บทที่ 7.3 - เหยียบย่ำศักดิ์ศรี (ร้ายกาจเกินไปแล้วนะ) (จบตอน)
1110 Words
ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาจนนับไม่ถ้วน ยิ่งฉันใกล้ที่จะปลดเปลื้องอาภรณ์ของคนตรงหน้าออกจนหมดมากเท่าไหร่ เลือดในกายของฉันมันก็ยิ่งพลุ่งพล่านมากเท่านั้น ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเปรียบเสมือนเป็นเชื้อเพลิงชั้นเยี่ยมที่พล่าผลาญสติและความยับยั้งชั่งใจของฉันให้แตกกระเจิง
“นายทำให้ฉันเป็นแบบนี้ นายต้องช่วยฉันนะซีโร่ ฉัน… ฉันต้องการ…” น้ำเสียงแหบพร่าแทบฟังไม่ได้ศัพท์ ความต้องการในตัวฉันมีมากเหลือเกินตอนนี้
“เธอต้องการอะไร” แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าร่างบางหมายถึงเรื่องอะไร แต่เขาก็ยังแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ
ใบหน้าหวานมองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้ม
“ฉัน” ฉันค่อยๆ ไล้มือไปตามแผงอกกำยำของเขาเบาๆ
“ต้องการนายเท่านั้น” ฤทธิ์ของยามันทำให้ฉันกล้าพูด กล้าทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะกล้า
ฉันกำลังไม่เป็นตัวเอง ตอนนี้ฉันเหมือนผู้หญิงไร้ยางอายคนหนึ่งที่เรียกร้องหาความต้องการจากผู้ชาย
“ถ้าเธอต้องการ” ซีโร่เว้นคำพูด กระตุกยิ้มที่มุมปาก “ฉันก็จะให้” ร่างสูงถอยห่างออกมาจากร่างน้อยแสนเย้ายวน สอดมือทั้งสองข้างเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะพูดในสิ่งที่สร้างความไม่เข้าใจให้กับหญิงสาว
“แต่ไม่ใช่ฉัน” เขาเอ่ยเสียงนิ่ง
“หมายความว่ายังไง?”
ฉันถามเสียงแผ่วเบา เวลานี้ฉันแทบไม่รับรู้อะไรแล้ว ทุกสิ่งอย่างกำลังทำให้ฉันทรมาน และยิ่งเขาลีลาไม่มอบความปรารถนาให้ฉันสักที ความรุ่มร้อนในกายมันก็มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
“แบบนี้ไง” ร่างสูงพูดจบก็ปรบมือดังๆ สามครั้งราวกับเป็นสัญญาณอะไรสักอย่าง ฉันไม่เข้าใจในการกระทำของเขา แต่ช่วงเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที ฉันก็เข้าใจเจตนารมของซีโร่อย่างชัดเจน
เมื่อประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ปรากฏร่างสูงใหญ่ของผู้ชายทั้งสามคน!
“พวกผมก็นึกว่ารุ่นพี่จะให้พวกเรารอจนแห้งเหี่ยวแล้วซะอีก” ผู้ชายคนหนึ่งที่มีลักษณ์ดุดันพูดขึ้น
“เราก็รอไปเหอะ นานจังกว่าจะเรียก” ผู้ชายคนที่สองพูดจบก็พ่นควันบุหรี่สีขาวขุ่นมาทางฉัน
“หึ ออกโรงสักทีนะ” คนที่สามไม่ว่าเปล่า ร่างหนาบึกบึนสาวเท้าเดินเข้ามาหาฉัน แล้วรั้งเอวบางของฉันให้กระแทกเข้ากับแผงอกกำยำเกินมนุษย์ของเขาอย่างแรง ใบหน้าหล่อแต่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมจ้องมองฉันด้วยสายตาหื่นกระหาย
“สวยไม่ใช่เล่นเลยนะฮะ พี่ซีโร่” เขาว่าพลางยิ้มร้าย
นี่มันอะไรกัน ผู้ชายสามคนนี้เป็นใคร พวกเขามาทำไม
“ถ้าให้เดา เธอกำลังอยากรู้สินะ ว่าฉันเรียกไอ้สามคนนี้มาทำไม จริงไหมไอรีน” เสียงของซีโร่ดังแทรกขึ้นมา
“ปะ ปล่อยฉันนะ!” แม้ว่าเสียงจะสั่นไม่น้อย แต่ฉันก็พยายามจะสะบัดร่างกายให้หลุดจากการเกาะกุมของไอ้ผู้ชายใจโหดพวกนี้ ท่าทางของฉันคงสร้างความหรรษาให้กับพวกมันไม่น้อย เพราะทันทีที่ฉันพยศก็เกิดเสียงหัวเราะชอบใจกันยกใหญ่
ฉันขยะแขยงแม้แต่เสียงหัวเราะของพวกมันทุกคน!
“นายคิดจะทำอะไรซีโร่ นายเรียกไอ้พวกบ้านี่มาทำไม!”
ความกลัวกำลังเข้าเกาะกินหัวใจ…
“ก็” ไอ้คนที่มันกอดฉันแน่น โน้มใบหน้าลงมากระซิบที่ข้างใบหูขาวสะอาด “เรียกมาให้ความสุขแก่เธอยังไงล่ะ สาวน้อย หึๆ”
ให้ความสุข ไม่นะ ไม่!
“ไม่จริง ไม่จริง” ฉันส่ายหน้าทั้งน้ำตา “ปล่อยนะไอ้บ้า ซีโร่นายจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ ไม่นะ ปล่อย!”
ฉันดิ้นรนกรีดร้องราวกับคนบ้า พระเจ้าช่วยลูกด้วย ได้โปรด
“จัดการให้เต็มที่เลยนะเว้ย กูจะออกไปรอข้างนอก เอา เสร็จเมื่อไหร่ก็บอกกูด้วย กูจะเข้ามาดูผลงาน “ คำว่า เอา ของเขาทำให้หัวใจของฉันเจ็บร้าวจนเกินจะทานทน
“ได้โปรดเถอะนะซีโร่ อย่าทำกับฉันแบบนี้ ปล่อยฉันไปนะ ฉันกลัวแล้ว ได้โปรดเถอะ ฮือๆ” น้ำหูน้ำตาไหลทะลักออกมาราวกับสายเลือด ฉันสะบัดตัวหลุดจากการถูกไอ้บ้านั่นกอด ก็รีบวิ่งไปดักหน้าร่างสูงที่กำลังตั้งท่าจะหมุนลูกบิดออกไปข้างนอกตามที่พูดไว้ สายตาเย็นชาปนเยาะเย้ยของซีโร่ถูกถ่ายทอดมาสู่ฉัน
“เธอจะกลัวไปทำไมไอรีน ไอ้พวกนั้นน่ะ มันลีลาเด็ดจะตายไป รับรองว่าแต่ละคนจะทำให้เธอร้องครางไม่หยุดแน่นอน เชื่อฉันสิ เธอจะมีความสุข” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ย
“ไม่ซีโร่ ไม่ ฉันกลัว ฉันไม่ต้องการ ได้โปรดเถอะ”
ฉันส่ายหน้าทั้งน้ำตา
“แต่เมื่อกี้เธอบอกฉันว่าเธอต้องการ”
“ไม่แล้วซีโร่ ฉันไม่ต้องการแล้ว ฮือๆ”
“พวกมึง” ร่างสูงหันไปหาชายหนุ่มทั้งสาม ที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เงียบๆ “มาเอาตัวไปดิ เกะกะขวางทางกูอยู่ได้”
“ให้ฉันกราบฉันก็ยอมนะซีโร่ แต่อย่าให้ใครทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัว ฉันต้องตายแน่ๆ สงสารฉันเถอะซีโร่ ฮือๆ” ความจนตรอกทำให้ฉันก้มลงคุกเข่าพนมมือยอมจำนนต่อชายตรงหน้า
“ไม่นึกเลยว่าจะได้เห็นภาพสุดรันทดแบบนี้จากเธอ ไอรีน”
ซีโร่ยิ้มเย็นอย่างชอบใจ ร่างสูงนั่งชันเข่าข้างเดียวลงตรงหน้าเธอ ใบหน้าสวยหวานแปดเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาจนแทบไม่เหลือเค้าของเนื้อเครื่องสำอางชั้นดี
“Sorry baby ฉันให้เธอไม่ได้จริงๆ”
ชายหนุ่มแสร้งทำหน้าเศร้าเบ้ปาก ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเรียกให้ลูกน้องของตนมาลากตัวหญิงสาวออกไปให้ห่าง เสียงกรีดร้องโหยหวนแทบขาดใจของไอรีนทำให้เขาสะใจ จนต้องเปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“ฮ่าๆ เต็มที่เลยเว้ยพวกมึง กูติดกล้องไว้เรียบร้อยแหละ งั้นกูขอตัวไปดูหนังสดอันน่าประทับใจก่อนนะ ฮ่าๆ สะใจโว๊ย!”
ร่างสูงเดินหัวเราะออกไปจากห้อง ทิ้งให้ร่างบางต้องเผชิญกับความโหดร้ายเพียงลำพัง!
“มามะสาวน้อย มาสนุกสุดเหวี่ยงกับพวกเราดีกว่า”
- Writer
