“เข้ามาสิ”
น้ำใสหลีกทางให้ฉันเดินเข้าห้อง ยัยนี่ยังคงสะอึกสะอื้นตลอดเวลา ฉันทิ้งตัวนั่งลงกับโซฟาที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางห้องนั่งเล่น น้ำใสเดินหายเข้าไปในครัว ก่อนจะเดินกลับมาหาฉันพร้อมกับถือแก้วน้ำส้มคั้นสีสวยอยู่ในมือ
“ว้าว น่ากินจัง”
ฉันยิ้มร่า ยัยนี่รู้ใจฉันเสมอว่าฉันชอบหรือไม่ชอบอะไร
“อ่ะ ฮึกๆ” น้ำใสยื่นแก้วน้ำส้มคั้นส่งให้ฉันพร้อมกับเสียงสะอื้น ยิ่งเห็นยัยนี่ร้องไห้ฉันก็ยิ่งรู้สึกผิด
“ชื่นใจ” ฉันดื่มจนหมดเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว
“หยุดร้องไห้ได้แล้วแกน่ะ ฉันก็กลับมาแล้วนี่ไง”
“ก็ฉันยังไม่หายตกใจนี่ แกหายไปแบบนั้นทั้งคืน ไหนบอกจะไปบริษัทฯ ไง แล้วทำไมถึงกลับมาเอาป่านนี้” น้ำใส่ว่าเป็นชุด มือเรียวเล็กปาดน้ำตาออกจากแก้มใสแรงๆ
พอเจอคำถามนี้ของคนตรงหน้า ฉันก็แทบจะไปไม่เป็น
“ก็ไปบริษัทฯ นั่นแหละ แต่พอดีว่าเกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะ เลยทำให้ต้องหายไปแบบนั้น” ฉันตอบยิ้มๆ แต่มัน
