ทอฝันยืนอยู่หน้ารอบบี้เพื่อรอให้แพรววากลับมาจากการไปหาคุณโรส หล่อนมองนาฬิกาข้อมือ ทำไมไปนานจังเลยเนี่ย เป็นชั่วโมงแล้วนะ ไม่ส่งข่าวอะไรบ้างเลย หล่อนกุมท้องตัวเองเมื่อรู้สึกว่าน้ำย่อยในกระเพาะเริ่มจะทำงานแล้ว
“อื้อ หิวจัง” หล่อนเปรยออกมาเบาๆ พรางสอดส่ายสายตาไปทางอื่น
“สวัสดีครับคุณทอฝัน”
“อ้าวคุณไบร์อันสวัสดีค่ะ”
“รอใครอยู่เหรอครับ” ไบร์อันมองไปรอบๆ
“อ๋อ รอพี่แพรวค่ะ”
“อ่อ คุณแพรวน่าจะเพลินกับการทานอาหารอยู่นะครับ ผมเห็นนั่งกับคุณโรสอยู่ตรงทางนู้น”
“อ้าว!!” ทอฝันหน้าเจื่อนเมื่อรู้ว่าถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวแบบนี้
“เอ่อคุณทอฝันทานอะไรหรือยังครับ ทานข้าวเย็นกันไหม” ไบร์อันยิ้มใจดี
“ได้ค่ะ กำลังหิวอยู่พอดี” หญิงสาวไม่รอช้า หล่อนหันไปยิ้มหวานให้กับเขา จากนั้นก็พากันเดินไปยังร้านอาหารซึ่งเป็นร้านเดียวกันกับแพรวาและโรส ทอฝันเลือกที่จะนั่งกับไบร์อันหล่อนไม่ต้องการเห็นภาพบาดตาบาดใจนั้น หล่อนพ
