คุณมันเลว

09 การกระทำอันแสนป่าเถื่อน

คุณมันเลว ep 9

“อื้อออ~” หญิงสาวลืมตาขึ้นมาในห้องอันแสนคุ้นเคย พลันภาพเหตุการณ์ต่างๆก็ถ่าโถมเข้ามาในสมอง ส่งผลให้น้ำตาไหลร่วงออกจากดวงตางามคู่นั้นอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ “ฮึก ฮื้ออๆๆๆ”

ยาหยีแทบกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อความทรงจำมันตอกย้ำว่าเธอตกเป็นของเขาแล้ว ผู้ชายที่ไม่เห็นแม้แต่หน้า เขาโหดร้ายละทารุณกับเธอมากมายเหลือเกิน มือบางยกขึ้นปิดหน้า หยาดน้ำตาไหลร่วงลงมาจนมันเปียกแฉะเต็มฝามือบาง ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...สิ่งล้ำค่าที่เก็บไว้ให้ชายผู้เป็นที่รักในวันแต่งงานโดนเขาพรากไปอย่างไม่ใยดี

ทุกห้วงสัมผัสมันกำลังตอกย้ำว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือเรื่องจริงไม่ใช่ความฝันจากความรุนแรงและความป่าเถื่อนที่เธอได้รับ

ยาหยีเคลื่อนฝ่ามือออกจากใบหน้างาม ก่อนจะก้มลงมองที่ข้อมือบาง มันถลอกเป็นรอยจนเห็นเลือดเป็นลิ้ม เป็นเพราะเธอดึงทึ่งข้อมือตัวเองตอนที่โดนเขากระทำชำเรา มือบางยกขึ้นแตะปากตัวเองเบาก่อนสัมผัสได้ว่ามันมีรอยแผลจากฟันของเธอที่เผลอกัดปาก

ดวงหน้างามที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตาค่อยๆก้มลงมองยังใจกลางร่างด้วยความสั่นเทา ฉับพลันน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาเป็นสาย เมื่อเห็นคราบน้ำสีขาวที่เลอะเต็มหน้าขาของเธอจนรู้สึกขยะแขยงร่างกายตัวเอง

“ฮื้อออๆๆ” ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม เมื่อเห็นหยาดเลือดเห็นความบริสุทธิ์ปะปนกับคราบน้ำรักของเขา นั่นยิ่งทำให้ยาหยีทำใจไม่ได้ เธอถูกผู้ชายที่สวมหน้ากากหมาป่าข่มขืน! “ไอ้ชั่ว!”

ร่างบางสบถด่าด้วยความรู้สึกโกรธแค้นผู้ชายคนนั้นที่มันพรากความบริสุทธิ์ของเธอไป และขยะแขยะร่างกายของตัวเองที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ร่างกายอันแสนบริสุทธิ์โดนคนชั่วประทับตราไว้เรียบร้อยแล้ว จากนี้ไปจะใช้ชีวิตเหมือนเดิมได้อย่างไร

“ฮึก...พี่ใหญ่รีบมาช่วยหยีที หยีอยากออกไปจากตรงนี้ ฮื้อๆๆๆ~” หญิงสาวร้องไห้สะอื้นจนตัวโยง ก่อนจะค่อยๆหยัดกายขึ้น แต่ก็ต้องล้มลงอย่างแรงเมื่อมีอาการเจ็บแปร๊บที่แก่นกายสาว “อ๊ะ!”

ร่างบางกัดฟันลุกขึ้นนั่งอีกรอบ แม้จะเจ็บแสบใจกลางร่างแค่ไหน เธอก็ต้องลุกใส่เสื้อผ้าให้ได้ ผู้ชายคนนั้นกระทำชำเราอย่างไม่ใยดีแล้วทิ้งเธอไปโดยที่ไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าให้ มือสั่นเทาค่อยๆหยิบเสื้อที่เลอะคราบน้ำรักและเลือดขึ้นมาใส่ แม้จะรู้สึกรังเกียจ แต่ตอนนี้เลือกอะไรไม่ได้แล้วอย่างน้อยขอมีเสื้อผ้าใส่เพื่อปกปิดร่างกาย

แหมะ~

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงลงบนพื้นหลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่จำได้ว่าเขาให้ข้าวกินแค่คาบเดียว แต่กลับไม่ได้รู้สึกหิวอะไรเพราะเธอในตอนนี้คงกินอะไรไม่ลงสมองวนกลับไปคิดแต่เรื่องเดิมๆที่เขาได้กระทำแก่เธอ

“ตื่นแล้วหรอคะ” หญิงอายุราวๆห้าสิบกว่าเดินเข้ามาด้วยท่าทางใจดี ชุดยูนิฟอร์มบ่งบอกให้รู้ว่าเธอเป็นแม่บ้าน

“คุณ?”

“ป้าเป็นแม่บ้านที่นี่จ๊ะ คุณโทคิยะสั่งให้ป้าพาหนูไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“โทคิยะ?” เขาคือใคร เธอไม่คุ้นชื่อนี้เลย

“คุณโทคิยะคือนายใหญ่ของที่นี่ค่ะ” ป้าแม่บ้านอธิบาย ยิ่งเห็นสภาพของหญิงสาวก็อดที่จะส่งสารไม่ได้ คุณโทคิยะคงป่าเถื่อนกับเธอน่าดู

“คนที่จับตัวหนูมาใช่ไหมคะ” ยาหยีถามทั้งน้ำตา อย่างน้อยเธอก็รู้จักชื่อผู้ชายที่มันพรากความบริสุทธิ์ของเธอไป

“ใช่จ๊ะ เขาชื่อคุณโทคิยะ”

“ฮึก ป้าข๋า~” หญิงสาวคลานไปกอดขาป้าแม่บ้านไว้หลวมๆ “ช่วยหนูหน่อย ป้าพาหนูหนีออกไปที”

ป้าแม่บ้านสงสารจับใจ แม้จะเคยเห็นโทคิยะจับคนมาฆ่าหลายคนแล้วแต่ทุกคนล้วนเป็นผู้ชาย ครั้งนี้เขากลับพาผู้หญิงมาทรมาร ซึ่งเจ้าหล่อนเองก็ดูไม่ได้มีพิษมีภัยแต่อย่างใด

“ป้าทำไม่ได้หรอก” ป้าแม่บ้านก้มลงไปลูบหัวหญิงสาวที่นั่งตัวสั่นคลอนเบาๆ “ไปอาบน้ำเถอะ”

“ไม่ค่ะ ป้าช่วยหนูที หนูอยากหนีจากตรงนี้ เขาจะฆ่าหนู ฮื้อๆๆๆ~” ยาหยีอ้อนวอนอีกรอบ เธอรู้ตัวดียังไงซักวันเขาก็ต้องฆ่าเธอเมื่อเจอพี่ชาย

“ป้าเชื่อว่าคุณโทคิยะไม่ฆ่าหนูหรอก” เพราะไม่เคยเห็นเขาฆ่าผู้หญิงและเธอเป็นคนแรกที่เขาจับตัวมา

“ตะ...แต่เขาบอกว่าจะฆ่าหนู ฮึกกก~” หญิงสาวสะอื้นตัวโยง จนคนเป็นแม่บ้านก้มลงมากอดปลอบคนที่ร้องไห้จนตัวสั่นเบาๆ

เพราะต่อให้หนีไปยังไงก็ไปไม่รอด ที่นี่มีคนของโทคิยะเฝ้าอยู่ทั่วทุกสารทิศ แถมพื้นที่ของคฤหาสน์กว้างใหญ่เกินที่ใครจะหนีออกไปได้ มีทางเดียวนั่นก็คือหนีไปออกทางทะเลที่ติดหลังคฤหาสน์ แต่มันก็เสี่ยงเกินไป

“ถ้ากลัวโดนเขาฆ่าก็ลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะนะ เชื่อป้าเถอะอย่าคิดหาทางออกจากที่นี่เลยมันยาก”

“ฮึก...หนูต้องตายอยู่ที่นี่ใช่ไหม” หญิงสาวร้องไห้โฮ กลัวว่าตัวเองจะตายก่อนที่จะได้เจอหน้าพี่ชายสุดที่รัก

“ตราบใดที่หนูยังว่านอนสอนง่าย ป้าเชื่อว่าคุณโทคิยะจะไปทำอะไรหนู” ป้าแม่บ้านยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆพยุงร่างบางขึ้น “ปะ ไปอาบน้ำแปลงโฉมกันเถอะ ดูซิมอมแมมไปหมด”

“ฮึก!” ยาหยีปาดน้ำตาก่อนจะค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นโดยมีป้าแม่บ้านประคองไว้ หญิงสาวเดินค่อนข้างลำบากเพราะแค่ก้าวขาก็รู้เจ็บแปร๊บที่แก่นกายสาวจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

“ไหวไหม” ป้าแม่บ้านถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นหญิงสาวเดินด้วยความยากลำบาก

คงจะโดนคุณโทคิยะเล่นงานหนักจนแทบเดินไม่ได้

“วะ..ไหวค่ะ” หญิงสาวกัดฟันฝืนความเจ็บเดินขึ้นไปชั้นบนด้วยความยากลำบาก

ข้างบนกับข้างล่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ข้างบนเหมือนคฤหาสน์หรูของมหาเศรษฐี แต่ข้างล่างนั้นเหมือนกรงขังไว้เป็นที่ทรมานคน เขาคงจะสร้างห้องใต้ดินขึ้นมาซ่อนไว้เป็นอีกโลกหนึ่งในคฤหาสน์หรู