ตอนนี้วาโยนั่งอยู่เบาะด้านข้างคนขับ เธอลอบมองควันหลงอย่างอารมณ์ดี หลงลืมความเจ็บปวดบนแผ่นหลังไปชั่วขณะ เขาเหมือนเป็นยาแก้อักเสบของเธอเลย ยิ่งมองก็ยิ่งหายเจ็บ
ครืด…
ไม่ต้องเปิดอ่านก็รู้ว่าเป็นข้อความจากใคร เมื่อห้านาทีก่อนออกจากร้านสัก เธอส่งแชทหาพี่คินเพื่อบอกเขาว่าขอกลับห้องก่อน คงไม่ได้ไปหาเขาแล้ว คาดว่าพี่คินคงเพิ่งว่างอ่านถึงได้เพิ่งตอบกลับมา
.
.
พี่คิน : ทำไมรีบกลับ ไหนว่าจะแวะมาหาพี่ก่อนไงคะ
โยโย่ : ไม่มีอะไรค่ะ โยแค่เหนื่อยนิดหน่อย อยากรีบกลับมาพัก เอาไว้พรุ่งนี้โยแวะไปหานะคะ
.
.
พี่คินอ่านแล้วเงียบไป เขาคงไม่สงสัยอะไรนะ ถึงจะรู้สึกผิดกับพี่คินอยู่บ้างก็เถอะ แต่การที่พี่ควันอาสาขับรถมาส่งเธอมันไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นง่าย ๆ นะ นี่มันปาฏิหาริย์ชัด ๆ!
.
.
พี่คิน : เจ็บมากหรือเปล่า…
.
.
คำถามด้วยความห่วงใยของพี่คินเรียกรอยยิ้มจาง ๆ มุมปาก เธอปิดบังอะไรพี่ชายคนนี้ไม่ได้เ
