แพรวาตื่นแต่เช้า จะว่าตื่นเช้าก็ไม่ใช่ หล่อนแทบจะไม่ได้นอนเลยทั้งคืน เมื่อรู้ว่าคนที่หล่อนรอให้กลับบ้านนั้นไม่ได้ปรากฎตัวเลยสักที่หมาย หล่อนยิ่งร้อนใจ หล่อนเดินลงมาจากชั้นบนด้วยสีหน้าและแววตาที่บ่งบอกว่าอ่อนเพลีย
“อ้าว แพรว..ทานข้าวกับพ่อก่อนเร็ว” แพรวาเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่บนหัวโต๊ะเพียงลำพังนั้น ในใจนึกถึงภาพของยายเฉิ่มที่ต้องมานั่งกินข้าวเช้าเป็นเพื่อนพ่อหล่อนนั้น
“เอ่อแพรวไม่หิวคะพ่อ แพรวขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน มานั่งคุยกับพ่อก่อนสิลูก”
“แต่ว่า....”
“นั่งลงเถอะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าบอกพ่อได้นะ” ประโยคนั้นทำให้แพรวารู้สึกดี แต่ทว่าหล่อนจะบอกพ่อของหล่อนเหรอว่าหล่อนเป็นแบบนี้ เพราะยายเฉิ่มเด็กดีของพ่อหรือไง หญิงสาวคิดในใจ
“ไม่มีอะไรหรอกคะ เครียดเรื่องงานนิดหน่อย” แพรวาโกหกคำโต หล่อนหันไปยิ้มเจื่อน
“อ้าว ติดขัดตรงไหนอีก ไหนว่าเรียบร้อยแล้วไงลูก”
“ก็เรื่องเล็กๆ น้อยๆ
