“พี่คินเป็นอะไร? มีอะไรพูดมา”
“ถ้างั้นพี่พูดนะแยมโรล”
“อื้ม พี่คินพูดมาเลย”
“...”
“อคิน เป็นอะไรพูดสักที”
“เรา...เอาเอกสารอะไรไปให้พ่อไอ้กลัฟ อยากรู้หรือสงสัยอะไรถามพี่ตรง ๆ ได้นะแยมโรล”
“...” ฉันตัวแข็งทื่อ ตัวแข็งจริง ๆ สมองก็เกิดอาการประมวลผลอะไรไม่ได้เลยกับคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้รับ
นี่เขา...รู้เหรอคะ
ฉันทำได้แค่นิ่ง พูดอะไรไม่ออกมองเขาแบบไม่หลบสายตาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันกล้าปะทะสายตานะคะแต่ฉันแค่หลบไม่ได้เพราะเสี้ยวหนึ่งที่ยังคิดได้ทันฉันบอกตัวเองได้แค่ว่าอย่าหลบตาเพื่อตอกย้ำการทำผิดของตัวเองเด็ดขาด
“ว่าไงครับ เราเอาเอกสารอะไรไป บอกพี่ได้ไหม” สีหน้าที่เคร่งเครียดของเขาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนพอ ๆ กับน้ำเสียง แต่ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะอ่อนโยนทำไมในเมื่อตอนนี้เขากำลังจับหัวขโมยอย่างฉัน
“...” แล้วรู้ไหมคะว่าพอเขาแสดงความอ่อนโยนออกมามันก็เหมือนเป็นตัวหลอกที่ทำให้ฉันยิ่งประมวลคำตอบ
