รักต้องห้าม

กินข้าว

[เซียน]

" เซียน เซียน อิเซียน!! "

เสียงแหลมเล็กชวนปวดหูดังขึ้นพร้อมกับผ้าห่มของผมถูกใครบางคนกระชากออกจากตัวผม เชี้ยเอ้ยคนจะหลับจะนอนมันจะรู้บ้างมั้ยเนี่ยว่าผมยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อคืน ไหนจะต้องหาข้าวหาน้ำมาให้มันกินวันนี้อีกเนี่ย

" ปลุกอยู่ได้!! กูจะนอน!! "

ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันไปตะโกนใส่มันด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด วุ่นวายฉิบ

" นอนบ้านอนบออะไรของแกห๊ะ นี่มันจะสองทุ่มแล้วนะ แกลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วพาฉันไปกินข้าวได้แล้ว "

มันตะโกนกลับก่อนจะหันกลับไปนั่งแต่งหน้าต่อ นี่ผมหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอทำไมความรู้สึกเหมือนเพิ่งจะได้นอนเมื่อไม่กี่นาทีเองวะ

" มึงออกไปหาอะไรกินเองได้ป่ะไม่ก็สั่งเข้ามากินในนี้ กูขี้เกียจออกไปอะยังง่วงอยู่เลย "

ผมรีบบอกก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงตามเดิม

" ไม่ได้!! ฉันหิวแล้ว แล้วตอนนี้ฉันก็แต่งหน้าเสร็จแล้วด้วย "

มันหันมาบอกผมแค่นั้นก่อนจะหันกลับไปเก็บอุปกรณ์แต่งหน้าของมัน ไปก็ไปวะแมร่งยุ่งยากฉิบ นี่ขนาดมันเป็นแค่เพื่อนนะถ้าได้เป็นเมียจะขนาดไหน

" เสื้อผ้ากูอยู่ตู้ไหน "

ผมลุกขึ้นถามมัน เพราะผมเองก็เคยมาค้างที่นี่กับมันบ่อยๆเลยเอาเสื้อผ้ามาทิ้งไว้ แต่ด้วยความที่ตู้เสื้อผ้ามันมีสี่ห้าตู้ผมก็เลยไม่รู้ว่ามันเอาไปเก็บไว้ไหน ให้ผมจำผมก็จำไม่ได้หรอก

" ตู้ที่สาม เร็วๆนะแกฉันหิวแล้ว "

เวลาผ่านไป...

" เซียนแกว่าชุดนี้เป็นยังไงบ้าง "

มันหันหน้ามาถามหลังจากที่มันเดินออกมาจากห้องแต่งตัว ตอนนี้มันเปลี่ยนชุดที่สามแล้ว เดินออกมาหมุนตัวไปมาแล้วก็เข้าไปเปลี่ยนชุดใหม่ แล้วก็มีน่ามาเร่งคนอื่นให้เร็วๆมันน่ะสิชักช้า

" ใส่ชุดไหนก็ใส่เหอะมึง มันก็เหมือนๆกันแหละ "

ผมตอบเซ็งๆ รู้หรอกนะว่าถามเราชุดนี้แล้วก็จะใส่อีกชุดหนึ่งเพราะมีชุดในใจอยู่แล้ว ผู้หญิงนี่เรื่องเยอะ!!

" แต่ฉันว่าชุดนี้พุงมันป่องไปแกว่าป่ะ เดี๋ยวฉันลองอีกชุดดีกว่า "

ผมใช้เวลานานมากๆในการรอมันเลือกชุดที่จะใส่ออกไปกินข้าวข้างนอก ร้านอาหารก็อยู่ตรงข้ามคอนโดแค่นี้เองเลือกชุดยังกะจะไปดินเนอร์ที่หอไอเฟล

" เซียนแกจะไปไหน ไม่ไปเอารถหรอ "

มันถามผมที่ตอนนี้กำลังเดินจ้ำอ้าวนำหน้ามันไปก่อนแล้ว ตอนนี้ผมอะหิว หิวมาก!!

" ก็เดินข้ามถนนไปไง ร้านอาหารอยู่ตรงข้ามแค่นี้มึงจะให้กูขับรถไปยูเทิร์นตั้งไกลเพื่อ? "

" โอ๊ยแกฉันไม่เดินข้ามถนนกับแกหรอกนะ เอารถไปเถอะฉันอุตส่าห์ทำผมมาโดนลมพัดก็พังพอดี "

" งั้นมึงก็ขับรถไปส่วนกูจะข้ามถนนไปสั่งอาหารรอ เค๊!! "

ผมบอกมันที่ตอนนี้กำลังทำหน้างอคอหักใส่ผมอยู่ แค่เดินข้ามถนนไปอีกฝั่งก็ได้กินแล้วเนี่ยจะขับรถไปเพื่อ? ทางม้าลายก็มีให้ข้าม

" เซียน... "

ผมล่ะเบื่อท่าทางของมันจริงๆ ผมขัดใจมันทีไรมันต้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ทุกทีเลย

" วุ่นวายว่ะ!! "

" แล้วแกจะเอารถไปมั้ย!! "

" เออ!! รอนี่แหละ "

เราตะโกนกลับไปกลับมาใส่กันสักพักผมก็ต้องเป็นคนเดินกลับเข้าไปเอารถมารับมัน เถียงกับมันทีไรคนที่เป็นฝ่ายแพ้ก็ผมนี่แหละทุกครั้งเลย

" สงสารผัวในอนาคตของมึงจริงโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!! "

ผมตะโกนคนเดียวในรถก่อนจะขับตรงไปหามันที่กำลังยืนเซลฟี่อยู่ตรงหน้าอารมณ์ดีแล้วล่ะสิแม่คุณ!! เมื่อไหร่มันจะมีผัวสักทีวะผมจะได้หมดเวรหมดกรรม!!

หลังจากที่ผมพามันขับรถไปยูเทิร์นอีกเป็นกิโลเพื่อตรงไปยังร้านอาหารที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของคอนโดมัน ก็ต้องไปเสียเวลานั่งรออาหารที่เพิ่งจะได้สั่งไปอีกเนื่องจากแถวนี้ยิ่งดึกเท่าไหร่อาหารก็ยิ่งขายดีขึ้นเรื่อยๆเพราะบรรยากาศเหมาะกับการนัดดินเนอร์ในเวลากลางคืน นี่ถ้ามันยอมเดินข้ามถนนมากับผมตั้งแต่แรกป่านนี้เราคงกินข้าวเสร็จแล้วมีเวลาไปเดินเล่นที่อื่นแล้วล่ะ

เราสองคนใช้เวลานั่งรออาหารอยู่นานพอสมควรกว่าอาหารจะมาเสิร์ฟและในระหว่างที่นั่งรออาหารผมก็ต้องทำหน้าที่ช่างภาพให้กับมันซึ่งปกติผมก็ต้องทำหน้าที่นี้ให้มันอยู่แล้วเวลาเราออกไปไหนด้วยกัน ไม่รู้จะถ่ายรูปอะไรกันนักหนาทำยังกะไม่เคยออกมากินข้าวนอกบ้าน

" นี่มึงสั่งไปเยอะจนาดนี้เลยหรอ แล้วจะแดรกหมดมั้ย!! "

ผมถามมันเมื่ออาหารที่สั่งไปเริ่มทยอยมาเสิร์ฟแล้ว แน่นอนว่าทุกเมนูที่มาเสิร์ผมไม่ได้เป็นคนสั่งมันสั่งคนเดียวทั้งหมด สั่งอาหารยังกับจะกินเผื่อชาติหน้าซะงั้น

" ไม่รู้ว่าหมดมั้ยแต่ฉันอยากกิน ที่สำคัญแกเป็ฯคนจ่ายตัง "

มันเงยหน้ามาพูดกับผมทั้งๆที่เคี้ยวข้าวอยู่เต็มปากก่อนจะก้มลงไปสนใจอาหารต่อ มูมมาม!!

" แดรกจนเลอะหน้าเลอะปากไปหมดแล้วมึงอะ ทำตัวให้มันเหมาะสมกับตำแหน่งนางแบบซิ "

ผมบ่นมันก่อนจะหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้มันซึ่งมันก็ยื่นหน้ามาให้ผมเช็ดก่อนจะกลับไปหยิบนั่นนี่เข้าปากอีก

" เพื่อนฉันน่ารักที่สุด "

มันพูดด้วยท่าทางระริกระรี้ขณะหยิบของกินเข้าปาก

" ก็เห็นมึงพูดแบบนี้ตลอดแต่ก็ไม่รักกูสักทีมึงอะ "

" ก็รักอยู่นี่ไงหรืออยากให้รักมากกว่านี้แกก็ดูแลฉันให้ดีกว่านี้สิ "

" มาเป็นเมียกูก่อนสิกูจะดูแลมึงให้ดีกว่านี้เลย "