“ถ้างั้นก็ไปสิ ไปเลย”
“...”
“แต่อานรินทร์คงต้องอยู่ในความดูแลของพี่ตลอดไป”
“...”
“ตกลงตามนี้นะ...ที่รัก~”
ขวับ!
“ไอ้เหี้ย!!!”
“ขอบคุณที่ชมครับที่รัก” ฉันสั่นไปหมดแล้วเพราะคำข่มขู่ของเขา ยิ่งตอบกลับมาแบบนี้ฉันก็ยิ่งสั่น
“ใครที่รักนาย!” ฉันขยะแขยงคำนี้ที่สุด! พอถูกถามเขาก็หยิบช้อนมาตักอาหารของตัวเองเพราะตั้งแต่พาฉันลงมาแล้วกดดันให้กินข้าวกินยาจนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้แตะอาหารตรงหน้าตัวเองแม้แต่คำเดียว แต่เชื่อสิว่านี่ไม่ใช่การตั้งใจกินหรอกแต่มันคือการแสดงออกเพื่อกลั่นแกล้งอารมณ์ของฉันให้มันอยากระเบิดมากกว่า
เขาตักอาหารช้า ๆ ด้วยท่าทางที่ดูสบายไม่ได้มองหน้าฉัน ตักอาหารเข้าปากคำแรกเรียบร้อยก็หันมามองฉัน ยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นแล้วทำหน้าฉงนด้วยความสงสัย
“ไม่ไปแล้วเหรอ?”
“...อย่ายุ่งกับแม่ฉัน” ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะข่มเขาได้แต่ฉันก็ยังขู่ออกไป เพราะคุณแม่คือทุกอย่างในชีว
