“พะ พอเถอะพี่คิน กินข้าวก่อน อุตส่าห์ตั้งใจจัดโต๊ะให้นะ”
“พี่รู้~ พี่รู้ว่าเราตั้งใจ~”
“ใช้ ถ้ารู้ก็หยุดแล้วกินข้าวก่อน เพราะแยมตั้งใจจัดมากเพื่อตอบแทนความเหนื่อยของพี่ที่เหนื่อยทั้งกาย...ทั้งใจ”
“...”
“ใช่ไหมล่ะ กินข้าวก่อนเถอะนะเพราะพี่คินน่าจะเหนื่อยมากที่ต้องทำทุกอย่างให้เรียบร้อยทั้งที่...ใจอยากเดินเข้าไปถีบโลงศพของคุณพ่อให้พังพินาศทุกเวลา”
“...” คนที่พยายามจะจับฉันกินแทนข้าวเย็นหยุดทุกการเคลื่อนไหว ทุกอย่างหยุดชะงักทุกท่าทางถูกค้างไว้ในฉับพลันคงมีแค่ฉันมั้งที่ขยับมุมปากยิ้มเยาะเย้ยให้กับอะไรก็ไม่รู้ที่เกิดขึ้นในตอนนี้เงียบ ๆ คนเดียว
“กินข้าวเถอะ เผื่อพี่คินจะได้หายเหนื่อย” ฉันพูดจบก็จับมือเขาออกจากร่างกาย ครั้งนี้เขายอมให้ฉันจับมือเขาออกง่าย ๆ เลยล่ะ พอหลุดจากพันธนาการฉันก็เลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงทันทีไม่ได้สนใจที่จะหันไปมองว่าเขาอยู่ในสภาพไหนหรือทำหน้ายังไงหลังจากที่ได้รู้ว่าฉั
