01

898 Words

คุณมันเลว ep 1 “อื้อ~” ร่างบางพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้น เธอรู้สึกเวียนหัวมึนตึบราวกับว่าตอนนี้กำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ ก่อนที่ม่านตาจะค่อยๆ ปรับโฟกัสจนมองเห็นเพดานห้องสีขาวที่ค่อนข้างเก่า ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ...ที่นี่ไม่ใช่บ้านเธอ “ตื่นแล้วหรอ” น้ำเสียงเย็นเฉียบของใครบางคนทำให้เธอหันขวับทันที ก่อนจะพบกับบุรุษชายใส่หน้ากากหมาป่ากำลังเดินตรงมาหาเธออย่างช้าๆ “คะ...คุณเป็นใคร” ยาหยีสั่นไปทั้งตัวเมื่อพบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นห้องเก่าๆ เสื้อผ้าของเธอยังเป็นชุดเดิมบ่งบอกให้รู้ว่ายังไม่ได้โดนทำอะไร ที่นี่ที่ไหน? ทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้ได้ ตอนนี้ร่างบางคิดถึงหน้าพี่ชายของเธอมาก เธอกลัว...กลัวไปหมด “เป็นใครไม่สำคัญ” บุรุษชายที่ใส่หน้ากากเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ แม้จะไม่เห็นหน้าแต่ก็สามารถมองเห็นแววตาของเขาที่จ้องราวกับกำลังกำลังเคียดแค้นมาสิบชาติ “ฉะ...ฉันว่าคุณจับมาผิดคนนะคะ เพราะฉันจำได้ว่าฉันไม่เคยมีเรื่องกับใคร” แม้จะกลัวสายตาคมแต่เธอก็พยายามใจดีสู้เสือ เธอไม่มีศัตรูที่ไหน เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะจับตัวมาผิด ยาหยีเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่สวมหน้ากากเขาเป็นคนตัวสูงมาก ท่าทางดูน่าเกรงขามจนเธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว “เธอไม่เคยมีเรื่อง แต่...พี่ชายของเธอมี” บุคคลที่ใส่หน้ากากหมาป่าเค้นน้ำเสียงรอดไรฟัน ยาหยีหัวใจกระตุกวาป เขาคือคนที่ตามล่าพี่ชายของเธอ! จนต้องหนีหัวซุกหัวซนไปถึงประเทศไทย “ปะ...เปล่านะคะ พี่ชายของฉันไม่เคยมีเรื่องกับใคร” ปากบางสั่นไปหมด...กลัวว่าเขาจะฆ่าเธอทิ้งก่อนที่จะเจอพี่ชาย “หึ! ตอแหลทั้งพี่ทั้งน้อง” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงรอดไรฟัน ก่อนจะเอื้อมมือที่แข็งราวกับคีมเล็กบีบเข้าที่คางมน จนคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนพื้นถึงกับหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ “อื้อ ปล่อยฉันนะคะ” ร่างบางพยายามปัดมือที่แข็งราวกับคีมเหล็กออก แต่ไม่ได้ผลเขากลับเพิ่มแรงบีบจนน้ำตาของเธอแทบเล็ด “เพื่อไม่เสียเวลา บอกฉันมาว่าพี่ชายของเธออยู่ไหน!” ร่างสูงตะคอกแล้วเพิ่มแรงบีบจนกระดูกของเธอแทบแหลกละเอียดคามือของเขา “ฉะ...ฉันไม่รู้ค่ะ โอ้ย!” บุรุษชายเหวี่ยงเธอลงพื้นไม้ ก่อนจะใช้มือหนากุมมับไปที่ลำคอของเธอจนแทบหายใจไม่ออก “ฉันจะถามอีกรอบ” บุคคลที่สวมหน้ากากโน้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูของเธอ “มันอยู่ไหน!” “อึก! ฉะ...ฉันไม่รู้ค่ะ แคกๆ” ร่างบางเสียงตะกุกตะกุกเหมือนคนกำลังจะขาดใจ เพราะเขาบีบคอของเธอจนไม่สามารถหายใจได้ “จะไม่บอกใช่มั้ย” ร่างสูงเพิ่มแรงบีบจนคนตัวเล็กหน้าแดง ปากบางอ้าพะงาบๆ พยายามหายใจเอาออกซิเจนเข้าปอด “อื้อ อ่อยย~” มือบางพยายามแกะข้อมือของเขาออก ก่อนจะมองไปที่ดวงตาคมด้วยสายตาอ้อนวอน ผู้ชายคนนั้นคลายมือออกร่างบางรีบสูดอากาศเข้าปอดทันที “แฮกๆๆ” “...” บุคคลปริศนานิ่งเงียบ แต่กลับจ้องเธอไม่วางตา มันเป็นแววตาที่ไม่เป็นมิตรและพร้อมจะฆ่าเธอได้ทุกเมื่อ “ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ ว่าพี่ของฉันไปไหน ปล่อยฉันไปเถอะนะ” ร่างบางยกมืออ้อนวอน ตอนนี้เธอกลัวเขามากเหลือเกิน “ไม่ยักจะรู้ว่าไอ้ใหญ่มันมีน้องสาวด้วย” เท้ายาวเดินวนรอบๆ ตัวเธอ ก่อนจะไปหยุดที่ข้างหลังแล้วกระชากผมจนหนังหัวของเธอแทบหลุดติดกับฝ่ามือของเขา “เลือกเอาว่าจะตายหรือจะบอกที่อยู่ของมัน!” วัตถุบางอย่างที่มีความแข็งจิ้มเข้ามาที่ขมับของเธอ ดวงตากลมตาสั่นไหวระริกด้วยความกลัว ต่อให้ตายเธอก็ไม่มีทางบอกว่าพี่ชายของเธออยู่ที่ไหน “...” ยิ่งเงียบปลายกระบอกปืนยิ่งจิ้มเข้ามาที่ขมับบางจนแทบจะทะลุ “เงียบทำไม บอกมาว่าจะเลือกแบบไหน!” “ขอตายค่ะ” ร่างบางตอบโดยไม่คิด เพราะถึงยังไงเธอก็ต้องตายอยู่ดี ถ้าตายอย่างน้อยก็ขอให้พี่ชายของเธอปลอดภัย “ใจเด็ดกว่าที่คิด” แกร็ก! “...” เสียงปืนกำลังขึ้นนกนั่นทำให้รู้ว่าความตายรอเธออยู่ข้างหน้าแล้ว เปลือกตาบางค่อยๆ หลับลงอย่างช้าๆ มันจะเจ็บปวดแค่แปปเดียวแล้วทุกอย่างจะมืดมิด “เธอเลือกเองนะ” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยม ก่อนจะใช้นิ้วชี้ค่อยๆ กดลั่นไกปืน แกร็ก! นานเท่าไหร่ไม่รู้ร่างบางค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น แต่ทำไมกลับไม่รู้สึกเจ็บส่วนใดเลย “ฆ่าเธอตอนนี้มันก็หมดสนุกสิ ดูสิถ้ามันรู้ว่าน้องสาวสุดที่รักของมันอยู่กับฉัน มันจะดิ้นทุรนทุรายเหมือนพ่อฉันมั้ย!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more