EP 3 : นรก
1550 Words
-วันต่อมา-
“อ้าว วันนี้ลงมากินข้าวเช้าด้วยเหรอลูก”
“...ค่ะ” ฉันชะงักนิดหน่อยเพราะเห็น บุคคลที่สาม นั่งอยู่ตรงที่นั่งของคุณแม่
ไม่ใช่ไม่เคยเห็นนะ เคยสิคะ ก็เพราะเคยนั่นแหละถึงไม่ลงมากินข้าวพร้อมคุณพ่อเหมือนที่เคยทำมาตลอดชีวิตอีกเลย
“นั่งก่อนสิคะน้องแยมโรล วันนี้มีข้าวต้มปลากับติ่มซำนะ พี่ว่าน้องแยมโรลต้องชอบแน่ ๆ”
“...” ฉันมองผู้หญิงคนนั้นที่เชิญฉันให้ร่วมโต๊ะเสียงหวานประหนึ่งตัวเองเป็นเจ้าของบ้านก่อนจะเชิดหน้าขึ้น
“หนูมีธุระจะคุยกับคุณพ่อ ถ้าทานข้าวเช้าเสร็จแล้วเรา... / คุยอะไรล่ะลูก คุยตอนนี้เลยสิมีแต่คนในครอบครัวทั้งนั้น” มีแต่คนในครอบครัวทั้งนั้น? สาบานว่าผู้หญิงคนนี้คือคนในครอบครัวฉัน?
“ไม่... / อ้าวอคิน มาแต่เช้าเลยนะ” นี่คุณพ่อสนใจฉันบ้างไหม? แล้วทำไมนอกจากผู้หญิงคนนี้ยังต้องมีนายนี่ด้วย ทำไมต้องมีทั้งสัมภเวสีทั้งเจ้ากรรมนายเวรอยู่ในบ้านฉันในเวลาเดียวกันกับตอนที่ชีวิตฉันมันดวงตกจนถึงขั้นที่เรียกว่าชีวิตห่วยแตกที่สุดตั้งแต่เกิดมาด้วยฉันไม่เข้าใจเลย
“ครับ”
“ทานข้าวด้วยกันสิคะอคิน”
“...ครับ”
ครืด~
ฉันสัมผัสถึงไออุ่นจาง ๆ เพราะมีคนเดินผ่านจากด้านหลังก่อนที่เก้าอี้จะถูกลากออกแล้วแขกคนใหม่ก็นั่งลงในขณะที่ฉันยืนเป็นอากาศธาตุเหมือนไม่มีตัวตนและทุกคนก็ทำเหมือนฉันไร้ตัวตนจริง ๆ
“แยมโรลนั่งสิลูกแม่บ้านจะได้จัดจานให้” เสียงคุณพ่อดังขึ้นทำให้ฉันเผลอมองท่านด้วยสายตาตัดพ้อ แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนท่านไม่ได้รับรู้เลยว่าฉันกำลังรู้สึกยังไง
“นั่งสิคะน้องแยม” นี่ก็อีกคน ไม่อ้าปากเสนอหน้าพูดมันจะขาดใจตายรึไง พอฉันมองหน้าก็ได้เห็นรอยยิ้มมุมปากที่ยิ้มบาง ๆ กับสายตา...สมเพช
“...” ฉันมองคนสามคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร คุณพ่อนั่งอยู่หัวโต๊ะ คนถือดีเพราะตัวเองเป็นคนสนิทของคุณพ่อนั่งอยู่ฝั่งขวาที่นั่งประจำของเขา ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็นั่งแทนที่ประจำของคุณแม่ที่ฉันเห็นท่านนั่งมาตลอดระยะเวลายี่สิบปี และที่นั่งประจำของฉันก็คือเก้าอี้ตัวถัดมาข้างที่นั่งของคุณแม่ไง
ครืด~
ฉันเดินไปขยับเก้าอี้แล้วนั่งลง แต่ไม่ใช่ที่ประจำหรอกนะ ฉันเลือกนั่งข้างอีกคนที่เกลียดแต่ก็เกลียดน้อยกว่าผู้หญิงคนนั้นนิดหน่อย ยังไงมันก็คงไม่แย่เท่าการไปนั่งข้างยัยนั่นที่อยากทำหน้าที่แม่เลี้ยงของฉันทั้งที่คุณแม่ยังมีชีวิตอยู่หรอกมั้ง
พอฉันนั่งลงแม่บ้านก็มาจัดจานให้ฉันกับแขกประจำอีกคนแล้วประมุขของบ้านก็บอกให้ทุกคนลงมือทานอาหารเช้าด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอารมณ์ดีมากเหมือนคนกำลังปลื้มใจที่วันนี้โต๊ะอาหารอบอุ่นไปด้วยบรรยากาศของครอบครัว
“...” ฉันกลืนแทบไม่ลงเลย นั่งฟังผู้หญิงที่แก่กว่าฉันไม่กี่ปีออเซาะฉอเลาะคุณพ่อของตัวเอง ได้ยินคุณพ่อตอบกลับเธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักอย่างกับเด็กแตกหนุ่มที่เพิ่งหัดรัก
...ไม่อายและไม่ละอายใจกันบ้างรึไงนะ
“แล้วเรื่องที่พ่อให้ไปจัดการเมื่อวานเป็นยังไงบ้างล่ะลูก” ไม่รู้ว่าแสดงความหวานบนโต๊ะอาหารกันเสร็จแล้วรึเปล่าถึงได้สนใจที่จะคุยกับฉัน แต่เรื่องที่คุณพ่อถามมันน่าจะเป็นเรื่องที่เราสองคนพ่อลูกคุยกันส่วนตัวรึเปล่า
“หนูขอคุยกับคุณพ่อที่ห้องทำงานได้ไหมคะ”
“จะลำบากไปคุยที่ห้องทำงานทำไมล่ะลูก คุยตรงนี้ล่ะมีแต่คนของเราทั้งนั้น คุยเลยพ่ออยากรู้ความคืบหน้า”
“...” คนของพ่อค่ะไม่ใช่คนของหนู ไม่ใช่
“ว่าไงล่ะแยมโรล ตอบพ่อสักที” ทั้งที่ฉันมองท่านด้วยแววตาตัดพ้อแต่ก็เป็นอีกครั้งที่คุณพ่อไม่สนใจเลย
“...เพื่อนหนูขอเวลาสามวันค่ะ สามวันแล้วชาจะไป”
“อะไรนะ? สามวัน”
“ค่ะ”
“แล้วเช็คล่ะ เอาไปรึยัง”
“เอาไปแล้วค่ะ”
เพล้ง!
“นี่แกจะบ้าไปแล้วเหรอยัยแยมโรล! แกเอาเช็คสิบล้านให้มันทั้งที่มันยังไม่ไปจากชีวิตของเซตัสนี่นะ!” ฉันแค่ตอบตามความจริงคุณพ่อก็กระแทกช้อนลงเสียงดังแล้วตะคอกฉันบนโต๊ะอาหารที่มีคนที่ฉันเกลียดนั่งอยู่ด้วยถึงสองคน
“คุณพ่อ... / แกมันโง่! ฉันอุตส่าห์ไว้ใจยื่นเงินให้แกไปจัดการตั้งสิบล้านแต่ทำไมแกทำงานสะเพร่าแบบนี้ฮะ!”
“คุณพ่อคะฟังหนูก่อนได้ไหม ปั้นชาไม่ได้ผิดอะไรเราสร้างเรื่องหลอกเขานะ เพื่อนหนูแค่ขอเวลา... / แกก็ไม่ได้ผิดอะไรที่เอาเงินไปจ้างมัน! เซตัสควรเป็นของแกตั้งแต่แรกยัยแยมโรล!” ยังพูดไม่จบคุณพ่อก็ตะคอกกลับมาทำให้ฉันได้แต่เงียบแล้วมองท่านด้วยสายตาตัดพ้อที่ท่านไม่เคยสนใจ
สายตาของฉันมีแต่ตัดพ้อส่วนสายตาของคุณพ่อมีแต่ความโกรธก่อนที่ท่านจะลุกขึ้นแล้วชี้หน้าฉัน
“แกจำคำฉันไว้นะแยมโรล ฉันให้โอกาสแค่สามวันแต่ถ้าสุดท้ายแล้วเพื่อนแกมันไม่ทำตามที่สัญญาฉันจะให้หมอยุติการรักษาแม่แก!”
“คุณพ่อ~”
#JAMROLL END
#AKIN TALK
ก๊อก ๆๆ
“เข้ามา”
“ขออนุญาตครับ” ผมเดินเข้าห้องทำงานของเจ้านายที่ไม่ได้มีแค่เจ้านายแต่มีเมียน้อยของเจ้านายนั่งตักอยู่ด้วยก่อนจะไปหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงาน
“แกปล่อยให้ยัยแยมตัดสินใจแบบนั้นได้ยังไง”
“ผมไม่ทราบว่าคุณหนูตกลงอะไรกับเพื่อนครับ”
“ฉันให้แกตามลูกฉัน แกตอบว่าไม่รู้ได้ยังไงอคิน”
“ใจเย็น ๆ สิครับ ท่านเพิ่งบอกคุณหนูไม่กี่วันเองว่าเธอต้องทำอะไร ให้เวลาเธอหน่อย”
“แกก็รู้ว่าธุรกิจฉันมันมีเวลาเหลือไม่มาก แกจะให้ฉันล้มละลายก่อนรึไงวะ!”
“...”
“หาทางทำให้แยมโรลกับเซตัสมีอะไรกันให้เร็วที่สุด ฉันรู้ว่าแกทำได้เพราะเซตัสมันเป็นเพื่อนแก!”
“ครับ” ผมก้มหัวรับคำสั่งแล้วเดินออกมาจากห้องทำงานของเจ้านายที่ชุบเลี้ยงผมมาตั้งแต่ผมเป็นเด็กจนถึงทุกวันนี้
“หาทางทำให้แยมโรลกับเซตัสมีอะไรกันให้เร็วที่สุด ฉันรู้ว่าแกทำได้เพราะเซตัสมันเป็นเพื่อนแก!”
“ฮึ!”
-เวลาต่อมา-
Jamroll : คุณพ่อคุณแม่พี่เซตัสท่านตกลงนะชา
“...ฮึก!” ฉันขังตัวเองอยู่ในห้องนอน นั่งกอดเข่าร้องไห้ในมุมมืดพร้อมกับกดโทรศัพท์ส่งข้อความไป โกหก ปั้นชาต่อ เสียใจแค่ไหน เจ็บปวดเท่าไหร่แต่ก็ต้องทำเรื่องชั่วต่อให้ได้ เพราะถ้าทำไม่ได้ก็เท่ากับ...แทบไม่มีทางรอด
“ขอโทษนะชา~ ขอโทษที่ฉันมีปัญญาจัดการชีวิตแค่นี้~ ฉันขอโทษ~ ฮื่อ ๆๆ” ฉันเกลียดตัวเองได้ไหม พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้คุณแม่ได้รับการรักษาตามประสาลูกกตัญญูแต่ก็แลกมาด้วยการทำเรื่องเลวทรามเห็นแก่ตัว ฉันเกลียดตัวเอง ขยะแขยงตัวเองได้ไหม!
ตื๊ดดดด ตื๊ดดด
...ไอ้หมาบ้า
“...ฮึก!” โทรมาทำไม จะโทรมาเยาะเย้ยที่ฉันโดนคุณพ่อด่าต่อหน้าตัวเองรึไง?
ติ๊ด!
ฉันไม่รับสายไอ้หมาบ้านั่นหรอก ปกติก็ไม่อยากจะเสวนา ไม่แม้แต่อยากใช้อากาศหายใจร่วมด้วยซ้ำอย่าฝันว่าเวลาแบบนี้ฉันจะรับสาย
ตื๊ดดดด ตื๊ดดด
ตื๊ดดดด ตื๊ดดด
ตื๊ดดดด ตื๊ดดด
ฉันไม่กดตัดสายเหมือนรอบแรกแต่ปิดเสียงแล้วโยนโทรศัพท์ไปที่เตียง ปล่อยให้มันดังจนตัดสายไปเองเถอะ มีปัญญาโทรซ้ำกี่รอบก็เชิญเลย
“ฮึก!” เมื่อไหร่จะหลุดพ้น เมื่อไหร่จะมีทางออกชีวิตที่ดีกว่านี้
...เมื่อไหร่
...เมื่อไหร่!
...เมื่อไหร่!!
กริ๊ก!
ขวับ!
“ไง”
“เข้ามาได้ยังไง!” ฉันเสียงดังลั่นห้องแล้วรีบลุกขึ้นพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ตัวเองเพราะไม่อยากให้ไอ้หมาบ้าคนนี้สมเพชไปมากกว่านี้
กริ๊ก!
“นี่! ปิดประตูห้องทำไมฮะ!” ฉันยังเช็ดน้ำตาไม่เรียบร้อยประตูห้องก็ถูกปิดทำให้ฉันเสียงดังอีกครั้งแต่เขาแค่ยืนอยู่ตรงประตู เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างแล้วมองมาที่ฉัน
“คุณหนูไม่รับสายผมก็ต้องขึ้นมาเอง”
“ฉันไม่รับก็แปลว่าฉันไม่ว่าง ไม่อยากคุย อย่าเสียมารยาทนี่มันบ้านฉัน แล้วนี่มันก็ห้องนอนของฉัน!”
“ไปหยิบกระเป๋า”
“อะไร?” นี่ฟังที่ฉันเพิ่งต่อว่าบ้างไหม
“ไปหยิบกระเป๋า”
“นี่นายลืมไปรึเปล่าว่าฉันเป็นคุณหนูของบ้านนี้ถึงชอบทำตัวเป็นคุณชายมาสั่งฉันตลอด!”
“...”
“ว่าไง! ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นลูกเจ้านาย... / ไปหยิบกระเป๋าแล้วมากับพี่เดี๋ยวนี้แยมโรล อยากอยู่ที่นรกนี่มากกว่าไปหาแม่รึไง”
- Writer
