“น้ำใส ฉันซื้อข้าวมันไก่เจ้าประจำมาฝาก”
ฉันกลับถึงห้องเกือบหนึ่งทุ่ม ก็เห็นว่ายัยน้ำใสกำลังนั่งดูทีวีโดยไม่สนใจโลก ร่างบางไม่ไหวติงแม้ว่าฉันจะจัดเตรียมจานข้าวเอามาวางไว้ตรงหน้า
“แกบ่นอยากกินไม่ใช่เหรอ ฉันเลยซื้อมาฝาก” ฉันว่าพลางกับเลื่อนจานข้าวมันไก่ไปตรงหน้า แต่ยัยน้ำใสก็ยังคงนิ่ง เอาแต่กดรีโมทเปลี่ยนไปดูช่องนั้นช่องนี้ไปเรื่อย
“เนี่ย ฉันขอน้ำจิ้มเขามาสองถุงเลยนะ พิเศษข้าวด้วย ของโปรดแกเลยนิ” ฉันยิ้มหวาน
“…”
เงียบ… ไม่มีสัญญาณตอบรับ
“น้ำซุปกำลังร้อนๆ เลยนะ ฉันขอฟักมาให้แกด้วย แม่ค้าเขาก็จำฉันได้จัดมาซะน่ากินเชียว” ฉันพยายามพูดด้วยน้ำเสียงสดใส
“…”
ยังคง… เงียบ
“ฉันซื้อปลากริมไข่เต่าที่แกชอบมาด้วยนะ กินข้าวเสร็จเมื่อไหร่ เดี๋ยวฉันจะ…”
เพล้ง!
จานที่ใส่ข้าวมันไก่กับชามน้ำซุปกระเด็นเลอะเทอะเต็มพื้นห้อง แต่ที่ร้ายกว่านั้นก็คือ…
“โอ๊ย! ร้อน!” น้ำซุปร้อนๆ ราดรดโดนแขนของฉัน ฉัน
