“ฮัลโหล” เสียงโทรศัพท์ปลุกให้ฉันต้องตื่นจากนิทรา ใคกันนะ โทรมาแต่เช้าตรู่ขนาดนี้ มันน่าจับหักคอนัก
(คุณไอรีนอยู่ไหนครับเนี่ย)
น้ำเสียงปลายสายแลร้อนรน
“นอนอยู่” ฉันตอบเสียงงัวเงีย
(หะ! นอนอยู่) ปลายสายตกใจ
“ก็ใช่น่ะสิ จะตกใจทำไม” ฉันนอนหลับตาคุย
“ว่าแต่นี่ใครเนี่ย?”
(ผมเองครับ)
“ผมเอง ผมไหนอ่ะ”
โอ๊ย ง่วง!
(ซันนี่ครับ) ปลายสายตอบเสียงเรียบ
“เอ้า นายซันนี่…. โทรมาทำไมแต่เช้าหะ อยากตายเหรอ”
(คุณไอรีนครับ กรุณาตื่นไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะครับ อีกครึ่งชั่วโมงผมจะไปรับที่คอนโดฯ โอเคไหมครับ)
“ไม่โอเค” ฉันตอบทันควัน
“ทำไมนายต้องมารับฉันที่คอนโดฯ ด้วยไม่ทราบ”
เออนั่นน่ะสิ คนจะนอนยังมีหน้ามาสั่งนู่นสั่งนี่ เชอะ!
(นี่คุณอย่าบอกนะว่าคุณลืมอะ) ปลายสายตกใจอีกครั้ง
“ลืม ฉันลืมไร?”
(ก็วันนี้คุณมีงานถ่ายแบบที่บริษัทฯ ไงครับคุณไอรีน)
อ้อ… ถ่ายแบบ
“หะ! ถ่ายแบบ” ฉันตาสว่างขึ้นมาทัน
