“ทรมานเขาแล้วก็มาห่วงเขาจนต้องลำบากคนอื่นตื่นมาดูอาการเขาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างแบบนี้นี่นะ? ระวังอนาคตจะเจ็บ... / ฮึ! ห่วงอยู่แล้ว ห่วงมากด้วย ขืนปล่อยให้เป็นอะไรขึ้นมาการแก้แค้นมันก็ไม่สนุกสิวะเฟย์”
“แล้วน้องเขารู้ด้วยเหรอเรื่องที่พ่อเขาทำ?” เธอถามที่ไม่ได้เหมือนอยากถามแต่ให้อารมณ์เหมือนอยากตอกกลับผมมากกว่า
“ไปดูอาการ”
“เขาไม่รู้ไม่ใช่เหรอ แล้วจะมาลงที่น้องเขาทำไมล่ะคิน พ่อเขาก็ตายไปแล้วไง โน่นตัวการเผาไปแล้วไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่นอนสลบอยู่บนเตียงของคินนะ”
“...มันไม่พอ”
“เหอะ! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคินจะเป็นได้ขนาดนี้”
“ไปดูอาการ”
“โอเค ถือว่าเตือนแล้วนะ” เธอยักไหล่ขึ้น ตอบตกลงแล้วพูดก่อนจะเดินไปที่เตียง แต่ก็หยุดมองคนบนเตียงโดยที่ไม่ทำอะไรสักที
“มีอะไรอีก?” ไม่รู้ว่ายัยนี่จะบ่นอะไรผมอีก แต่ผมบอกได้เลยว่าพูดไปก็เท่านั้น ผมตั้งใจจะเอาคืนไอ้ทินกรให้มันเจ็บปวดที่สุดมาตั้งแต่แรก
