“...ฮึก! ขอบคุณนะ...พี่คิน~” ฉันขอบคุณเขาพร้อมกับน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป เขาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ระบายรอยยิ้มบาง ๆ ตรงมุมปาก ที่ต่อให้จะบางมากแค่ไหนแต่ตอนนี้ฉันก็มองเห็นความอบอุ่นและดีใจได้ชัดเจนอยู่ดี
เขาที่ยิ้มบาง ๆ ยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือที่สุด ระหว่างที่เช็ดน้ำตาให้สายตาของเขาที่มองมาก็อ่อนโยนแล้วรอยยิ้มที่บางเบาก็ค่อย ๆ ฉายชัดขึ้น
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นเลิกทะเลาะแล้วอยู่ข้างกันได้ไหม”
“...” เขากำลังทำให้ใจฉันเต้นแรงด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ควรเกิดขึ้นมาสถานการณ์แบบนี้และในสถานที่แห่งนี้แต่มันกำลังเกิดขึ้นแล้วเขารู้ตัวบ้างไหม
“ว่าไงครับคุณหนู เลิกทะเลาะแล้วอยู่ข้างกันได้ไหม...รังเกียจพี่รึเปล่า” เสียงเขาตอนนี้อ่อนโยนกับหัวใจที่แตกสลายของฉันที่สุดเลย ฉันมองเขาทั้งน้ำตาก่อนจะหันไปมองถ้วยกระเพาะปลาแล้วดึงมันมาตรงหน้าจากนั้นก็ตักมันขึ้นมาหนึ่งคำจากนั้นก็ยกมันขึ้นมา
