EP.12 #ช่วยไม่ได้
1061 Words
การพูดคุยหยอกล้อของคนทั้งคู่หยุดชะงักเมื่อพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งเดินเข้ามารอรับออเดอร์ อคินหยิบเมนูบนโต๊ะส่งคืนพนักงาน สายตายังคงมองวาโยด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี
“ข้าวผัดปูไม่ใส่กระเทียมราดไข่ดาวกรอบ ๆ หนึ่งจาน อ้อ น้ำแตงโมปั่นแก้วหนึ่งด้วยนะ” พนักงานรับออเดอร์แล้วถอยออกไป วาโยละสายตาจากบรรยากาศรอบร้านกลับมามองอคิน เธอยิ้มขอบคุณเขา พี่คินยังรู้ใจเธอเหมือนเดิมเลย
“ทำไมวันนี้พี่อยู่ร้านได้ล่ะ ปกติอยู่แค่สุดสัปดาห์ไม่ใช่เหรอ”
“นั่นไม่ใช่ปกติของพี่ค่ะที่รัก แต่ปกติของเราต่างหากล่ะ เรานั่นแหละที่ปกติจะแวะมาร้านพี่แค่ช่วงสุดสัปดาห์”
“อ้อ นั่นสินะ”
ร้านอาหารดนตรีสดแห่งนี้มีชื่อว่า ‘ร้านสายลม’ เป็นร้านอาหารของพี่คิน เปิดบริการมาเกือบปีแล้ว กิจการถือว่าขายดีพอสมควร มีนักศึกษามาใช้บริการกันเนืองแน่นไม่ขาดสาย แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นแค่ธุรกิจแก้เบื่อของพวกคุณชายบ้านรวยที่ไม่ได้มีแพลนชีวิตอะไรหลังเรียนจบ
“จริงสิ เมื่อวันก่อนไอ้ยุโทรมาหาพี่ มันถามถึงเราด้วยนะ บ่นว่าเราไม่ยอมรับสายมันเลย”
“พี่ตอบไปว่ายังไงคะ?” ดวงตาสวยเฉี่ยวจ้องเขาตาเขม็ง อคินยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทัน
“ตอบว่าช่วงนี้คนสวยของพี่ไม่ว่าง ต้องเรียนหนักมาก เวลาจะพักกินข้าวสักคำยังไม่มีเลย”
เธออดอมยิ้มกับคำตอบของพี่คินไม่ได้ นั่นเป็นข้อแก้ตัวที่ดีจริง ๆ แต่คนอย่าง ‘พี่วายุ’ พี่ชายของเธอไม่มีทางเชื่อแน่นอน ยิ่งเป็นคำตอบที่ออกมาจากปากเพื่อนรักเช่นพี่คินด้วยแล้ว เขายิ่งไม่เชื่อ ที่ผ่านมามีเรื่องไหนบ้างที่พี่คินไม่เข้าข้างเธอ ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วเธอเป็นน้องสาวใครกันแน่ ขนาดพี่ชายแท้ ๆ อย่างพี่ยุยังไม่ตามใจเธอเท่าพี่คินเลย
“เขาไม่เชื่อสินะคะ”
“ไม่ใช่แค่ไม่เชื่อ มันสาปส่งพี่ด้วย หาว่าพี่สปอยเราเกินไป” อคินยิ้มตอบ นึกถึงคำด่าสาปส่งของเพื่อนรักแล้วอดยิ้มไม่ได้จริง ๆ
ก็นะ ไม่ให้เขาสปอยวาโยแล้วจะให้เขาสปอยใครล่ะ ยัยน้องน้อยตรงหน้าเขาออกจะน่ารักน่าสปอยซะขนาดนี้
“จริงสิ โยมีเรื่องอยากถามพี่พอดี” อยู่ ๆ วาโยก็เปลี่ยนเรื่อง ดึงความคิดอคินกลับมาจ้องใบหน้าสวยอีกครั้ง เธอขยับเข้าใกล้เขาเล็กน้อย สีหน้าปรากฏความลังเลหน่อย ๆ
“หืม ถามอะไรคะ?”
“คือว่า… พี่เปิดร้านที่นี่มานานแล้วพอจะรู้จักร้าน Caim tattoo ไหมคะ?” เธอหรี่ตามองท่าทางชะงักงันของพี่คิน แม้มุมปากเขาจะยังเจือรอยยิ้มอยู่ แต่เห็นได้ชัดว่ามันเป็นรอยยิ้มนิ่งค้าง แววตาพี่คินเหม่อลอยเสี้ยววินาทีก่อนจุดโฟกัสสายตากลับมาหยุดอยู่ที่หน้าเธออีกครั้ง “พี่คินรู้จักใช่ไหมคะ?”
“ทำไมอยู่ ๆ ถามถึงร้านนี้ล่ะ เราจะสักเหรอ?” น้ำเสียงพี่คินเปลี่ยนไป ปกติเขาจะใช้น้ำเสียงนุ่ม ๆ ติดเย้าหยอกพูดคุยกับเธอเสมอ ทว่านี่เป็นอีกครั้งที่เขาใช้น้ำเสียงนิ่ง ๆ คุยกับเธอ
วาโยจ้องตาอคินชั่วขณะคล้ายกำลังค้นหาอะไรบางอย่างในนั้น เธอไม่ได้มองผิดแน่ ๆ พี่คินรู้จักพี่ควัน และน่าจะรู้จักดีซะด้วย
“อื้ม ช่วงนี้โยสนใจเรื่องนี้อยู่ มีรอยสักสวย ๆ เข้าตาแล้วด้วยเลยกำลังมองหาร้านสักอยู่น่ะ” เธอไม่ได้โกหกก็แค่พูดไม่หมดเท่านั้น
สีหน้าอคินผ่อนคลายลง เขากลับมายิ้มจาง ๆ มุมปากเหมือนยามปกติ
“ถ้าเรื่องนั้นไว้พี่หาร้านสักดี ๆ ให้ พี่รู้จักอยู่หลายร้าน…”
“แล้วร้านนี้ไม่ดียังไงเหรอคะ?” วาโยพูดขัดจังหวะพลางเอียงคอมองเขาตาแป๋ว อคินชะงักคำพูด เผลอกำหมัดโดยไม่รู้ตัว
“ไม่ใช่ว่าไม่ดี แต่เจ้าของร้านค่อนข้างเลือกลูกค้า พี่ว่าเขาไม่รับคิวเราหรอก”
“แต่โยอยากสักกับเขานี่ พี่พอจะมีวิธีช่วยโยจองคิวไหม โยสนใจเขาจริง ๆ นะ เอ่อ หมายถึงสนใจจะสักกับเขาน่ะ” เธอเปลี่ยนคำพูดใหม่เมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดความจริงในใจออกไปแล้วโดนสายตาคมหรี่มอง ขืนบอกว่าเธอสนใจช่างสักมากกว่าการสัก มีหวังพี่คินไม่ช่วยเธอแน่ ๆ
“ทำไมเราถึงอยากสักร้านนี้? รู้จักร้านนี้ได้ยังไง?” นั่นไง คำถามถูกยิงออกมาแล้ว
“โยเจอร้านเขาในไอจี เห็นว่าฝีมือเขาดีมาก ลายเส้นสวยถูกใจ” ความจริงคือถูกใจช่างมากกว่า
พี่คินนิ่งเงียบไปเกือบนาทีก่อนถอนหายใจเบา ๆ “ร้านนี้ไม่ได้ แค่ร้านนี้ที่พี่ช่วยไม่ได้”
“ยากขนาดนั้นเลยเหรอ” เธอเบ้หน้าหน่อย ๆ ไม่คิดว่าพี่ควันหลงจะเข้าถึงยากขนาดนี้ พี่คินเป็นคนกว้างขวางและมีเพื่อนฝูงมาก เขาค่อนข้างมีเส้นสายเยอะเพราะเรียนจบจากมหาวิทยาลัยนี้มาปีกว่าแล้ว พี่ชายของเธอก็เรียนจบจากมหาวิทยาลัยนี้พร้อมกับพี่คินเช่นกัน ทั้งสองเป็นศิษย์เก่าที่นี่ แต่พี่ยุรับช่วงต่อบริษัทของพ่อที่กรุงเทพฯไปแล้ว จะเหลือก็แต่พี่คินที่ยังวนเวียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยนี้ และคอยช่วยเหลือดูแลเธอแทนพี่ชายเธออยู่ตลอด เขาจึงเปรียบเสมือนพี่ชายคนที่สองของเธอ
“มันก็ไม่ยาก แต่พี่ไม่อยากยุ่ง”
“ทำไมคะ?” คิ้วสวยเลิกขึ้นขณะสบตาด้วยความใคร่รู้ อคินหลบสายตาเธอพลางหยิบแก้วน้ำขึ้นจิบคล้ายต้องการเลี่ยงตอบคำถาม แต่มีหรือที่คนอย่างวาโยจะยอมปล่อย เธอยื่นหน้าสวย ๆ ข้ามโต๊ะไปหาเขา ดวงตาสวยเฉี่ยวกะพริบปริบ ๆ อย่างออดอ้อน “พี่คินขา พี่คินคนดีของโย”
วาโยปล่อยท่าไม้ตายแล้ว อคินจะทนไหวได้เหรอ??
“โอเค ๆ พี่ยอมแล้ว ยอมบอกแล้วค่ะคนดีของพี่”
- Writer
