หลงสวาทเจ้าสาวจอมเฉิ่ม

ฮันนี่มูน

“นี่ยายเฉิ่ม!!”

“อุ๊ย!!” ทอฝันสะดุ้งเมื่อเสียงของเขาแล่นเข้าโสตประสาท หล่อนกระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่ความคิดเมื่อสักครู่

“ยืนทำบ้าอะไรหนะ ยายเฉิ่ม” แพรวานึกหงุดหงิดที่เจ้าหล่อนไม่ยอมเดินตามมา เดี๋ยวช้าตกเครื่องพอดี

“เอ่อๆ ขอโทษค่ะพี่แพรวา” เสียงหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ หล่อนสลัดความคิดแล้วรีบวิ่งตามเขาไปยังห้องพักนั้น หล่อนกุลีกุจอวางสิ่งของ แต่ชุดเจ้าสาวนั้นทำให้พวกหล่อนเป็นจุดสนใจ ทุกคนต่างยิ้มชื่นชม ทอฝันเดินก้มหน้าลงอย่างเอียงอาย ผิดกับคนที่เดินอยู่ด้านหน้า เขาไม่ได้ชายตามองพวกที่ชอบมองนั้นเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เขากลับคอยเหลียวหลังมองหล่อนอยู่เนืองๆ สงสัยจะมองว่าเราอืดอาดยืดยาดอีกแล้ว

“นี่!!” น้ำเสียงที่เชิงตำหนิเอ่ยขึ้น พรางหันมาคว้าข้อมือหล่อนเอาไว้ ทอฝันมองมันอย่างตกใจ เมื่อเขาออกแรงรั้งหล่อนให้เดินตามเขา หล่อนต้องซอยเท้าถี่มากขึ้น โดยไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าเป็นเช่นไร

“อุ๊ย!! ว๊ายยย!!!” ร่างเล็กร้องเสียงหลงเมื่อก้าวเท้าตกพื้นต่างระดับ จนร่างหล่อนเซเกือบล้มหน้าคะมำ ดวงตาหวานหลับตาปี๋ เพราะคิดว่าตนเองกำลังจะล้ม แต่เมื่อรู้สึกว่าร่างหล่อนกระทบอยู่กับบางอย่าง ดวงตาหวานจึงลืมดูและเบิกตาโปน

“ขอโทษค่ะ พี่แพรวา” หล่อนขยับกายเล็กน้อยเพื่อให้ออกจากร่างของเขา

“เฉิ่มแล้วยังซุ่มซ่ามอีก” แพรววาเค้นเสียงต่ำพูดใส่หน้าหล่อน ดีนะที่หันไปรับไว้ทัน ไม่อย่างนั้นหัวล้างข้างแตกขึ้นมาจะเป็นยังไงยายเด็กบ๊องเอ๊ย หล่อนนึกตำหนิในใจ

“ขะ ขอโทษค่ะ ทอฝันไม่ทันระวัง” น้ำเสียงอ่อยนั้นดังขึ้น

“ไปรีบไปเปลี่ยนชุดเร็วถึงห้องแล้ว” ร่างโปร่งเดินนำพร้อมแตะคีย์การ์ดเข้ามาด้านใน หล่อนเดินแยกเข้าห้องน้ำก่อน ทอฝันมองไปรอบๆ หล่อนพบกระจกจึงรีบเดินไปหันหลังเพื่อรูดซิบชุดเจ้าสาวทันที

“อึ๊บ!! ทำไมมันรูดยากเย็นอย่างนี้นะ แบบนี้จะทันอาบน้ำไหม” หล่อนเหลียวหลังเพื่อดึงตัวซิบนั้น

“อ้าวนี่ไม่รีบเปลี่ยนชุดอีก จะทันเครื่องไหม” แพรวาเอ่ยเสียงเข้มเดินขมวดคิ้วเข้ามาหา ทอฝันมองเขาอย่างหวาดๆ หล่อนหันไปเผชิญหน้ากับเขาแล้วเอ่ยเสียงอ่อย

“คือๆ หนูถอดชุดไม่ได้ค่ะ รบกวนพี่แพรวาหน่อยได้ไหมคะ” สายตามองเขาอย่างอ้อนวอน

“เธอนี่นะ!! มาๆ ” แพรวาเดินขยับเข้าไปอย่างเสียมิได้ หล่อนจับร่างเล็กกว่าให้หันหลัง สายตากวาดมองแผ่นหลังเนียน เรื่อยลงมายังซิปเจ้าปัญหานั้นมือเล็กค่อยๆ รูดมันลงเบื้องล่าง ผ้าลูกไม้สีขาวค่อยๆ แยกออกอย่างช้าๆ เผยผิวเนียนใสที่ถูกปิดซ่อนไว้ในตอนแรก ลมหายใจของตัวเองเริ่มติดขัดเมื่อมันเลื่อนจนเกือบจะสุดปลายทางนั้น

ทอฝันหน้ารอนผ่าวเมื่อรู้สึกถึงการกระทำของเขา ร่างเล็กเกร็งขึ้นจนเห็นได้ชัด แก้มใสเอ่อขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อรู้สึกถึงความอุ่นจากลมหายใจของเขานี้ ดวงตาหวานปิดลงแล้วโพล่งออกไป

“เอ่อๆ พะ พอแล้วค่ะพี่แพรวา หนูถอดได้ค่ะ” หล่อนพยายามร้องห้ามไม่เป็นศัพท์พรางรีบเอียงตัวสะบัดออกจากมือของเขาเล็กน้อย แพรวาตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างเล็กกว่าหันหน้ามาเผชิญกัน หล่อนพยายามปั้นสีหน้าให้เป็นปกติ

“เอาๆ เร็วๆ แล้วกัน เดี๋ยวฉันไปเช็คกระเป๋าก่อนจะเอาไปโหลดลงเครื่อง” แพรวาเดินหันหลังแล้วตรงไปยังกระเป๋าเดินทางนั้น หล่อนไม่กล้าหันมามองเจ้าหล่อนอีก แปลกจังทำไมเรารู้สึกใจเต้นแรง บ้าน่ายายแพรวาอย่าบอกนะว่าหวั่นไหว ร่างโปร่งเดินลูบคางตัวเองพรางนึกถึงภาพความฝันคืนนั้น ทำไมมันยังรกอยู่ในสมองอยู่นั่นแหละ หล่อนเขกกะโหลกตัวเองพรางส่ายหัวไปมา

ทอฝันเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว โชคดีที่ผมของหล่อนช่างไม่ได้จัดเต็มอะไรมากมายจึงพอที่จะไปได้ หล่อนไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมเขาต้องเดินทางไปฮันนี่มูนบ้าบอวันนี้ด้วย หล่อนรีบจนลืมหยิบกล่องแว่นตามาด้วยเลย แบบนี้คงต้องเพิ่งคอนแท็คเลนอีกสามสี่วัน หล่อนคิดในใจพร้อมกับนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ เขา

“เอ่อๆ พี่แพรวาคะ ทำไมถึงอยากไปกระบี่เหรอคะ พี่ชอบทะเลเหรอ” ทอฝันชวนเขาคุยเมื่อเห็นว่าเขาเอ่าแต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างนั้น

“ชอบสิถามได้ ไม่ชอบจะไปทำไมหละ” สายตาคมหันมามองยายเฉิ่ม สีหน้าเรียบเฉยอย่างเห็นได้ชัด ทอฝันหน้าจ๋อยเมื่อได้ยินคำตอบนั้น ทำไมเขาช่างเย็นชาขนาดนี้นะ หล่อนเองจึงพิงกายแล้วหันไปอีกทางหล่อนไม่รู้ว่าหล่อนนั้นหลับไปตอนไหน จนรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เครื่องบินกำลังจะลงจอดรันเวย์และกระตุกเล็กน้อย หล่อนลืมตามาก็เห็นใบหน้าของเขาอยู่ติดกับหน้าหล่อนเข้าแล้ว สายตาหล่อนประสานกับเขา ใบหน้าหล่อนร้อนผ่าวเป็นที่สุด

“ขี้เซาจังเธอ เตรียมตัวลงแล้ว” แพรวเอ่ยเสียงเรียบ

“แพรวาๆ ทางนี้ค่ะ ทางนี้” เสียงแหลมนั้นดังขึ้น ทำให้ทอฝันหันไปตามเสียงพร้อมเขานั้น ร่างโปร่งอรชรเซ็กซี่นั้นทำให้ทอฝันก้มมองตัวเอง เจ้าหล่อนช่างสวยสดอย่างกับดาราเลยอะ

“โรส!!” แพรววาทิ้งกระเป๋าแล้วเดินเข้าหา พร้อมสวมกอดร่างเจ้าหล่อนแนบแน่น

“หืม โรสขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้ไปร่วมพิธีอะ ไม่ว่างจริงๆ นะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ก็แพรวามาหาโรสนี่แล้วไง” น้ำเสียงออดอ้อนซึ่งดูผิดเป็นคนละคนนั้นทำเอาคนที่มาด้วยทำหน้าไม่ถูก

“ไม่ได้สิ คนพิเศษแต่งงานทั้งที โรสรู้สึกผิดมากเลย”

“ถ้าผิดขนาดนั้น คืนนี้ให้ไถ่โทษได้นะ” แพราวาแตะแขนเล็กลูบเล่นเบาๆ

“บ้าแพรวาอะ คนเยอะแยะทำอะไรก็ไม่รู้” โรสช้อนตามองเขาแล้วยิ้มหวาน หล่อนซบหน้าแล้วมองไปอีกทาง

“อุ๊ย!! ขอโทษค่ะ นี่ใช่ยายเฉิ่ม เอ้ย น้องทอฝันหรือป่าวคะ”

“ชะ ใช่ค่ะ สวัสดีคะพี่”

“ไหนคะ ไม่เห็นเฉิ่มโก๊ะ เหมือนที่แพรวาบอกเลย สวยน่ารักออกค่ะ” โรสมองหน้าอดีตคนรักที่หล่อนนั้นแอบเสียใจเป็นที่สุด

“จริงเหรอแพรวาว่าเฉิ่มเชยจะตาย สู้โรสคนสวยของแพรวาก็ไม่ได้” หล่อนเอ่ยพรางเชยคางเรียวขึ้น โรสยิ้มหวานเขย่งขึ้นไปจุ๊บปากของคนพูดเป็นการให้รางวัล ทอฝันหน้าชาเล็กน้อย หล่อนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินยังไงยังงั้น ใบหน้าสวยหวานนั้นชาวูบ มือสั่นเล็กน้อย อ๋อเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงรีบมาที่นี่ที่แท้ก็นัดสาวไว้นี่เอง คนใจร้ายคนใจดำ ตัวเองแต่งงานแล้วนะ ประโยคนั้นทอฝันตะโกนในใจ

“อื้อแพรวาก็ว่าน้อง นั่นคู่ครองของแพรวานะคะ”

“คู่ที่แพรไม่ได้เลือกนะสิคะ”

“เอาหละค่ะๆ ไม่พูดแล้วไปรีสอร์ทโรสดีกว่าค่ะ ไปคะๆ รถจอดอยู่ตรงนู้น” โรสเดินควงแขนของแพรวาออกเดินนำ ปล่อยให้ร่างเล็กยืนหัวใจเต้นระส่ำมองทั้งสองสาวอยู่ตรงนั้น ทอฝันรู้สึกเจ็บจี๊ดตรงหัวใจ อาการมันเหมือนคนใจร้าวเลยก็ว่าได้ หล่อยบอกตัวเองพรางเดินตามเขากับคู่ขาอย่างอ่อนใจ...>>>>>