“ช่วยได้! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!” เมื่อปากอวบอิ่มเป็นอิสระ ฉันก็ไม่รอช้ารีบร้องขอความช่วยเหลือในทันที
“ช่วยด้วย! ฉันถูกขังอยู่ในนี้ ใครก็ได้ช่วยที!”
ฉันยังคงแหกปากร้องอย่างต่อเนื่องเมื่อไร้วี่แววของการช่วยเหลือ สองมือก็พยายามแกะปมที่ร่างสูงมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา ให้ตายเหอะ นี่เขามัดเงื่อนตายหรือไงกัน ทำไมมันถึงได้หลุดยากหลุดเย็นแบบนี้
แต่บนความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่ไม่น้อย ที่งานนี้ซีโร่สะเพร่ามัดปากของฉันไม่แน่นพอ ฉันจึงใช้ความพยายามทั้งหมดที่มีในการแนบใบหน้าถูไถไปกับหัวเตียง จนเนกไทที่เขาใช้เป็นเครื่องพันธนการริมฝีปากของฉันหลุดร่วงตกมาอยู่ที่ลำคอ
“ช่วยฉันด้วย! ฉันถูกขังอยู่ในห้องนี้ มาช่วยฉันออกไปที ช่วยดะ” ประตูห้องเปิดออกอย่างแรง และดูเหมือนว่ากลอนมันกำลังทำท่าจะพัง
“คุณ/คุณ!” สองเสียงประสานขึ้นพร้อมกัน ร่างสูงใหญ่ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าฉันไม่ใช่ใครที่ไหน หากเป็นคนที่ฉันเคยเจอกับเ
