EP.10 #ไม่รับ

1114 Words

และไม่รู้ว่าเสียงตะโกนในใจของเธอมันดังเกินไปหรือยังไงถึงทำให้คนที่นอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียงจู่ ๆ ลืมตาพรึ่บ! วาโยตกใจเผลอก้าวถอยหลังหนี แต่คนบนเตียงไวกว่า เขาคว้าข้อมือเล็กกระชากเข้าหาตัว ด้วยความสูงของส้นสูงสี่นิ้วครึ่ง เมื่อจู่ ๆ ถูกกระชากเต็มแรงทำให้ร่างเพรียวระหงเสียหลักถลาเข้าหาเขาทันที ครึ่งตัวบนของเธอทาบทับลงบนร่างแข็งแกร่งบนเตียง หน้าอกอวบอิ่มเกยทับหน้าอกแน่นหนัด สองมือวางทาบลงบนบ่าหนา ส่วนใบหน้าและริมฝีปากนั้น… จุ๊บ… สัมผัสนุ่มละมุนแตะลงบนสันกรามชายหนุ่ม กลิ่นหอมเย้ายวนลอยกระทบจมูกจนเขาแน่ใจแล้วว่านี่ไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความจริง! มีคนบุกรุกเข้ามาในร้านเขาจริง ๆ! พรึ่บ! “อ๊ะ…” ร่างเพรียวถูกผลักออกห่างด้วยความรุนแรง เธอถลาล้มลงนั่งพับเพียบบนพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ โชคดีที่ตอนล้มเมื่อครู่เธอใช้สองมือยันพื้นเพื่อทุ่นแรงกระแทกเอาไว้ได้ทัน บั้นท้ายอวบอิ่มจึงไม่ได้รับแรงกระแทกมากนัก แต่เจ็บชะมัดเลยให้ตายสิ! “เธอเป็นใคร? เข้ามาในร้านฉันได้ยังไง? !” เสียงทุ้มต่ำติดคำรามเอ่ยถามขึ้นเหนือศีรษะ วาโยเงยหน้ามองและพบกับดวงตาคมปราดสีดำสนิท ใบหน้าหล่อเหลาขาวซีด ทว่าแววตากลับเย็นยะเยือกจนน่ากลัว สายตาดั่งงูดุร้ายจ้องลึกลงมาราวกับพร้อมจะขย้ำคอเธอให้ตายในทันที ยอมรับเลยว่าหัวใจเธอกำลังสั่นอย่างหนัก มันไม่ได้สั่นกลัว แต่สั่นสู้ ความรู้สึกพรั่นพรึงเรียกอะดรีนาลีนในกายไหลทะลัก เธอไม่เคยเจอใครเหมือนเขา แววตาคู่นั้นแฝงเร้นความดุร้ายไว้ภายใต้สีหน้าเย็นชา แต่มันกลับน่ามองจนไม่อาจละสายตา “ตอบ” น้ำเสียงเย็นเฉียบเสียยิ่งกว่าอุณหภูมิในห้องเรียกสติของวาโยกลับมา เธอก้มหน้ามองเรียวขาขาวผ่องของตัวเอง วันนี้เธอสวมกระโปรงนักศึกษาทรงเอรัดสั้น พอถูกผลักลงบนพื้นด้วยความแรงระดับนั้น กระโปรงที่สั้นอยู่แล้วก็ยิ่งร่นขึ้นสูงกว่าเดิม ริมฝีปากสีสดเม้มเล็กน้อยขณะยันตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง บอกตามตรงว่าตกใจที่ถูกผลัก แต่ก็ยอมรับว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด เธอบุกรุกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขา แถมยังเป็นตอนที่เขากำลังหลับ ถ้าเขาจะตกใจก็ไม่แปลก “ตอบมา เธอเข้ามาในร้านฉันได้ยังไง” เขาถามย้ำอีกครั้ง ซึ่งน้อยครั้งที่คนอย่างควันหลงจะทำ ปกติเขาไม่ชอบพูดซ้ำซาก แต่ผู้หญิงตรงหน้าเอาแต่ยืนเงียบจนน่าหงุดหงิด “เข้ามาทางประตูค่ะ” “ประตูมันล็อก เธอจะเข้ามาได้ยังไง” “ไม่ได้ล็อกนี่คะ” ดวงตาสวยเฉี่ยวช้อนมองคนสูงกว่าพลางตีหน้าใสซื่อ เธอไม่มีทางยอมรับเรื่องใช้กุญแจจากพี่ฉลามไขเข้ามาเด็ดขาด เกิดโดนเขายึดไปแล้วครั้งหน้าเธอจะใช้กุญแจไหนล่ะ อย่างน้อย ๆ ต้องรอให้เธอไปปั๊มมาเก็บไว้อีกสักชุดสองชุดก่อนสิ แล้วเขาจะยึดก็ยึดไป “ฉันไม่เคยลืมล็อกประตู” ควันหลงมั่นใจมากว่าเขาไม่เคยลืมล็อกประตู เขาเปิดร้านนี้มาปีกว่าแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขากดล็อกประตูทุกครั้ง ไม่เคยมีครั้งไหนที่ลืม ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผู้หญิงคนนี้กำลังโกหก… “ถ้าพี่ไม่ได้ลืมล็อกแล้วโยจะเข้ามาได้ยังไงล่ะคะ โยไม่ได้มีพลังวิเศษสักหน่อย” เขา ‘ใช้’ สายตากวาดมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างละเอียด มั่นใจว่าไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน แล้วไอ้การพูดคุยอย่างสนิทสนมนี่มันอะไร? “เธอเป็นใคร? เข้ามาในร้านฉันทำไม?” “พี่ถามคำอื่นไม่เป็นหรือไงเนี่ย” วาโยกลอกตาตอบ เธอเบือนหน้าหนีสายตาเย็นชา ตลอดบทสนทนาเขาไม่ละสายตาไปจากใบหน้าเธอเลย แววตาเขาเหมือนงูร้ายที่กำลังจ้องเหยื่อ มันทั้งน่ากลัวและน่าตื่นเต้น “ออกไป” “เอ่อ พี่กลับไปถามคำเดิมก็ได้นะคะ โยตอบแล้ว” เธอรีบยิ้มประจบ เอาเถอะ ยังไงตอนนี้การพบกันอีกครั้งของเราสองคนก็ไม่ค่อยสวยสักเท่าไหร่ ถ้าเขาจะอารมณ์เสียนิดหน่อยก็ไม่ผิด เธอไม่โกรธเขา กลับกัน… เธอสนใจเขามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ “โยจะมาสักค่ะ ต้องจองคิวไหมคะ?” ร่างสูงยืนนิ่ง ดวงตาดั่งงูยังจดจ้องเธอไม่ยอมละ คนถูกจ้องคลี่ยิ้มสู้ ดวงตาสวยเฉี่ยวหรี่โค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว นี่เป็นยิ้มไม้ตายของเธอเลยนะ เธอใช้สยบผู้ชายมานักต่อนักแล้ว ไม่เว้นแม้แต่พ่อกับพี่ชาย ขอเพียงเธอยิ้มเท่านั้น ทุกสิ่งที่อยากได้ก็จะมากองอยู่ตรงหน้า ทว่า… มันกลับใช้ไม่ได้ผลกับผู้ชายตรงหน้า “ออกไปซะ ฉันไม่รับลูกค้าเพิ่ม” รอยยิ้มพระจันทร์เสี้ยวแข็งค้างเล็กน้อย เธอกะพริบตาสองสามทีมองร่างสูงที่หมุนตัวเดินออกจากห้องสักไป เธอรีบเดินตามหลังเขาออกมาทันที “ทำไมคะ? คิวพี่เยอะมากเลยเหรอ? ถ้างั้นโยรอก็ได้ จะเป็นอาทิตย์หรือเป็นเดือนก็ช่าง แค่รับจองก็พอ” “คิวไม่เยอะ แต่ไม่รับจองเพิ่ม” ควันหลงตอบโดยไม่หันมอง เขาคว้าขวดน้ำมาเปิดดื่ม หยิบรีโมทปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศให้เย็นลงกว่าเดิมสามองศา “ทำไมคะ? ทำไมไม่รับจองเพิ่ม?” เธอไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอกนะ ก่อนมาที่นี่เธอเตรียมตัวมาแล้ว พี่ฉลามบอกว่าพี่ควันหลงไม่รับลูกค้าเพิ่มง่าย ๆ โดยเฉพาะลูกค้าผู้หญิง เท่าที่เขาพอจะรู้เหมือนมีอยู่แค่คนสองคนด้วยซ้ำ และแน่นอน… เธอจะเข้ามาเป็นหนึ่งในนั้นให้ได้! ควันหลงปรายตามองผู้หญิงแปลกหน้าน่ารำคาญ เขารู้สึกคุ้นหน้าเธอ แต่ไม่ใส่ใจจะนึกถึง เขาไม่ได้มีเวลาว่างมารับคิวสักเพิ่มแล้ว อาจารย์เพิ่งสั่งงานลงมา ตอนนี้เขาต้องแบ่งเวลาให้กับงานปั้นและงานสักเท่า ๆ กัน คิวสักเท่าที่มีอยู่ก็แน่นพอแล้ว ไม่อยากรับเพิ่ม ยิ่งเป็นลูกค้าผู้หญิงเขายิ่งไม่คิดจะรับ “ไม่รับก็คือไม่รับ” “แต่โยอยากจองพี่นี่นา!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more