่ตอนแรกยังทำปากเก่งเหมือนไม่กลัวอยู่เลย พอเอาเข้าจริงกลับซุกหน้าหนีจนหมดท่า “ฮึ…” วาโยได้ยินเสียงหัวเราะเย้ยหยันดังข้างหู รู้สึกเจ็บใจชะมัด แต่ทำไงได้ล่ะ อย่างที่พิชาบอกว่าแค่เข็มฉีดยาเข็มเดียวเธอยังนั่งทำใจเป็นชั่วโมง ๆ เลย แล้วนับประสาอะไรกับเข็มสักที่จะแทงผิวเธอนับร้อยนับพันเข็มกันเล่า “โยไม่ได้กลัวนะ แค่ตื่นเต้นน่ะตื่นเต้น พี่เริ่มสักได้เลย ไม่ต้องสนใจโย” “หันมานี่” ใบหน้าสวยยอมหันมองตามคำสั่งของเขา มือหนาหยิบลูกอมวางลงบนเตียงตรงหน้าเธอสี่เม็ด มันเป็นลูกอมรสช็อกโกแลตที่ดูหวานมาก ๆ “เลือดเธอจะออกระหว่างลงเข็ม ความหวานช่วยกระตุ้นการไหลเวียนของเลือดได้ดี” เขาพูดเรื่องน่ากลัวด้วยใบหน้านิ่งสนิทแบบนั้นได้ยังไงกัน “ขอบคุณค่ะ” มือบางรีบแกะลูกอมใส่ปากทันที เธอเหลือบมองเข็มสักในมือพี่ควันหน้าซีด รีบหันหน้าฟุบหนีอีกครั้ง พยายามสะกดจิตตัวเองไว้ว่าไม่กลัว ไม่เจ็บ ใช่ ต้องไม่กลัว ต้องไม่เจ็บ… ความจริงเธอจะขอให้พี่ควันทายาชาให้ก่อนสักก็ได้ แต่หลังจากศึกษาข้อมูลมาพอสมควรทำให้รู้ว่าถ้าใช้ยาชาในการสัก สีที่สักออกมาจะซีดจางไม่ค่อยสวย หรืออาจจะต้องสักซ้ำรอบสองเลยก็มี แล้วจากรีวิวของผู้หญิงหลาย ๆ คนก็ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าการสักไม่ได้เจ็บอย่างที่คิด ฉีดฟิลเลอร์ยังเจ็บกว่าด้วยซ้ำ เอาเถอะ ถึงเธอจะไม่เคยฉีดฟิลเลอร์จึงไม่รู้ระดับความเจ็บนั้น แต่ถ้าเสียงส่วนมากบอกว่าไม่เจ็บก็คงไม่เจ็บแหละ “อึก…” สัมผัสแรกของปลายเข็มทิ่มลงบนผิวหนังมันไม่ได้เจ็บอย่างที่วาโยคิดจริง ๆ เพียงแค่รู้สึกจี๊ด ๆ แสบ ๆ คัน ๆ และยังมีความรู้สึกเย็น ๆ ค่อยไล่เช็ดเป็นระยะ ๆ สัมผัสนั้นแผ่วเบามาก ต้องยอมรับว่าพี่ควันมือเบามากจริง ๆ เขาทำให้ความหวาดกลัวในใจของเธอผ่อนคลายลง แผ่นหลังเครียดเกร็งค่อย ๆ ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างสงบ ควันหลงชะงักมือเมื่อเห็นว่าร่างบางผ่อนคลายลงแล้ว ริมฝีปากหนาบิดโค้งจาง ๆ จดจ่ออยู่กับการลงฝีเข็มอย่างตั้งใจ หนึ่งชั่วโมงต่อมาเสียงเข็มสักสงบลง ทว่าร่างบางบนเตียงกลับยังคงนอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ควันหลงเก็บอุปกรณ์ด้วยความเงียบเชียบ กระทั่งเก็บจนเสร็จจึงหันมองคนบนเตียงสักอีกครั้ง นี่เธอหลับไปแล้วเหรอ? หลับขณะที่เขากำลังลงเข็มสักบนผิวเธอเนี่ยนะ? Rrr… เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เรียกดวงตาปิดสนิทให้ลืมขึ้นช้า ๆ วาโยไม่ได้หลับอย่างที่ควันหลงคิด แต่รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยจึงหลับตานอนนิ่ง ๆ รอจนกว่าอาการเวียนหัวทุเลาลงจึงค่อยคิดจะขยับตัว ครืด… เสียงรูดม่านดังขึ้นด้านหลัง ควันหลงคงออกไปจากห้องแล้ว วาโยยันตัวลุกขึ้นนั่ง ความแสบร้อนบริเวณแผ่นหลังค่อย ๆ เด่นชัดขึ้น ใบหน้าสวยเบ้หน่อย ๆ ขณะดึงเสื้อนักศึกษาสวมทับ เธอรู้สึกตึง ๆ บริเวณผิวหนังจึงลองสัมผัสมันเบา ๆ และพบว่ามันค่อนข้างเจ็บพอสมควร ตอนสักไม่ค่อยรู้สึกเจ็บเท่าไหร่ แต่ทำไมหลังสักเสร็จแล้วมันถึงเจ็บแบบนี้นะ “เธอโอเคหรือเปล่า?” เสียงถามดังมาจากด้านหลังม่าน ควันหลงยังไม่ได้ออกไปจากห้อง แต่เขากำลังยืนรอเธอหลังม่านเงียบ ๆ “มันก็… รู้สึกเจ็บ ๆ แสบ ๆ ค่ะ แต่ตอนสักโยแทบไม่เจ็บเลยนะคะ พี่ควันมือเบามากจริง ๆ ไม่รู้ทำไมพอสักเสร็จแล้วมันกลับรู้สึกเจ็บซะงั้น” “มันเป็นเรื่องธรรมดา ตอนนี้ผิวเธอกำลังอักเสบ และอาจมีการระบมร่วมด้วย กินยาแก้อักเสบแล้วนอนพักก็จะดีขึ้น” วาโยเปิดม่านออกหลังจากสวมเสื้อเสร็จเรียบร้อย เธอผงะเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าควันหลงจะยืนใกล้กันขนาดนี้ อยู่ ๆ อาการเวียนหัวแล่นวาบเข้ามากะทันหันจนร่างบางซวนเซ ท่อนแขนเล็กถูกฝ่ามือเย็นเฉียบคว้าพยุงเอาไว้ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขา “เธอควรนั่งพักก่อน ถึงไม่ได้เสียเลือดเยอะ แต่ก็อาจทำให้หน้ามืดได้” เธอควรบอกเขาดีไหมว่าการเสียเลือดเพียงน้อยนิดของเธอก็อาจเป็นปัญหาได้ เพราะว่าตอนเด็ก ๆ เธอเคยเป็นโรคโลหิตจาง ทว่าตั้งแต่เข้าไฮสคูลโรคนี้ก็ไม่ค่อยแสดงอาการเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะเธอออกกำลังกายด้วยการเต้นอยู่เสมอ และยังทานอาหารที่มีประโยชน์ เธอจึงคิดว่าตัวเองหายขาดจากโรคนี้ไปแล้ว ใครจะคิดว่าแค่เลือดออกจากการสักแค่นิดหน่อยจะทำให้อาการกำเริบขึ้นมาได้ หรือมันเป็นผลมาจากสภาวะทางจิตใจกันนะ? “เธอขับรถมาเองหรือเปล่า?” “คะ?” วาโยดึงความคิดตัวเองกลับมามองร่างสูงตรงหน้า เขากำลังหลุบตามองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “รถโยจอดอยู่ที่ลานจอดไนท์บาร์ซ่าค่ะ” “เอากุญแจมา ฉันจะขับกลับไปส่ง” ว่าไงนะ… นี่มันเหนือความคาดหมายเกินไปแล้ว! พี่ควันจะขับรถให้เธองั้นเหรอ? นี่เขาเริ่มมีใจให้เธอแล้วใช่ไหม?? “เธอเป็นลูกค้าฉัน ถ้าตอนขับรถกลับมีอาการวูบขึ้นมาแล้วเกิดอุบัติเหตุ ร้านฉันคงได้เจ๊งแน่” โถ่… พี่ไม่จำเป็นต้องพูดทำลายความมโนในใจโยก็ได้ไหมล่ะ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more