สองปีผ่านไป...
องศา...
" พ่อฮะ นาทีกลับมาแล้วฮะ "
เสียงสดใสร่าเริงของเด็กชายตัวน้อยวัยสามขวบกว่าๆกำลังวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาหาผม หลังจากที่เซริคไปรับกลับจากโรงเรียนอนุบาลหมีน้อย
" ไงครับลูกชาย ไหนบอกพ่อซิว่าวันนี้ดื้อกับคุณครูหรือเปล่า "
ผมอุ้มเด็กชายตัวน้อยเอาไว้ก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มป่องๆไปทีนึง
" ไม่ดื้อฮะ นาทีไม่ดื้อ "
เสียงเด็กน้อยบอกพลางส่ายหัวไปมา
" เก่งจังเลยครับ ไม่ดื้อด้วย "
ผมชมก่อนจะบีบแก้มป่องๆไปทีนึง
" นาทีไม่ดื้อเพราะว่านาทีหลับตลอดเลยฮะคุงอา "
นั่นไง เสียงเด็กชายตัวน้อยที่หน้าเหมือนคนตัวเล็กในอ้อมแขนผมฟ้องพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหา
" นาทีหลับแต่ไม่ดื้อ แต่ว่านักรบอะแหละที่ดื้อแล้วก็ไม่ยอมหลับ "
เอาล่ะสิ สงครามกำลังเกิดอีกแล้ว
" โอ๊ยจะเถียงกันทามมายเนี่ย วันนี้เราต้องไปเก็บดอกไม้มาร้อยพวงมาลัยนะ พรุ่งนี้คุงคูบอกว่าเป็นวันแม่ ต้องเอาพวงมาลัยไปไหว้แม่นะ "
เสียงเด็กหญิงต
