ไบร์อันนึกขันในใจ สายตาคมมองใบหน้าเฉี่ยวที่ตอนนี้ตัวสั่นเทาเหมือนลูกนกนั้นอย่างหมายมาด คนที่อวดดีและอวดเก่งเมื่อตะกี๊นั้นไปไหนแล้ว ปากจัดอย่างเจ้าหล่อนเขาต้องทำให้รู้ว่าในบางครั้งก็อย่ามั่นใจและท้าทายเกินไป
“นี่ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ อีตาบ้านี่” ร่างเล็กดิ้นพล่านในอ้อนแขนของเขา ขาเรียวตีไปมาเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนปอกเหล็กนั้น กำปั้นน้อยๆ รัวอยู่ที่บ่าแกร่งของเขาไปมา
“อื้อ…ผมเจ็บนะ” เขาส่งสายตาเข้มกำราบหล่อน
“ฉันจะตีให้คุณตายไปเลย คนบ้าปล่อยฉันนะ จะอุ้มฉันไปไหนเนี่ย”
“หึ..คนที่ช่ำชองอย่างคุณก็น่าจะรู้นะว่าผมพามาที่เตียงทำไม”
ตุ๊บ!!
“โอ้ย,, นี่คุณจะข่มขืนฉันหรอ ฉันไม่ยอมๆ ” ร่างเล็กชี้หน้าต่อว่าเขาอย่างเอาเรื่อง
“หึ..คนอย่างผมไม่เคยต้องใช้กำลังกับผู้หญิงคนไหน ไม่เชื่อคอยดู” สายตาคมมองหล่อนอย่างหมายมาด
“ก็กะละ…อุ๊บ!! เสียงหวานนั้นขาดหายไปในลำคอ เมื่อชายหนุ่มใช้ปากหยักกดปิดลงนั้น ด้วยความท
