“ไม่ใช่นะไอรีน ไม่ใช่” ซีโร่รีบปฎิเสธ “ฉันแค่ต้องการขู่เธอ ฉันไม่เคยคิดอยากให้ใครมาทำอะไรเธอ เธอก็เห็นนี่ ว่าฉันยิงพวกมันทุกคนที่บังอาจเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวเธอ”
นี่คือซีโร่ที่ฉันรู้จักจริงๆ เหรอ ทำไมเขาถึงดูห่วงใยฉัน ดูต้องการที่จะปกป้องฉัน
“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น!” ฉันส่ายหน้าไม่อยากรับฟังอะไรทั้งสิ้น พยายามที่จะตะเกือกตะกายลงจากเตียงกว้าง แต่ก็ช้าไปกว่ามือหนาที่รีบพุ่งตัวเข้ามาเกี่ยวรัดร่างของฉันเอาไว้
“เธอจะไปไหน”
“ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยฉันนะ ปล่อย!” ฉันดิ้นไปมาในอ้อมกอดของเขา ยิ่งฉันดิ้น เขาก็ยิ่งรัด
“เธอจะกลับไปในสภาพแบบนี้น่ะเหรอ คิดบ้างสิ!”
“ทำไมฉันต้องคิดอะไรด้วย จะสภาพนี้หรือสภาพไหนร่างกายของฉันมันก็สกปรกอยู่ดี ทั้งนายและลูกน้องของนายเห็นอะไรต่อมิอะไรไปหมดแล้ว โดยเฉพาะพวกลูกน้องของนาย ไอ้พวกนั้นมันพากันลูบไล้เรือนร่างของฉัน”
พอพูดถึงตรงนี้น้ำตาของฉันก็ไหลพรากลงอ
