EP.24 #ผิดปกติ

1042 Words

เธอไล่เปิดภาพรอยสักสวย ๆ ทีละภาพ หลงลืมความหวาดกลัวเมื่อครู่ไปจนหมด หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นกับสิ่งที่กำลังดู เธอไม่ได้คิดไปเองจริง ๆ สินะ ภาพรอยสักของพี่ควันส่วนใหญ่เน้นลวดลายของงูเกือบทั้งหมด ทั้งภาพบนผนังห้องนั่น ทั้งรูปปั้นงูในอิริยาบถต่าง ๆ พวกนั้นอีก “พี่ควันชอบงูเหรอคะ?” เพราะความตื่นเต้นมากเกินไปทำให้เธอหลุดปากถามออกมาท่ามกลางความเงียบ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่โดนสายตาคมกริบจ้องมองกลับมา ท่าทางของเขาเหมือนงูกำลังแผ่แม่เบี้ยก็ไม่ปาน โอ้วแม่เจ้า… เธอจะถูกงูเขมือบตายคาห้องนี้ไหมเนี่ย! “เอ่อ พี่ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ โยแค่สงสัยนิดหน่อย” เธอยิ้มเจื่อน ปิดสมุดภาพในมือวางลงที่เดิมอย่างระมัดระวังและกลับมานั่งเรียบร้อย เขาอุตส่าห์ยอมให้เข้ามาในห้อง ยอมให้เธอบุกรุกพื้นที่ส่วนตัว เธอไม่ควรล้ำเส้นเขาไปมากกว่านี้ เจียมตัวไว้โย… เจียมตัวไว้นะ ไม่งั้นเธออาจโดนเขาเฉดหัวออกจากห้องได้ “ถ้ากลัวก็ออกไปซะ” นั่นปะไร! เขาเอ่ยปากไล่เธอแล้วไหมล่ะ! ฝนยังไม่หยุดตก ไฟยังไม่มา ไม่น่าปากไวเลยนังโยเอ๊ย! “ใครกลัวคะ? โยไม่ได้กลัวสักหน่อย” เธอมองไปทางรูปภาพบนผนัง แววตาลุ่มลึกจ้องมองตาไม่กะพริบ “โยคิดว่ามันสวยมากต่างหากล่ะคะ ใคร ๆ อาจจะคิดว่างูเป็นสัตว์เลือดเย็น เป็นสัตว์อันตราย เป็นอสรพิษที่ไว้ใจไม่ได้ แต่สำหรับโย…” เธอหันกลับมาสบตากับควันหลงด้วยแววตาจริงจัง “งูเป็นสิ่งมีชีวิตที่รักสงบมาก มีพิษร้ายไว้ปกป้องตัวเอง และซื่อตรงต่อสัญชาตญาณแบบสุด ๆ ถ้าเมื่อไหร่ที่มันรู้สึกไม่ปลอดภัยก็พร้อมจะฉกให้ตายทันที” ไม่มีใครที่มีอุปนิสัยคล้ายงูได้เท่าผู้ชายตรงหน้าอีกแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่เขาชื่นชอบงู เพราะมันเหมือนกับตัวเขานี่เอง ความเงียบกลืนกินรอบตัวอีกครั้ง แววตาของควันหลงยามมองเธอราวกับหุบเหวลึกยากจะหยั่งถึง การถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นสร้างความอึดอัดให้วาโยพอสมควร “จริงสิ ถ้าจำไม่ผิด พี่ควันเกิดปีมะเส็งด้วยนี่คะ เพราะโยเกิดปีมะเมีย พี่ก็น่าจะอายุมากกว่าโยหนึ่งปีใช่ไหมนะ งั้นก็ไม่แปลกที่พี่จะชอบงู เพราะโยก็ชอบม้าเหมือนกัน ที่ห้องโยมีรูปวาดม้ากลางทุ่งหญ้าแขวนผนังอยู่ด้วยนะ” เธอเปลี่ยนเรื่อง ทำลายบรรยากาศแปลก ๆ เมื่อครู่ ชวนเขาคุยไปเรื่อยพร้อมกับหลบสายตาคม ควันหลงถอนสายตากลับ หลุบตามองแบบร่างในมือที่วาดใกล้จะเสร็จแล้ว ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมา เขาขยำกระดาษร่างแผ่นนั้นแล้วโยนทิ้งถังขยะก่อนหยิบกระดาษเปล่าแผ่นใหม่ขึ้นมาและเริ่มลงมือวาดอีกครั้ง หลังจากนั้นภายในห้องนั่งเล่นเข้าสู่ช่วงเวลาเงียบสงัดอย่างสมบูรณ์ วาโยไม่ได้พูดอะไรอีก และดูท่าควันหลงก็ไม่พร้อมจะรับฟังเธอแล้วด้วย เพราะเขาเอาแต่ก้มหน้าก้มตาขีดเขียนด้วยสีหน้าจริงจัง เธอยกแขนเท้าคางเหม่อมองแผ่นหลังกว้างภายใต้แสงเทียนสีนวล รู้สึกอยากหยุดเวลาตอนนี้เอาไว้ชะมัด เธออยากจะนั่งมองพี่ควันแบบนี้ตลอดไปเลย เวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมงจนกระทั่งเข้าสู่ช่วงตีสองกว่า ๆ ไฟภายในห้องกะพริบหนึ่งครั้งก่อนสว่างวาบขึ้น ควันหลงวางดินสอลงบนโต๊ะพลางนวดคลึงระหว่างคิ้วตัวเองเบา ๆ เพื่อไล่ความอ่อนล้าและความง่วงงุน เขาลุกขึ้นเดินมารินน้ำใส่แก้วแล้วยกดื่ม ก่อนชะงักไปเมื่อเห็นร่างบางของใครอีกคนนอนฟุบอยู่บนโซฟา “…” วาโยนอนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขาเองก็ร่างภาพจนลืมเวลาไปเลย ฝนด้านนอกหยุดตกแล้ว ไฟฟ้าก็กลับมาใช้งานได้ปกติแล้วเช่นกัน เขาควรจะปลุกเธอให้กลับไปนอนห้องตัวเอง ร่างสูงเดินเข้ามาหยุดยืนด้านข้างโซฟา เอื้อมมือกำลังจะสัมผัสไหล่บาง ทว่าปลายสายตากลับเห็นความระยิบระยับบางอย่าง เขาจ้องมองมันนิ่งงัน เธอร้องไห้งั้นเหรอ… ดวงตาหวานที่กำลังหลับสนิทเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตาใส ๆ เหมือนเธอกำลังฝันร้ายและพยายามดิ้นรนจากความฝันนั้น มือหนาที่ยังคงชะงักค้างเหนือหัวไหล่บาง เปลี่ยนเป้าหมายเป็นใช้หลังนิ้วปาดน้ำตาข้างแก้มใสเบา ๆ แทน เขาทำมันไปโดยไม่รู้ตัว มือหนากำหมัดแน่นรีบผละตัวออกห่างจากเธอในทันที ‘ฮึก วีเจ็บ… เจ็บจนจะตายอยู่แล้ว’ เสียงสะอื้นในความทรงจำดังขึ้นพร้อมกับภาพของผู้หญิงคนหนึ่งนอนร้องไห้บนโซฟาตัวนี้ปรากฏขึ้นซ้อนทับบนร่างบอบบางของวาโย ควันหลงกำหมัดทั้งสองข้างแน่นหมุนตัวยืนหันหลังให้กับภาพนั้น เรื่องมันผ่านมาเป็นปีแล้ว เขาไม่ควรนึกถึงมันอีก… “พี่ควัน?” ‘ฮึก ควัน…’ ใช่… เรื่องมันผ่านไปแล้ว เขาต้องลืมมัน… ลืมมันไปซะ วาโยรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าควันหลงกำลังยืนหันหลังให้เธออยู่ แผ่นหลังกว้างเครียดเกร็งจนเธอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เธอลองเรียกเขาหลายครั้งแต่ไม่มีการตอบสนอง ราวกับว่าเขากำลังจมอยู่ในห้วงอารมณ์บางอย่าง และมันทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก “พี่ควันคะ?” สัมผัสอบอุ่นแตะลงบนท่อนแขนแกร่ง เธอรับรู้ได้ถึงความเครียดเกร็งของกล้ามเนื้อ และความผิดปกติทางอารมณ์ของร่างสูงตรงหน้า เธอทำใจกล้าขยับตัวมายืนด้านหน้าเขาพร้อมกับเงยหน้ามอง สีหน้าของพี่ควันเวลานี้ซีดขาวเหมือนคนตาย แววตาดำมืดล่องลอยราวกับคนไร้วิญญาณ พี่ควันเป็นอะไรไป… ทำไมจู่ ๆ เขากลายเป็นแบบนี้?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more