เพื่อน 1/2
884 Words
คำเตือน
***เนื้อหาในนิยายมีการบรรยายถึง คำหยาบคาย เหมาะสำหรับนักอ่านอายุ 18 ปีขึ้นไป***
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงโดยจินตนาการของผู้เขียน ตัวละคร สถานที่และเหตุการณ์ในนิยายล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้นมาทั้งสิ้น ทั้งนี้ผู้เขียนมิได้มีเจตนาลบหลู่หรือดูหมิ่นผู้ใด หากผิดพลาดประการใดผู้เขียนขออภัยไว้ ณ ที่นี้
© ผู้แต่งขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พุทธศักราช ๒๕๕๘
ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก เลียนแบบ ดัดแปลงหรือเผยแพร่ด้วยวิธีการอื่นใดโดยมิได้รับอนุญาต
ติดต่อนักเขียน
Facebook เพจ Writer ใจดินสอ / เดือนสิบสอง
__________
[เซียน]
ติ๊ง! ติ๊ง!
เสียงข้อความในมือถือที่วางอยู่ข้างหัวเตียงดังขึ้น ผมที่เพิ่งจะข่มตานอนได้เมื่อไม่กี่นาทีมานี้ต้องแหกขี้ตาตื่นขึ้นมาดู เมื่อคืนก็เคลียร์งานจนดึกกว่าจะเสร็จ แล้วนี่ก็เพิ่งจะได้นอนเมื่อกี้!
“อย่าให้รู้นะมึงว่าใครทักมาแต่เช้า คนจะนอนแม่งกวนฉิบ...”
"ว่าแล้วต้องเป็นมึงอิหอยเป๋าฮื้อ" ผมว่าให้คนที่ทักทายมาแต่เช้าด้วยท่าทีเบื่อหน่าย ก่อนจะรีบตอบข้อความมันกลับไป
@ข้อความ
Evening : แก
Evening : เสื้อชั้นในตัวสีแดงของฉันอยู่กับแกป่ะ
เซียน : เอออยู่นี่แหละ
Evening : พรุ่งนี้เอามาให้หน่อยสิ
เซียน : มึงมีเสื้อในตัวเดียวหรือไง ใส่ตัวอื่นไปก่อนสิกูไม่ว่าง
Evening : มันไม่ครบชุด
เซียน : เรื่องมาก!
Evening : แล้วแกจะเอามาให้ฉันไหม
เซียน : เออ!
Evening : ซักยังอะ ถ้ายังฝากซักให้ด้วยนะ
เซียน : เออ!
Evening : น่ารักที่สุด >_เซียน : ก็รักซะสิ
ผมส่ายหัวให้กับผู้หญิงที่ชอบวุ่นวายกับผมและผมก็ไม่เคยปฎิเสธความวุ่นวายที่มันมอบให้ผมได้เลยสักครั้ง อีฟเป็นเพื่อนของผมเองครับ มันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับรุ่นพี่ที่ผมรู้จัก แล้วเราก็เป็นเพื่อนสนิทกันอีกที เอาง่าย ๆ ก็คือเราโตมาด้วยกันเพราะแม่ผมช่วยพ่อมันเลี้ยงมันมา แล้วมันก็เป็นลูกสาวที่รักของแม่ผมด้วย รักจนผมคิดว่ามันเป็นลูกแม่ ส่วนผมก็เป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงอะ เหมือนโตมาเพราะเศษใจเหลือ ๆ ที่แม่เก็บไว้ให้ คิดแล้วก็หงุดหงิดฉิบหาย รู้งี้เอามันเผายัดปากมันให้ตายไปตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ ซะก็ดี
ถ้าถามว่าทำไมเสื้อชั้นในมันถึงอยู่กับผมได้ นั่นก็เพราะว่ามันชอบมาค้างกับผมบ่อยมาก ย้ำว่าบ่อยมากถ้ามันไม่ได้ทำงาน หรือถ้ามันไม่มาค้างกับผม มันก็กลับไปค้างที่บ้านกับแม่ผมในวันที่มันหยุดยาว หรือไม่ก็พักที่คอนโดมันเองนั่นแหละ ส่วนบ้านมันก็มีนะแต่ถูกเนรมิตให้กลายเป็นผับกับคาสิโนหมดแล้วมันเลยไม่ค่อยกลับไป นาน ๆ ทีมันจะกลับไปเยี่ยมพี่ ๆ น้อง ๆ บ้าง แต่ก็ไม่เคยค้างที่นั่นเพราะพ่อกับแม่ของมันอยู่ต่างประเทศกันหมด แล้วพวกท่านก็ฝากฝังมันเอาไว้กับพ่อแม่ผมด้วย กลายเป็นว่าครอบครัวผมต้องดูแลมัน
วันต่อมา...
“วันนี้วันที่ยี่สิบกว่าแล้วนี่หว่ามันจะเป็นเมนส์ช่วงใกล้ ๆ สิ้นเดือนนี่ งั้นเอาผ้าอนามัยไปให้มันด้วยดีกว่า” พอเตรียมเอาเสื้อชั้นในไปให้มันก็นึกขึ้นได้พอดีว่าวันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่ ผ้าอนามัยที่มันเคยซื้อมาติดห้องผมไว้ยังคงอยู่ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าผม ไม่รู้มันจะจำได้หรือเปล่าว่าเมนส์มันใกล้มาแล้ว "ไหน ๆ ก็แกะห่อนี้แล้วก็เอาไปให้มันใช้จะได้หมด ๆ"
“เมียก็ไม่ใช่ วุ่นวายแต่กับกูนี่แหละ เมื่อไหร่มันจะมีผัวให้จบ ๆ ไปสักทีวะ” ขณะที่ต่อสายหามันก็บ่นมันไปด้วย แล้วนี่ไม่รู้ทำอะไรอยู่ไม่รับสายสักที
ตู๊ดด ตู๊ดด
ติ๊ด!
[ฮัลโหลเพื่อนรัก แกมาถึงแล้วเหรอ]
“ถึงเชี้ยไรล่ะ มึงอยู่ไหนกูจะได้ไปหาถูก”
[พูดกับเพื่อนคนสวยให้มันเพราะ ๆ ด้วยค่ะ เธอ เรา เค้า ตัวเอง แก ฉัน ไรงี้พูดเป็นป้ะ]
“มาเป็นเมียกูสิกูจะพูดกับมึงเพราะ ๆ เลย ครับเช้า ครับเย็น ครับยันตอนเย็ดกันเลยมึง”
[ไว้แกหล่อตรงสเปคฉันเมื่อไหร่ ฉันจะไปถวายมดลูกให้แกถึงเตียงเลยเพื่อน]
“สรุปมึงจะบอกกูได้ยังว่ามุดหัวอยู่ที่ไหน”
[อยู่ในใจเสมอ ฮู้บ่!]
“กวนตีน!”
[อยู่คอนโด!]
“เออ! ก็แค่เนี้ย!”
[อิเซียนเดี๋ยวก่อนอย่างเพิ่งวาง]
“ว่า”
[หิวอะ ซื้อไรเข้ามากินหน่อยสิ]
“กินกูได้ไหมล่ะ ขี้เกียจแวะอะ”
[อิควาย]
"เออ ๆ เดี๋ยวกูซื้อเข้าไปว่าแต่มึงจะแดกอะไร"
[ขอผู้ชายหล่อ ๆ อะ]
"กูนี่ไงจะไปประเคนให้มึงถึงเตียงเลย เดี๋ยวเจอกัน"
[อิบ้า ไม่เอา!]
- Writer
