ทาสสวาทไต้ก๋งเถื่อน

ตอนที่ 3 บนเกาะ

“จะลงดีๆ หรือจะให้ฉันโยนลงทะเล!” น้ำเสียงแม้จะอ่อนลงแต่ดวงตาคมยังคงแข็งกร้าว นิรกาญสะอื้นไห้พลันยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้ม เธอตัดสินใจผลักแผ่นอกกว้าง จนไต้หนุ่มไม่ทันระวังเสียหลักถอยไปด้านหลังจนเกือบจะตกน้ำ ดีที่มือแกร่งคว้าเสากันตกไว้ได้ทัน นิรกาญสบโอกาสเหมาะก็รีบออกแรงวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย! มีคนจะทำร้ายฉัน!” เธอร้องตะโกนก้องขอความช่วยเหลือ บรรดาลูกเรือประจำท่าเรือพากันโผล่หน้าออกมาดูและตั้งใจจะเข้าไปช่วยเหลือ แต่พอเห็นคนที่วิ่งตามหญิงสาวมาก็รีบพากันถอยไม่เป็นขบวน

“คิดเหรอว่าจะหนีพ้นนังกะหรี่อ่อนหัด” ร่างบึกบึนวิ่งตามไม่นานก็เลี้ยวไปอีกทางเพื่อไปดักหน้าเธอไว้ นิรกาญวิ่งจนเหนื่อยหอบ และเมื่อเห็นรถสายตรวจอยู่ไม่ไกลก็ใจชื้นขึ้นมาในทันที ร่างบอบบางรีบวิ่งตรงไปหาที่หมายอย่างไม่คิดชีวิต ทว่าภีมะโผล่ออกมาขวางทางเธอไว้เสียก่อน หญิงสาวตกใจมองรถสายตรวจที่กำลังเคลื่อนห่างออกไปช้าๆ ด้วยความสิ้นหวัง

“อย่าเพิ่งไป ช่วยหนูด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!” ร่างบอบบางพยายามโบกไม้โบกมือขอความช่วยเหลือ ทว่าไต้หนุ่มกลับก้าวเข้ามาจับตัวเธอขึ้นพาดบ่าแล้วเดินไปที่เรือ ลูกเรือจ้าวสมุทรพากันหลบไปคนละทิศละทางทันที

“ออกเรือโว้ย!” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงห้วน พลางแบกร่างบางเดินอาดๆ ผ่านลูกเรือไปที่ห้องส่วนตัว ทุกคนประจำหน้าที่ตามคำสั่ง เพียงไม่ถึงอึดใจเรือก็แล่นห่างออกจากฝั่ง นิรกาญน้ำตาไหลพรากความหวังที่จะกลับไปหามารดาพลันหมดลง

ภีมะถีบประตูห้องเปิดออกแล้วปิดกระแทกแรงๆ เมื่อหญิงสาวเห็นเตียงเล็กในห้องพักก็ตื่นตกใจ ก่อนจะดิ้นรนลงจากบ่ากว้างอย่างขัดขืน กำปั้นเล็กออกแรงทุบแผ่นหลังหนาแรงๆ หลายครั้ง

“ฤทธิ์มากนักใช่ไหม?” ภีมะกัดฟันกรอดก่อนจะโยนหญิงสาวลงบนเตียงชนิดไม่ออมแรงเลยสักนิด ทว่านิรกาญตั้งสติไว้ได้ทันรีบพลิกตัวหนีแล้ววิ่งไปที่ประตูห้อง

“จะไปไหน?” มือหนาคว้าได้ชายเสื้อของหญิงสาวแล้วดึงกลับมา แต่ทว่าร่างบอบบางกลับไม่สนใจ เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง ทำให้ชายเสื้อขาดติดมือของไต้หนุ่ม

แคว่ก!!!

“กรี๊ด” นิรกาญร้องเสียงหลง แต่ก็ยังวิ่งไปเปิดประตูห้อง ภีมะเห็นแผ่นหลังนวลเนียนละออก็ถึงกับนิ่งงันไปชั่วครู่

“ถ้าอยากมีผัวเป็นสิบก็วิ่งออกไปเลย เนื้อขาวๆ สดๆ ซิงๆ แบบนี้ ลูกน้องฉันชอบนักล่ะ” เขาไม่ตามแต่กระแทกเสียงออกมาแทน นิรกาญหันกลับมามองด้วยแววตาชิงชัง

“อยู่กับไต้ก็ไม่ต่างกัน!” น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวบ่งบอกถึงความทรนงในศักดิ์ศรีเต็มเปี่ยม ภีมะได้แต่ยืนกัดกรามแน่นราวกับต้องการหยั่งเชิงอีกฝ่าย

“ลองกันไหมละว่าเธอไม่กล้า?” สิ้นเสียงไต้หนุ่ม นิรกาญก็เชิดหน้าขึ้นแล้วหันกลับไปเปิดประตูห้องออก ก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปที่ลานโล่ง ชายหนุ่มกำมือแน่นแล้วเดินตามออกมาช้าๆ

ลูกเรือที่พากันประจำตามจุดต่างๆ มองเนื้อขาวนวลเนียนตาเป็นมันพร้อมกับเป่าปากร้องอย่างชอบใจ นิรกาญมองไปรอบๆ ตัวแล้วรีบปิดป้องของสงวนจากสายตาหื่นกระหายทั้งหลาย หยาดน้ำตาหลั่งรินอาบแก้มนวลอย่างน่าสงสาร

“เฮ้ย! ใครอยากเป็นผัวผู้หญิงคนนี้ออกมาโว้ย! กูยกให้!” เสียงเข้มทรงอำนาจบ่งบอกถึงอารมณ์เดือดดาลสุดจะระงับ นิรกาญถึงกับผงะเมื่อเห็นชายตัวดำหน้าดุหลายสิบคนเดินตรงดิ่งมาที่เธอ

“นี่มันสวรรค์แท้ๆ เลยพวกเรา” ชายคนหนึ่งตะโกนออกมาด้วยความยินดี บางคนเดินลูบปากอย่างหื่นกระหาย นิรกาญก้าวเท้าไปด้านหลังโดยอัตโนมัติจนกระทั่งแผ่นหลังชนกับราวเหล็กกันตก

“อย่าเข้ามานะ!” เธอร้องห้ามเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว แต่หาได้หยุดความหื่นกระหายของเหล่าลูกเรือไม่ ดวงตากลมโตมองเลยกลุ่มลูกเรือไปหยุดอยู่ที่ร่างสูงใหญ่ที่ยืนกอดอกด้วยความวิงวอน เมื่อไร้ทางรอด หญิงสาวจึงเลือกหนทางสุดท้ายโดยที่ไม่มีใครคาดคิด ร่างบางหันไปปีนราวเหล็กก่อนจะกระโดดลงสู่พื้นน้ำ

“เฮ้ย! อย่าโดด” ลูกเรือพากันตะโกนลั่นเพราะน้ำบริเวณนี้ลึกมาก แถมยังมีปลาฉลามวนเวียนให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อร่างบอบบางจมหายไปต่อหน้าต่อตา

ตูม!!!...

“ไต้ เธอจมลงไปแล้วครับ”

“เอ่อ…กูเห็นแล้ว” ภีมะมองเห็นร่างเล็กที่กระเสือกกระสนลอยคอขึ้นมาเหนือผิวน้ำ ก่อนจะพยายามว่ายน้ำเข้าฝั่งที่อยู่ไกลสุดสายตา

“พวกผมขอลงไปช่วยนะครับนาย สงสารเธอ” ลูกเรือคนหนึ่งขออาสา ภีมะตวัดสายตามองตาขวางจนคนอาสาต้องก้มหลบ

“อีกะหรี่นั่นมันเป็นแม่มึงหรือไงวะ” ภีมะตวาดด้วยคำหยาบคายตามนิสัย

“ฉุดลูกเขามาแบบนี้ผิดนะไต้ภีม ถ้าเธอตายไปตอนนี้ไต้พิศาลคงโกรธไต้มากๆ” เสียงแหบพร่าของเฒ่าเทียนผู้เป็นเสมือนพี่เลี้ยงของไต้หนุ่มกล่าวเตือนสติ

“ป๊าไม่เคยคิดถึงคนอื่นอยู่แล้วจะกลัวทำไม” ชายหนุ่มเดินไปจับราวเหล็ก เฒ่าเทียนมองแผ่นหลังหนาขณะเดินมายืนข้างๆ

“ที่ไต้ทำก็แค่ประชด แต่เธอก็ไม่สมควรตายนี่ครับ” เฒ่าเทียนรู้เท่าทันความคิดคนที่ตนเลี้ยงมาเสมอ ไต้หนุ่มถอนหายใจแรงๆ เหมือนรำคาญ ทว่าสายตาของเขากลับมองร่างที่เห็นอยู่ไกลๆ ไม่วางตา

นิรกาญว่ายน้ำไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเรี่ยวแรงเริ่มถดถอยลง ตอนนี้มือของเธอแทบจะยกไม่ขึ้นแล้ว รอบตัวเริ่มพร่าเบลอไปหมด พร้อมกับร่างที่ค่อยๆ จมดิ่งลงสู่ผิวน้ำ

“แม่จ๋า...นิ่มคงไม่มีโอกาสกลับไปหาแม่แล้วนะ นิ่มรักแม่นะจ้ะ” เธอพึมพำถึงมารดาพร้อมกับหยดน้ำตาอาบเต็มแก้มนวล รอบกายพลันดับวูบลงพร้อมกับร่างกายที่กำลังจะจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ