องศานี้มีเวลา

ดูแล

เวลา...

" โรงพยาบาลนี้มันแพงมากนะองศา "

เมื่อลงจากรถองศาก็หิ้วกระเป๋าพาฉันเดินเข้าไปในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง มันเป็นคนละโรงพยาบาลที่คุณทวดพาฉันมาตอนคลอดนาที และฉันก็เพิ่งจะเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก ดูจากการตกแต่งโรงพยาบาล การแต่งกายพนักงานและการบริการลูกค้าแล้ว ฉันว่าฉันจ่ายไม่ไหวแน่ๆ

" เวลา เธอคิดว่าแค่นี้ฉันจะจ่ายให้ลูกไม่ไหวหรือไง "

องศาหันมาพร้อมกับเลิกคิ้วให้ฉันทีนึง อ่อลืมไปว่าเขารวย โอเค๊

" ไงมึง พาใครมาหาหมอวะ "

เดินไปได้สักพักก็มีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินมาทักทายองศา ดูจากสรรพนามที่ใช้ด้วยกันแล้วฉันคิดว่าเขาน่าจะเป็นเพื่อนกันนะ

" พาลูกมาหาหมอ "

องศาตอบ

" นักรบไม่สบายหรอ "

ผู้ชายคนนั้นเดินมาหาฉันก่อนจะจิ้มแก้มนาทีไปครั้งนึง

" แล้วนี่พี่เลี้ยง? "

ผู้ชายตรงหน้าหันไปถามองศางงๆ

" พี่เลี้ยงเชี้ยไรล่ะ เมียกู แล้วนั่นก็นาที ไม่ใช่นักรบ กูก็ไม่ใช่อัคคี ไอ้เวร "

ฉันถึงบางอ้อแล้ว แต่เมื่อกี้เขาบอกว่าฉันเป็นเมีย...

" อ้าวโทษๆ ก็ใครใช้ให้พวกมึงเหมือนกันวะ แถมใส่เสื้อผ้าไอ้อัคอีก "

ผู้ชายคนนั้นพูด

" เออกูไปนอนบ้านมันมา เดี๋ยวค่อยคุยล่ะกันพาลูกไปหาหมอก่อน "

องศาคว้าเอวฉันให้เดินตามไป

" นี่แสดงว่ามึงตามหาเมียกับลูกเจอแล้ว? "

" เรื่องมันยาว เย็นนี้ที่บ้านล่ะกัน "

องศาหันไปตอบ

" เคๆ เจอกัน "

" องศา นายปล่อยฉันก่อนก็ได้ "

ฉันกระซิบองศาที่ตอนนี้ยังเดินโอบเอวฉันอยู่

" อย่าลืมข้อตกลงสิ "

องศากระซิบกลับ อ่อฉันก็ลืมข้อตกลงระหว่างเราไปเลย

" ฉันอาจจะต้องแสดงบทบาทของสามีที่ทั้งรักทั้งหลงภรรยาเวลาอยู่ต่อหน้าสื่อ และอาจต้องแสดงบทบาทของสามีที่ดีเวลาอยู่ต่อหน้าพนักงานหรือคนอื่น รวมถึงต้องถูกเนื้อต้องตัวเธอบ้าง ฉันหวังว่าเธอจะโอเคนะ "

ข้อตกลงของเราสองคน

องศา...

" เสร็จธุระแล้ว เธอไหวมั้ยแวะไปพักที่คอนโดฉันก่อนก็ได้นะ นาทีจะได้นอนสบายๆ "

ผมเห็นสีหน้าอิดโรยของเวลา สงสัยเธอจะเหนื่อยที่ต้องรีบทำอะไรให้เสร็จเร็วๆ นี่ก็บ่ายโมงแล้วเรายังไม่ได้กินอะไรกันเลย

" ก็ดีเหมือนกัน รบกวนนายด้วยนะ "

เวลาพยักหน้าเมื่อเข้ามานั่งในรถเรียบร้อย ผมไม่ชอบที่เธอพูดเหมือนผมเป็นคนอื่นเลย

" หิวมั้ย "

ผมถามขณะที่ขับรถ

" ก็...นิดนึง "

" งั้นเราแวะหาอะไรกินกันก่อนมั้ย "

ผมหันไปถาม

" ฉันกลัวว่านาทีจะตื่นแล้วรบกวนคนอื่นน่ะ ซื้อกลับไปกินคอนโดนายได้มั้ย "

ผมก็ลืมคิดไป

" งั้นเดี๋ยวฉันแวะร้านข้างหน้า เธอกับลูกรอฉันก่อนนะเดี๋ยวฉันลงไปสั่งอาหารแล้วจะรีบมา "

ผมหันไปบอกเวลาก่อนจะแวะเข้าไปในร้านอาหารข้างหน้า

" อื้ม "

" เธออยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย ไม่ชอบอะไร หรือว่าแพ้อาหารอะไรหรือเปล่า "

ผมชะโงกหน้าไปถามเวลาเมื่อคิดได้

" อะไรก็ได้ "

" เอาของหวานมั้ย หรือน้ำผลไม้ "

ผมถามต่อ

" งั้นขอน้ำส้ม "

" อยากได้ผลไม้หรือเปล่า "

" ขอมะละกอสุกแล้วกัน ขอบใจนะ "

เวลาส่งยิ้มบางๆที่ทำให้ผมรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา

" อะอื้ม "

.

.

.

ให้ตายสิ ตอนนี้ผมนั่งแทบไม่ติดขณะที่รออาหารที่เพิ่งจะสั่งไป ทำไมการรู้ว่ามีใครสักคนรออยู่มันทรมานขนาดนี้วะ กะอีแค่เธอกับลูกนั่งรอผมในรถก็ทำให้ผมแทบไม่เป็นสุข ไม่อยากห่างเลย

ไหนจะตอนที่ผมถามเรื่องอาหารหรือของกินหลายๆอย่างกับเธอ มันไม่ใช่การแสดงบทบาทที่ผมบอกกับเธอไว้ก่อนหน้านี้แต่มันคือความรู้สึกล้วนๆที่ผมได้บอกกับพวกคุณ ผมไม่เคยใส่ใจหรือสนใจใครแบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะเรื่องจุกจิกแบบนี้ยิ่งน่ารำคาญสำหรับผม แต่กับเธอผมมองว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ

" อาหารมาแล้วค่ะ "

เสียงพนักงานเดินถือถุงอาหารมาให้ผม ผมรีบจัดการจ่ายเงินแล้วเดินตรงไปที่รถทันที

เวลา...

ก่อนที่ฉันจะมีนาที ฉันต้องใช้ชีวิตแบบปากกัดตีนถีบการใช้ชีวิตแบบไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีแม้แต่เพื่อนคบทำให้ฉันไม่เคยได้รับการสนใจหรือใส่ใจจากใครมาก่อน เรื่องเล็กๆน้อยๆเช่นเรื่องอาหารการกินเหมือนกัน ทุกครั้งที่มีงานเลี้ยงมหาลัย งานเลี้ยงในห้องเรียนหรืองานเลี้ยงในคณะ ก็ไม่เคยมีใครให้ฉันได้แสดงความคิดเห็นหรือเสนอเมนูอาหารที่อยากจะกิน กระทั่งชอบหรือไม่ชอบอะไรก็ไม่เคยมีใครถาม แต่มาวันนี้องศาเขาดูใส่ใจและสนใจในเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ฉันไม่เคยได้รับจากใคร ถึงจะรู้ว่าเป็นการแสดงตามบทบาทที่เขาเคยพูดไว้ มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีมากทีเดียว ถ้าเขาแสดงได้ดีจนเกินไปฉันกลัวว่าใจของฉันจะหวั่นไหวกับเขาจริงๆ

" รอนานมั้ย ขอโทษนะคิวยาวมากเลย "

องศาวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในรถ พร้อมกับวางถุงอาหารไว้ที่เบาะหลัง

" ไม่นะ "

ฉันตอบ

" หิวน้ำมั้ย ฉันซื้อน้ำเปล่ามาให้เธอด้วย "

องศายกขวดน้ำเปล่ามาไว้ในมือ ก็ดีเหมือนกันวันนี้ฉันยังไม่ได้ดื่มน้ำเลย

" ก็ได้ แป๊บนึงนะ อ๊ะ / กินสิ "

ฉันกำลังขยับมือออกจากนาทีเพื่อรับขวดน้ำจากองศาแต่ทว่าองศากลับยื่นหลอดมาจ่อที่ปากฉันเรียบร้อยแล้ว นี่เขาจะป้อนฉันหรอ

" อะอื้ม ขอบใจนะ "

ทำไมใจฉันถึงได้เต้นแรงแบบนี้ หลังจากที่ฉันดื่มน้ำจากองศาแล้วเขาก็ดื่มน้ำต่อจากฉันด้วยหลอดเดียวกัน ไม่นะเวลาอย่าหวั่นไหวเชียวเราสองคนแค่ทำตามข้อตกลงแค่นั้นเอง

.

.

.

" เธออยากเข้าห้องน้ำมั้ย วางนาทีไว้ตรงนี้ก็ได้นะ "

องศาเดินออกมาพร้อมกับผ้าห่มสีขาวก่อนจะพับให้เป็นเบาะเล็กๆวางบนโซฟา

" ก็ดีเหมือนกัน "

ฉันค่อยๆวางนาทีลงบนผ้าห่มสีขาวหนานุ่มบนโซฟาแต่ด้วยความที่อุ้มนาทีเกือบครึ่งค่อนวันทำให้รู้สึกเหมือนตะคริวกินที่แขน

" เป็นอะไรหรือเปล่า เธอไม่สบายหรอ "

องศาที่ยืนข้างๆเข้ามาพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้นก่อนจะยกมือแตะหน้าผากฉันไปมา

" ตัวก็ไม่ร้อนนิ หรือเธอจะเป็นลม "

เขาดูเป็นกังวลหรือฉันคิดไปเอง

" ปะเปล่า แค่ตะคริวกินน่ะ สงสัยอุ้มนาทีนานเกินไป "

" งั้นนั่งก่อนสิเดี๋ยวฉันนวดให้ "

องศาดึงฉันเบาๆให้นั่งลงโซฟาตัวข้างๆนาทีก่อนจะบีบนวดแขนฉันเบาๆ

" ไม่เป็นไรหรอก นายไปพักเถอะฉันนวดเองได้ "

" ไม่เป็นไร ฉันทำได้แค่นี้เอง บีบๆนวดๆฉันถนัดนะ "

ทำไมฉันถึงเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากเขานะ

" นี่... "

" ตอนเป็นเด็กคุณย่าใช้ฉันนวดบ่อยน่ะ เธอคิดอะไรอยู่ห๊ะ "

ให้ตายสิ เรียกไอ้ทุยให้ฉันที

" โอ๊ย!! จะอ้วกก ไปจีบกันที่อื่นไป๊!! ฮะเฮ้ย!! พี่สะใภ้!! "