Chapter 2
658 Words
Ira's POV
Maaga akong gumising at naghanda sa pagalis ko, mamimiss kotong syudad na ito, ang sariwang hangin, tahimik na kapaligiran
Hindi korin mapigilang umiyak, mamimiss ko si lolaa at Kaleb huhuhu
Mamimiss ko ang buhay dito.
"Oh, Ira apo, bat parang malungkot ka?"
"Wala po la, mamimiss kolang po kayo ni Caleb kapag nasa maynila nako"
"Ano kaba apo, susulatan kanamin ni Kaleb"
"La, may selpon napo ito oh" ipinakita ko kay lola ang selpon kong keypad, Nokia ang tatak nito.
"Dito nyopo ako tatawagan pag namimiss nyoko o kaya may kailangan kayo, diba la tinuruan kona kayo kung pano gumamit nito? "
"Ay oo ngapala, nakalimot nanaman ako, lowbat pa ang selpon na iyon maya maya ichacharge ko" haynako makakalimutin na talaga ang lola ko.
"Nako la, palagi nyopong ichacharge yon, pano nyona tatawagan ang maganda nyong apo AHAHAAHAH" pabiro kong sambit
"eh ikaw lang naman ang apo kong babae"
"to naman si lola di supportive hmmmp!" kunwaring naasar na sabi ko
"abay oo na sabi mo eh, tungkol don sa charge charge sa selpon magpapaturo ako kay kaleb"
"Opo la, Palagi po kayong magiingat dito ha, ang pinto isarado nyo palagi pag matutulog"
"Atee! Ateee! eto o kape uminom kamuna bago ka umalis" nagmamadaling sabi ng kapatid ko
"Ano kaba kaleb, hindi panaman aalis si ate no, pero salamat sa kape bunso!"
"Wala poyon ate, magiingat kapo sa maynila ako napo bahala kay lola basta pasalubong kopong chocolate ah" pilyong sabi nito
"Ano kabanamang bata ka, hindi naman magaabroad ang ate mo, sa maynila lang punta nyan", natatawang sabi ni lola
"AAHAHAHAHAH loko ka talaga bunso, syempre naman pag uwi ko bibili kita ng maraming maraming pasalubong!"
"Yeheeeeey narinig moyon la, ibibili daw ako ni ate", excited na sabi nito.
*PIITTTT* *PIITTTTT*
natigil kami sa paguusap ng may bumisina sa tapat ng bahay namin
"Apo baka ayan na ang ipinadala ng mga amo mo para sunduin ka"
"Di ko namalayan ang oras la, aalis napala ko"
"Ate magiingat kadon mamimiss kanamin ni Lola" naiiyak na sambit ng kapatid ko
"Magiingat kadon apo, ingatan mo ang sarili mo palagi kang magdadasal at tumawag ha" naiiyak narin si lola
Hindi ko mapigilang maluha
"Opo la parang ayoko napong umalis huhuhuhu cacance konalang--
AAARAAAYYY!"
Hindi kopa tapos ang sinasabi ko binatukan naako ni lola
"Nandyan na iyan Ira, wag kang pabago bago ng desisyon"
"huhuhuhu bakit kailangang mamatok la? opo opo di nako aatras"
kinuha ko na ang mga gamit ko, at nilagay sa sasakyan si Manong Jimbo pala ang driver nito ang tatay ni Lea
"Manong Jimbs pwede poba wait lang mga 5 mins magpapaalam lang ako kila lola"
kaclose kona ang mga magulang ni Lea dahil matagak nadin naman kaming magkakilaka
"Oo naman Ira sige lang, wait kita here "
Bumaba ako ng sasakyan at muling yumakap kila lola
"La, aalis napo ako magiingat po kayo ni kaleb dito ha"
"kaleb alagaan mo si lola wag kang pasaway ha, yung mga bilin ko"
"Opo ate mamimiss kita" naiiyak nanaman na sabi ni kaleb
"Magiingat kadon apo, palagi kang tumawag ha, mahal ka ni lola"
"Mahal kodin kayo la, gagawin kopo to para sainyo"
At sa huling sandaling iyon, tuluyan nanga kong umalis,nasa loob nako ng sasakyan at di ko mapigilang umiyak
"Ira, Iha Dont worry isipin mo para sa family mo ang ginagawa mong iyan , Dont worry me and my wife tessa will be the one who-- whooo--
ano nga bang tawag ire? ah basta , Kami ang bahala sa iyo "
nahihirapan na sabi ni Mang Jimbo
ito talaga si Mang Jimbs wrong timing pagpapatawa, kitang nageemote ako ih huhuhu
"Pero seryoso iha, tumahan kana magiging okay din ang lahat" seryosing sambit nito
" Salamat po, Sana nga po maging okay ang lahat Mang Jimbs.."
Magiging ayos din ang lahat, ngayon kapaba susuko Ira? ngayon pa talagang nasa sasakyan kana, wala nang atrasan to
Kahit ano kaya kong gawin para sa pamilya ko, lavaaarrnn!
- Writer
