EP.23 #กลัว

1085 Words

แสงโคมไฟภายในห้องนั่งเล่นส่องสว่างบนโต๊ะข้างโซฟา นอกจากแสงจากโคมไฟแล้ว ยังมีแสงจากเทียนซึ่งถูกจุดขึ้นตามมุมห้อง เจ้าของห้องจรดปลายดินสอลงบนกระดาษอย่างใจเย็น แม้ว่าพายุด้านนอกจะโหมกระหน่ำสักแค่ไหนก็ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับเขา ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะหน้าประตูเรียกสายตาคมหันมอง เขาวางดินสอลงและลุกขึ้นเดินมาส่องตาแมว ร่างสูงชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ด้านหลังบานประตู กริ๊ก ควันหลงเปิดประตูออก จ้องมองร่างบางในชุดนอนเรียบร้อย เธอคลุมไหล่ด้วยผ้าห่มผืนเล็กทับอีกชั้น สีหน้าซีดเผือดผิดไปจากเวลาปกติ แววตาตื่นตระหนกเลื่อนมองสบตากับเขา “ขะ ขอโทษที่มารบกวนพี่กลางดึกนะคะ พอดีว่าไฟมันดับทั้งตึก แล้วที่ห้องโยไม่มีไฟฉายหรือเทียนเลยค่ะ” เธอพูดเสียงเบา ปลายเสียงสั่นเครือน้อย ๆ ดวงตาคู่สวยฉ่ำวาวแดงก่ำคล้ายเพิ่งผ่านการร้องไห้มา เขาสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวจากร่างบาง ยุ่งยากฉิบ… “รอตรงนี้” เขาบอกให้เธอรอ ส่วนตัวเองเดินกลับเข้ามาหยิบเทียน เขามองเทียนในมืออย่างใช้ความคิดก่อนวางมันลงแล้วเปลี่ยนเป็นหยิบโคมไฟบนโต๊ะแทน จากนั้นเดินกลับมายื่นให้เธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่เปลี่ยน “เอานี่ไป แบตน่าจะอยู่ได้ยันเช้า” วาโยจ้องมองโคมไฟในมือควันหลงโดยไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกหวาดกลัวมาก แต่ไม่รู้ทำไมพอได้เห็นใบหน้าเย็นชาของเขา ความหวาดกลัวเหล่านั้นกลับมลายหายไป ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างน่าประหลาดนี่มันคืออะไรกันนะ… จริงสิ… เธอไม่ได้กลัวความมืด แต่เธอหวาดกลัวการอยู่คนเดียวท่ามกลางคืนพายุโหมกระหน่ำต่างหาก เพราะฉะนั้นต่อให้มีแสงสว่างเธอก็ยังคงหวาดกลัวอยู่ดี… “รับไปสิ ฉันไม่ว่างมายืนรอเธอทั้งคืนนะ” “เอ่อ คือว่า…” เธอยังคงไม่ยอมยื่นมือออกมารับ แต่เงยหน้ามองเขาแทน ดวงตาคู่สวยแดงก่ำยังคงฉ่ำวาวคราบน้ำตา ในเวลานี้เธอดูบอบบางและน่าสงสารมาก แต่ไม่ใช่ในสายตาของผู้ชายที่ชื่อควันหลง แววตาของเขายังคงราบเรียบไร้ความรู้สึก “โยกลัวความมืดค่ะ ยิ่งเสียงฟ้าร้องก็ยิ่งกลัวกว่าเดิม โยไม่กล้าอยู่คนเดียว โยขออยู่ในห้องพี่สักพักได้ไหมคะ? จนกว่าฝนจะซาหรือไฟจะมาก็ได้ค่ะ โยสัญญาว่าจะนั่งเงียบ ๆ ไม่รบกวนพี่เด็ดขาด” เธอรู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำเรื่องไร้ยางอายแค่ไหน การขอเข้าห้องผู้ชายกลางดึกแบบนี้ไม่มีผู้หญิงดี ๆ ที่ไหนทำกันหรอก แต่จะให้เธอทำยังไงล่ะ? ที่คอนโดแห่งนี้นอกจากพี่ควันกับพี่ฉลามเธอก็ไม่รู้จักใครแล้ว เธอไม่มีทางไปขออยู่กับพี่ฉลามแน่ ๆ เธอไม่อยากโดนพี่ชบาเกลียดนะ “ไม่ได้ รับโคมไฟนี่แล้วกลับไปห้องเธอซะ” น้ำเสียงเย็นชาตอบกลับอย่างไร้เยื่อใย วาโยก้มหน้ามองพื้น เธอรู้อยู่แล้วว่าคำตอบจะเป็นแบบนี้ แต่ในใจก็ยังแอบมีความหวังเล็ก ๆ ว่าพี่ควันจะตอบรับ เปรี้ยง! ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกยกสองมือขึ้นปิดสองหูเนื้อตัวสั่นเทา เธอเหมือนลูกแมวตัวเล็ก ๆ ที่กำลังตื่นกลัว ร่างสูงเบือนหน้าหนีภาพตรงหน้า เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด ไม่ได้สงสาร ไม่ได้เห็นใจ ไม่ได้สมเพช แต่ไม่รู้ทำไมถึงทนมองภาพนั้นไม่ได้ ความเงียบกลืนกินรอบตัวหลายนาทีกระทั่งร่างเล็กสงบลงแล้ว เธอจึงค่อย ๆ เงยหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้นมองเขา ยื่นมือสั่น ๆ ออกมารับโคมไฟจากมือหนาไปกอดไว้แนบอก ก้มหน้าหมุนตัวเดินกลับห้องตัวเอง มือหนาเผลอกำหมัดโดยไม่รู้ตัว เขาขบกรามอย่างนึกหงุดหงิดและไม่เข้าใจตัวเอง “เดี๋ยว” เขาได้ยินเสียงแหบต่ำของตัวเองเปล่งออกมาเบา ๆ ทว่ามันหยุดร่างบางที่กำลังเดินห่างออกไปได้ทันที เธอหันกลับมามองสบตากับเขา แววตาที่เคยสดใสระยิบระยับทุกครั้งที่มองเขาเวลานี้หม่นเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ทุกคนล้วนมีอดีตที่ไม่น่าจดจำ… ต่อให้เป็นเธอที่สดใสและมั่นใจในตัวเองตลอดเวลาก็ตาม “แค่จนกว่าไฟจะมาเท่านั้นนะ” แววตาหม่นเศร้าเมื่อครู่ชะงักงันเล็กน้อย ก่อนจะทอประกายสดใสออกมาอย่างเช่นปกติ เธอยิ้มดีใจจนดวงตาโค้งพระจันทร์เสี้ยวท่ามกลางแสงสว่างจากฟ้าคำราม ในชั่วขณะนั้นเขาคิดว่าตัวเองคงบ้าไปแล้วแน่ ๆ บ้าที่เห็นว่ารอยยิ้มนั้นมันช่างน่ามองเหลือเกิน… . . . ในที่สุด… เธอก็ได้เข้ามาในห้องพี่ควันแล้ว! วาโยพยายามเก็บกดอารมณ์ดีใจของตัวเองเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเศร้าหมอง พิชาแนะนำให้เธอมาขอยืมเทียนจากพี่ควัน แต่เธอคิดไปไกลกว่านั้น… เธอไม่อยากยืมของ แต่อยากยืมเขา อย่างที่รู้ ๆ กันว่าพี่ควันของเธอช่างเข้าหายากเสียยิ่งกว่ายาก เธอลองเข้าหาเขาตรง ๆ ก็โดนปฏิเสธแบบไร้เยื่อใย ถ้าอย่างนั้นก็ต้องลองเข้าหาแบบน่าสงสารดูบ้าง ตอนแรกแอบคิดว่าแผนการจะไม่สำเร็จซะแล้ว ใครจะคิดว่าคนอย่างพี่ควันก็ยังมีมุมอ่อนโยนเหมือนกัน ดวงตาสวยมองรอบห้องด้วยความสนใจ ห้องนี้ตกแต่งไม่ต่างจากห้องเก่าของเธอ เป็นสไตล์เรียบ ๆ ของผู้ชายทั่วไป แต่ต่างกันที่ห้องนี้มีรูปปั้นตั้งประดับอยู่หลายชิ้น ดูแล้วน่าจะเป็นผลงานของพี่ควัน นอกจากรูปปั้นยังมีรูปรอยสักใส่กรอบแขวนผนังอีกหลายใบ บนโต๊ะมีสมุดภาพรอยสักเปิดค้างเอาไว้อยู่ เธอมองมันด้วยความอยากรู้อยากเห็น แอบเหลือบตามองเจ้าของห้องที่นั่งหันหลังอยู่ตรงโต๊ะหนังสือเล็กน้อย พอเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจเธอจึงรีบหยิบมาเปิดดู สวยจัง…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more