“เมื่อกี้มึงจะเลี้ยงแยมโรลเหรอ?”
“เอ่อ...ครับ”
“พี่คิน มา... / มึงไม่ต้องเลี้ยง ให้แยมโรลเลี้ยงนั่นแหละถูกแล้ว”
“ไม่ได้หรอกครับ ผมเป็นผู้ชายให้ผู้หญิงเลี้ยงมันไม่ดี พี่คงไม่อยากให้มีใครทำตัวไม่เป็นสุภาพบุรุษกับแยมโรลหรอกใช่ไหมครับ”
“ฮึ! ไม่เป็นไร แยมโรลเลี้ยงนั่นแหละถูกแล้ว เพราะถึงแยมโรลเป็นผู้หญิงแต่กูดูแลแยมโรลคนเดียวได้ ไม่จำเป็นต้องให้มึง...เสนอหน้ามาเลี้ยงเมียกูหรอกไอ้หน้าอ่อน”
“...”
!!!
ให้มันได้อย่างนี้สิ!
กลัฟนิ่งไปเลย นิ่งแบบที่นิ่งมาก นิ่งจนฉันเดาไม่ได้เลยว่ากลัฟกำลังรู้สึกยังไง ส่วนเขาที่พูดจบก็มองมาที่ฉัน“เสร็จธุระรึยังครับ”
“คือ...ค่ะ คุยเสร็จแล้ว” กลับก่อนดีกว่า ฉันรู้ว่าเขากำลังโกรธแต่เขาแค่ไม่สาดอารมณ์ออกมาเพราะจากที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กจนโตผู้ชายตรงหน้าเป็นคนที่เก็บอารมณ์ในที่สาธารณะได้ดีเสมอ ถ้าเรื่องเก็บอารมณ์ต่อหน้าคนอื่นฉันยกให้เขาเป็นนัมเบอร์วันเลยล่ะ
