EP 12 : อย่าบอกนะว่า...
1594 Words
“อะไรพี่เชน จะยืนกดดันถึงไหน” ฉันพยายามจะไม่ขึ้นเสียงใส่พี่เชนเหมือนที่ฉันขึ้นเสียงใส่เจ้านายของเขา แต่ให้ตายเหอะฉันว่าอีกสักพักฉันได้วีนแตกใส่ทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องแน่ ๆ
“ผมไม่ได้กดดันครับ ผมแค่ยืนรอเก็บจานให้ครับ”
“ก็เก็บไปสิคะ”
“ต้องรอคุณแยมโรลทานก่อนครับ”
“พี่เชน” ฉันเรียกชื่อเสียงแข็งแต่พี่เชนเลือกยืนตีหน้านิ่งเอามือกุมเป้าเหมือนสงบเสงี่ยม ท่าทางแบบนี้ไม่ฟังคำสั่ง ไม่แม้แต่ฟังคำพูดฉันแน่นอน!
ฉันหงุดหงิดมากนะแต่ก็หยิบช้อนมาตักอาหารเข้าปากให้มันจบ ๆ และจบด้วยการกินเข้าไปสองคำ
“กินเสร็จแล้ว เก็บเลยพี่เชน” ฉันวางช้อนลงแล้วบอกลูกน้องของไอ้หมาบ้า
“ต้องทานให้หมดครับคุณแยมโรล นายสั่งไว้”
“เจ้านายพี่เชนไม่ใช่เจ้านายแยม ถ้าจะไม่เอาไปเก็บก็ไปยืนที่อื่นได้ไหมจะยืนกดดันแบบนี้เพื่อ?” คือไม่ใช่ว่าฉันหนีไปนั่งที่ยื่นไม่ได้นะ ไปแล้ว ย้ายที่นั่งมาสี่รอบแล้วแต่ลูกน้องของไอ้บ้านั่นก็ยกอาหารตามฉันไปทุกที่จนฉันประสาทจะกิน!
“ผมบอกคุณแยมโรลแล้วครับว่าผมไม่ได้กดดัน ผมแค่รอเก็บจานให้ครับ”
“พี่เชน” ฉันเรียกเสียงแข็ง จ้องเขม็ง อีกนิดนึงจะหมดความอดทน อีกนิดเดียวจะวีนใส่แล้วเอาอาหารไปเททิ้งแล้วนะ
“คุณแยมโรลทานเถอะครับ นายแค่อยากให้คุณแยมโรลทานอาหารเยอะ ๆ จะได้มีแรงเชื่อผมสิครับ”
“เฮอะ! นายพี่เชนจะมาหวังดีกับแยมเพื่อ? แล้วจำเป็นอะไรต้องกินให้หมด ไม่ได้มีเรื่องต้องใช้แรงซะหน่อย” ฉันเถียงกลับถึงน้ำเสียงของพี่เชนจะดูเหมือนจริงจังมากก็ตาม
“อาจจะมีก็ได้ครับคุณแยมโรล อย่างน้อยก็ต้องเก็บแรงไว้ดูแลคุณนรินทร์หลังผ่าตัดเสร็จนะครับ”
“...” พอถูกอ้างถึงคุณแม่ฉันก็เงียบไปทันที
“คุณแยมโรลทานเถอะนะครับ นายไม่ได้ต้องการแกล้งคุณแยมโรลหรอกครับเชื่อผมเถอะ”
“เฮอะ! ไม่ต้องพยายามพูดให้เจ้านายตัวเองดูดีเลยพี่เชน เจ้านายพี่เชนเจตนาแกล้งแยมเด็กสามเดือนยังมองออกเลย”
“ถ้านายอยากแกล้งแล้วนายจะเร่งให้อาจารย์หมอผ่าตัดคุณนรินทร์ทำไมล่ะครับ”
“...” ฉันว่าจะเถียงให้สุดใจแล้วนะแต่...ช่างมันเถอะ
“คุณแยมโรลทานเถอะนะครับ เดี๋ยวพอคุณแม่ออกจากห้องผ่าตัดคุณแยมโรลต้องเป็นเสาหลักดูแลคุณแม่นะครับ”
“...พี่เชนไปนั่งพักเถอะค่ะ ยืนจ้องแบบนี้ใครจะกินลง” ฉันบอกเบา ๆ พอพูดจบพี่เชนก็ยิ้มบาง ๆ
“ครับผม”
...โอเค กินก็ได้ เดี๋ยวจะกินให้หมดหรอก แต่ไม่ใช่เพราะพี่เชนพูดเหมือนมีใครหวังดีกับฉันหรอกนะ ฉันกินเพื่อคุณแม่ต่างหาก
#JAMROLL END
#AKIN TALK
“สวัสดีครับคุณอคิน”
“สวัสดีครับสารวัตร เป็นยังบ้างครับ” ผมมาที่เกิดเหตุสารวัตรของ สน. ท้องที่ที่รับผิดชอบก็เดินมาหาผมทันทีที่เห็น
“กำลังเกิดหลักฐานครับ ข่าวใหญ่น่าดู เสียใจด้วยนะครับเรื่องท่านทินกร”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับ ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรมากกว่านี้เพราะผมไม่ได้เสียใจอะไร แค่เสียดายที่ร่างที่นอนอยู่หน้าประตูทางเข้าสำนักงานเขตที่มีผ้าขาวคลุมอยู่ตรงนั้นตายห่าเร็วเกินไปก็แค่นั้นเอง
ตื๊ดดดด ตื๊ดดด
ติ๊ด!
(ว่าไงคิน อาได้ข่าวแล้วนะ)
“ครับอา เตรียมเอกสารได้เลยจันทร์นี้จะได้จัดการทุกอย่างให้จบ”
(ได้ลูก อาเตรียมไว้แล้วล่ะ)
“ครับ ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะครับอา ผมอยู่ที่เกิดเหตุ”
(โอเคลูก...อคิน)
“ครับ”
(ยินดีด้วยนะ)
“ขอบคุณครับอา”
-เวลาต่อมา-
ตื๊ดดดด ตื๊ดดด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นฉันที่ไม่ได้สนใจหยิบโทรศัพท์มาดูอะไรเลยตั้งนานเกือบสามชั่วโมงก็ขยับเพื่อจะเหลือบมอง แต่ทำไมพี่เชนดูเลิ่กลั่กจังเลยนะตอนที่เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น
ตอนแรกฉันแค่จะมองผ่านตาว่าใครโทรมา จะเป็นคุณพ่อที่โทรมาเพื่อสั่งให้ทำอะไรอีกหรือเป็นคนสนิทของคุณพ่อที่โทรมาเพื่อแกล้งอะไรฉันอีกรึเปล่า แต่ไม่ใช่ทั้งสองคนและรายชื่อคนที่โทรมาก็ทำให้ใจฉันเต้นรัวมาก
...ปั้นชา
ปั้นชาโทรมาทำไมนะ โทรมา...ด่าฉันรึเปล่า
รับดีรึเปล่าแยมโรล ไม่ต้องรับก็ได้มั้งไม่อยากโดนเพื่อนด่า ไม่อยากเป็นศัตรูไปมากกว่านี้ทั้งที่ความจริงไม่เคยอยากเป็นเลย
“...” ไม่ต้องรับหรอก อย่ารับเลย ขอโทษนะชา ฉันไม่กล้าคุยกับแกตรง ๆ จริง ๆ
ตื๊ดดดด ตื๊ดดด
...ปั้นชา
ปั้นชาโทรมาอีกครั้งฉันเหมือนจะตัดสินใจที่จะไม่รับแล้วแต่สุดท้ายก็มีบางอย่างในใจที่บอกฉันให้รับสาย อย่างน้อยก็ควรมีจิตสำนึกรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเองบ้าง
“...ฟู่ว~”
ติ๊ด!
“...” ฉันรับสายแล้วแต่ไม่ได้พูดอะไรแค่ใจจดใจจ่อรอฟังว่าเพื่อนจะพูดหรือด่าอะไรบ้าง
(ไงแก ทำอะไรอยู่) ปลายสายเป็นฝ่ายพูดออกมา น้ำเสียงของปั้นชาที่ไม่ได้เหมือนคนโกรธเกลียดทำให้ฉันทั้งงงว่าปั้นชาโทรมาเพราะต้องการอะไรทั้งใจเต้นแรง
“แก...มีอะไรรึเปล่า” เสียงของฉันไม่มั่นคงเพราะสับสนไม่รู้จะคุยกับปั้นชาแบบไหนดี
(รู้ความจริงหมดแล้วนะ)
“...” ปั้นชาพูดสั้น ๆ ทำให้ฉันพูดไม่ออก แค่คำพูดประโยคเดียวก็ตอบทุกอย่างได้หมดแล้ว
(กดดันมากไหมแก) น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยทำโทรศัพท์เกือบจะหลดจากมือและน้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนก็ไหลออกมาทันที
“...ฮึก!”
(ทำไมไม่บอกกันบ้างล่ะแยมว่าแกกำลังเจอกับอะไร บอกสักนิดก็ยังดี...ฉันเป็นเพื่อนรักของแกนะ~)
“ฮึก!...ขอโทษ~ ขอโทษนะแก~”
(ไม่ยกโทษให้ได้ไหม ฉันโกรธมากนะที่แกเจอปัญหาอะไรแล้วไม่บอกกัน) ยิ่งปั้นชาพูดประโยคนี้ออกมาน้ำตาฉันยิ่งไหลพรากออกมาเพราะมันตอกย้ำว่าปั้นชากำลังห่วงฉันแค่ไหน
“ฮึก! ฉันไม่รู้จะทำยังไง~ ขอโทษนะชาที่เห็นแก่ตัว~ ขอโทษที่ฉันพยายามทำลายชีวิตคู่ของแก ฮื่อ ๆๆ”
(แกตั้งใจที่ไหนล่ะ พอแล้ว ไม่ร้อง ไม่กล้าโกรธหรอกฉันรักแกจะตายแกก็รู้) คำนี้ของปั้นชาทำฉันปล่อยโฮออกมาอีกครั้งแล้วเราก็ปรับความเข้าใจต่ออีกนิดหน่อยปั้นชาก็ขอวางสาย
“ฮึก!” วางสายแล้วแต่น้ำตากับเสียงสะอื้นจากฉันหลุดมาอีกครั้ง ปั้นชารู้ความจริงแล้วแผนที่คุณพ่อบงการก็คงล่มและไม่มีทางกลับไปทำอะไรได้อีกแต่ไม่เป็นไรอย่างน้อยคุณแม่ก็ได้รับการผ่าตัดแล้ว แค่คุณแม่ได้ผ่าตัดก็พอแล้วนับจากวันนี้ไปไม่มีอะไรที่ฉันต้องกลัวหรือกดดันอีกต่อไปแล้ว
ฉันพยายามไม่ร้องไห้เพราะอายพี่เชนกับหนูดี แม่บ้านคนสนิทที่มาอยู่เป็นเพื่อนตามคำสั่งของเขา หยุดร้องไห้ ปาดน้ำตาพร้อมกับวางโทรศัพท์ลง
“ฟู่ว~”
“...เป็นอะไรคะพี่เชน” แค่ฉันวางโทรศัพท์ลงพี่เชนก็พ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ท่าทางอย่างกับโล่งใจอะไรสักอย่างซึ่งฉันไม่เข้าใจ มันดูแปลก ๆ
“เปล่าครับ ผมแค่...”
ตื๊ดดดด ตื๊ดดด
ใครโทรมาอีกนะ หรือว่าปั้นชา? แล้วนี่พี่เชนเป็นอะไรกำลังพูดแต่พอเสียงโทรศัพท์ฉันดังก็สะดุ้งแล้วหน้าเสียทันที
ฉันมองพี่เชนด้วยความแปลกใจ ไม่ได้สงสัยอะไรแค่ไม่เข้าใจในท่าทางแล้วก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์กลับมาอีกครั้ง
“คุณแยมโรลครับ! ไม่ต้องรับโทรศัพท์หรอกครับ”
“ฮะ? ทำไมคะ” ฉันยังไม่ทันได้หยิบโทรศัพท์แล่ปลายนิ้วแตะโดนโทรศัพท์พี่เชนก็เปล่งเสียงห้ามด้วยอาการเลิ่กลั่กมาก
“เอ่อ...”
“อะไรของพี่เชนเนี่ย” ฉันขมวดคิ้วแล้วหยิบโทรศัพท์มา เป็นอะไรก็ไม่รู้หรือว่าเจ้านายตัวเองสั่งไม่ให้ฉันใช้โทรศัพท์ด้วยรึไง ถ้าเป็นแบบนั้นสาบานว่าจะทิ้งคุณแม่ไว้สักพักแล้วตามไปด่าเจ้านายหมาบ้าของพี่เชนเลยคอยดู
...พี่พริกไทย
ติ๊ด!
“ค่ะพี่พริก” ฉันกดรับสายพี่พริกไทยพี่รหัสปีสี่ของฉัน ตอนแรกไม่อยากคุยกับใครเลยเพราะห่วงคุณแม่ที่อยู่ในห้องผ่าตัดมากแต่พอได้เคลียร์ใจกับปั้นชาความหนักอกจากเรื่องใหญ่หนึ่งเรื่องก็เบาลงเลยพอจะคุยกับคนอื่นได้แล้ว
(แยมโรล~ หนูอยู่ไหน หนูโอเคไหม พี่ตกใจมากเลยนะเมื่อกี้เห็นข่าวแล้วจำได้ว่าเป็นคุณพ่อของหนู พี่เสียใจด้วยนะ ต้องเข้มแข็งนะแยม ว่าแต่ตอนนี้หนูอยู่ไหนเดี๋ยวพี่รีบไปหา)
“คะ? พี่พริกพูดเรื่องอะไรคะ?” ฉันได้ยินที่พี่พริกไทยพูดแต่ฉันงงว่าพูดแบบนี้ทำไม
(ก็เรื่องที่คุณพ่อหนูยิง...เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่าหนู...ยังไม่รู้)
- Writer
